#رقصی_چنین_میانه‌ی_میدانم_آرزوست «....من خونه‌ی زهراشون نمی‌رم مامان... هر جا بری منم باهات می‌آم...» چقدر این جای کتاب را زندگی کرده‌ام. هربار که به خاطر کاری مجبورم جذابیت‌های خانه‌ی خاله و عمه و مامان‌بزرگ و غیره را پشت سر هم ردیف کنم، نتیجه‌اش می‌شود: «من خونه‌ی اونا نمی‌رم مامان، هر جا بری با خودت می‌آم.» اینطوری می‌شود که هیچ پیشنهاد وسوسه‌انگیزی و هیچ‌کدام از هزار تا قصه‌ی افسانه‌ای که ساخته و پرداخته‌ام روی دخترک سه ساله‌ام کارگر نمی‌افتد که چند ساعتی بماند پیش این و آن، تا از گنجینه‌ی وقتی که به دست آورده‌ام خرج آرمان‌هایم کنم. صد تا کتاب جویده‌ام و دوره و کلاس ردیف کرده‌ام تا بتوانم مسیر مادری‌ام را به بهترین شکل طی کنم! هربار توی دوگانگی‌ها حس مادرانه‌ام می‌زند بالا و توی دلم دو دوتا چهارتا می‌کنم که: «حالا چقدر کاری که می‌خوام به خاطرش بچه‌م رو تنها بذارم مهمه؟» ✍ادامه در بخش دوم؛