بسم الله الرحمن الرحیم #گزیده_سخنرانی_شب_سوم_محرم بسم الله الرحمن الرحیم مطلب ۱ : نماز تمام این دعا توصیه نبی مکرم است به امیرالمومنین: قَالَ النَّبِيُّ ص‏ يَا عَلِيُّ إِذَا تَوَضَّأْتَ فَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ تَمَامَ الْوُضُوءِ وَ تَمَامَ الصَّلَاةِ وَ تَمَامَ‏ رِضْوَانِك. پیکره ظاهری (احکام و شرایط) نماز ما باید کامل باشد. ولی اینکه این را هر روز از خدا در قالب این دعا بخواهیم، خیلی منطقی نیست. این پیکره ظاهری نماز را باید خودت تلاش کنی و یاد بگیری. اینکه هر روز به صورت درخواست از خدا، در وضو و نماز و رضوان، آنها را به صورت تمام از خدا می خواهیم این پیکره و ظاهر وضو و نماز نیست. این تمام یعنی اینکه نماز به مرحله و مرتبه ای از تکامل برسد. حداقل مرتبه یک نماز تمام این است که هیچ چیز دنیایی در طول نماز در ذهن من نیاید. نماز تمام آن وقتی است که وقتی نماز می خوانی، خدای خودت را در برابر خودت حاضر و ناظر ببینی. اینها حرف ها برای ما آرزو است. ما باید در نماز این حداقل را رعایت کنیم که حواسمان به حمد و سوره و اذکارمان باشد. اما متاسفانه چون گوش و چشم و خورد و خوراکمان در اختیارمان نیست، این حداقل را هم موفق نمی شویم. اگر برای مزه غذا می خوریم، این یعنی خوردنمان در اختیارمان نیست. اگر بخواهیم صاحب اختیار ذهنمان شویم باید صاحب اختیار چشم و زبان و غذایمان شویم. ما لا یعنی به معنای چیزی است که فایده ای در آن وجود ندارد و بی جهت است. اگر نگاه های ما لا یعنی در چشمم نباشد در گوش و زبانم هم مالایعنی نباشد، آن وقت می شود یه کاری برای نماز کرد. مطلب۲ : وصیتنامه امام حسین یک وصیت نامه امام حسین در هنگام حرکت در مدینه نوشتند و به دست محمد حنفیه سپردند. در آن آمده: «وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي ص أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أَسِيرَ بِسِيرَةِ جَدِّي وَ أَبِي‏ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ». یک نکته وجود دارد. ما در زبان عربی، یک خرج من داریم، یک خرج إلی داریم و یک خرج علی. این «خرج علی» به معنای خروج و قیام است. حضرت این خروج را در کلامشان ذکر کرده اند. ایشان می فرمایند که خروج من برای امر به معروف و نهی از منکر. من می خواهم اصلاح کنم. این امت فاسد شده. شب گذشته یک وجه اش را که چرا امت فاسد شده است را گفتیم: یزیدی به خلافت پذیرفته شده است که از هیچ گناهی فروگذاری نمی کرد. همه هم با او بیعت کردند‌. در مدینه حضرت سید الشهدا خیلی شناخته شده نبودند و فقط صرف نوه پیغمبر بودن در رابطه با ایشان دانسته می شد در طول حضورشان در مدینه تعداد کمی سوال از ایشان پرسیده شده و مراجعه کمی به ایشان می شده. همین طور که با خروج ایشان از مدینه هم کسی همراهی و یاری ایشان نیامد و اکثریت همراهان اصحاب خاص، اطرافیان و خویشان خود حضرت هستند. به همین جهت از مدینه خروج می کنند. Www.javedan.ir

بسم الله الرحمن الرحیم #گزیده_سخنرانی_شب_چهارم_محرم مطلب ۱ : توصیفات یزید این مطلب از یک مورخ و مفسر وهابی نقل شده است. سنی تنها نیست. سنی وهابی است به این معنا که اسلام وهابی، اسلام اموی است. یزید خلیفه ششم این اسلام است. یک فرد که از حزب اسلام اموی درباره یزید اینطور می گوید: مشهور بود که یزید دائم اطرافش وسائل موسیقی و غنا و میخوارگی و علاقه مند به شکار بود. به سگ بازی، میمون بازی هم مشغول بود. هیچ روزی از خواب برنمی خواست مگر اینکه مست بود. اینقدر خورده بود که بعد از خواب بازهم مست بود. چنین مردی امیر المومنین شده است. فرمانده سپاهش راه می رفت و می گفت شک نکنید که کسانی که با امیر المومنین یزید مخالفت می کنند از دین خارج شده اند. مسعودی می نویسد: «کان یزید صاحب طرب». صاحب بزن و بکوب و رقاصی و بساط موسیقی بود. پرندگان شکاری، باز شکاری، سگ شکاری، میمون و یوزپلنگ شکاری داشت. شب ها با دوستانش مجلس میخوارگی داشتند.» حضرت حسین می فرماید: «إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي». این مطالب و اوصاف یزید، به امت چه ربطی دارد که باید اصلاح شود؟ نکته این است که همه با امت با او بیعت کردند و او را به خلافت پذیرفته اند. اوقات مردم از این تلخ نیست و مردم دارند زندگیشان را می کنند و اصلا ناراحت نیستند که چنین شخصی خلیفه شده فلذا امت فاسد شده است. چنین فردی جانشینی پیامبر شده است. در بین مجموعه پادشاهان چنین مواردی مرسوم هست اما این آمده است و جانشین پیامبر شده است. یک همچنین کسی در جایگاه پیامبر نشسته و باید با این مخالفت کرد. این بدعت را باید علما امت با آن مقابله کنند. این مقابله نتیجه دارد یا نه؟ فرقی نمی کند. در این مورد چه اثر بکند، چه نکند باید مقابل این مورد ایستاد. بنابر این حرکت امام حسین برای امر به معروف و نهی از منکر بوده است. مطلب ۲ : نمازی که بالا نمی رود کتابی به نام عده الداعی است. یعنی وسایلی که یک دعا کننده نیاز دارد. ابن فهد حلی یکی از علما تراز اول شیعه آن را نوشته است. روایتی را نقل می کند که در آنچه که بر داوود وحی شده این طور آمده است: چه بسا بنده ای نماز می خواند و من آن نمازش را به صورتش می کوبم. اصلا نمی گذارم که صدایش به گوشم من برسد. می دانی آن کسی که من اینطور از او رو می گردانم کیست؟ او کسی است که نماز می خواند امّا دائما چشمش به دنبال نوامیس مردم است. به نوامیس مومنین به چشم بد نگاه می کند. این آن آدمی است که در دلش فکر می کند: من اگر قدرت پیدا بکنم هر ظلمی بتوانم می کنم. ای داوود نوحه کن بر گناهانت. نوحه کن بر خطایای خودت مثل زنی که نوجوانش را از دست داده است. اگر بخواهیم همچنین گریه ای داشته باشیم باید چه کنیم؟ باید پاک و حلال بخوری. این یادتان نرود، هم حلال، هم پاک و هم هر چیزی نخوری و به هر اندازه نخوری. در ادامه روایت آمده: حالا بر فرض یک نفر نماز خوان است و گریه هم در نمازش می کند و نماز طولانی هم می خواند. به اندازه یک تکه نخ کوتاه این نماز قیمت ندارد وقتی که می بینم که این آدم این طور است که وقتی سلام نمازش را بدهد، نگاهش آن اوصاف را دارد و دلش هم آن اوصاف را. نماز وقتی قیمت دارد که از یک گوش پاک، چشم پاک، زبان پاک و خورد و خوراک پاک داشتیم. آن وقت قیمت پیدا می کند. Www.javedan.ir

آیت‌الله جاودان (حفظه‌الله): می‌توان در این دهه از ماه رمضان نیز بیشتر بهره برد، به شرطی که حق این دهه را بکوشیم بجا آوریم. مثلا خالصانه در روضه شرکت کنیم. استاد ما (مرحوم آیت‌الله حق‌شناس رَحِمَهُ‌الله) می‌فرمود روضۀ خلوت بروید. جایی که شما را نشناسند. طوری که شرکت در روضه هیچ نفع دنیوی برای ما نداشته باشد. حتی «قبول باشد» هم به ما نگویند! البته گاهی ما به مجلس شلوغی می‌رویم تا از بیان آن گوینده دینمان را بیاموزیم. این، حسابش فرق دارد. www.javedan.ir