#نیایش_شبانگاهی ‍ عيد است وموسم گل، ساقى! بيار باده/ هنگامِ گُل، كه ديده است بی مى، قدح نهاده‏ زين زهد وپارسايى، بگرفت خاطرِ من/ ساقى! پياله اى دِهْ تا دل شود گشاده‏ #محبوبا! موسم عيد نوروز و بهار رسيد و گلها شكفته گشتند، و (با گشوده شدنشان) قدح باده بر كف گرفتند و سرخى و عطر خود را ظاهر ساختند. اين منم كه بى‌ديدار گل جمالت بسر مى‌برم وقدح ديده دلم را براى مشاهده‏‌ات آماده‌ساخته‏‌ام. بهره‌مندم ساز و از فراقم خلاصى ده. #معشوقا! از بس كه در فراقت طريق زهّاد و پارسايان را پيمودم و به عبادات قشرى پرداختم و از توجّه به فطرت خويش دور ماندم، خاطرم بگرفت، پياله‌اى از شراب مشاهده‌‏ات عنايتم فرما و به فطرتم متوجّه ساز، تا از قشر به لبّ بازگردم ودلم گشاده گردد، و به امرِ «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً، فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها» عمل نمايم. منبع: #جمال_آفتاب، ج۹، ص۲۴۸.