#غربت #روایت_سیزدهم _ بسیاری از متن‌هایی که در کانال جان و جهان، با نظم و ترتیب پشت سر هم می‌نشینند، حاصل قلم زدن مادرانی هستند که در گروهی به نام «مداد مادرانه» دور هم جمع شده‌اند و مشقِ نوشتن می‌کنند. یکی از سرنخ‌هایی که اخیراً اهالی مداد درباره آن نوشته‌اند، از این قرار بوده: «روایت زندگی در غربت» #غربتِ_سر_به_مُهر بین رفقا، حرف از غربت بود و دلتنگی. من هیچ وقت دور از خانواده‌ام نبوده‌ام، اما چرا اسم غربت که آمد، طعم آشنایی زیر دندانم حس کردم؟ چرا این حس آشوب تنهایی، برایم غریب نیست؟! نورون‌های مغزم دارند حسابی از این تجربه مشترک جیز جیز می‌کنند. خاطرات مشترک با این حس را یکی یکی کف مغزم می‌ریزند. نه ساله‌ام. به حساب خودم شعر می‌گویم، چند خط می‌شود. همان‌ها را با اعتماد به نفس همه‌جا می‌خوانم. برادرم تا حد توان، شعرهایم را مسخره می‌کند. من حساسم. سر هر چیزی چشم‌هایم پر از اشک می‌شود‌. دلم از تنها بودنم آشوب می‌شود. اما این حس با نگاه مهربان مادرم و تشویق‌های معلمم شیرین می‌شود. دانشجو شده‌ام. با همه دوستم. کنار هر کسی در سلف می‌نشینم‌. یک حس مهربانی قلنبه در دلم دارم که می‌خواهم همه را در قلبم جا کنم. اما حتی یک رفیق فابریک هم ندارم. هیچ‌کس منتظرم نمی‌ماند. هر کسی دست رفیقش را می‌گیرد، می‌روند دنبال رفاقت‌شان. دهانم خشک می‌شود.‌ فکر می‌کنم سلف دانشگاه اندازه‌ی تمام کهکشان بزرگ شده است و من اندازه‌ی برنجی که زیر صندلی افتاده، دور انداخته شده‌ام. ولی باز هم سعی می‌کنم به بغض‌ها اهمیت ندهم، رفاقت کنم تا تلخ نشوم. ✍ادامه در بخش دوم؛