#قسمت_بیست_ونهم #من_زندگی_موسیقی در مجله جوانان سال چهارم ۱۳۴۹ صفحه ۱۱ از رویدادی عجیب پرده برمی دارد. شرح واقعه چنین نقل شده است: در جریان کنسرت پرشور گروه موزیک( ولنیک استونز )مردمی از شدت هیجان برهنه شده و با حالت جنون آمیزی بر سر و کول انبوه خلایق به راه افتاد❗ عکاسی📸 که در محل حضور داشت، عکسی از این مرد گرفت که در تمام روزنامه های انگلیسی چاپ شد. 《 جان 》یکی از نوازندگان این گروه ،بعدها از این روز چنین یاد می‌کند : 🔵این روز نمایش هیجان انگیزی از دیوانگی و عصیان بود. من برای اولین بار به چشم خود این حقیقت را دریافتم که انسان قادر است دنیا را نابود کند . در اینجا سوال من این است که کلماتی از قبیل نمایش دیوانگی، عصیان، نابودی جهان ،برهنگی در ملا عام و... نشان از چه حقیقتی دارد ⁉️ آیا چیزی جز تضعیف عقل، سلب اراده ،تضعیف غیرت و... را نشان میدهد ❓ اینها در چه بستری با این عظمت میدان پیدا کرده‌اند ❔ پس جا دارد به صورت جدی تر و دقیق تری با این موضوع برخورد شود. جا دارد جملاتی از این قبیل که بزرگان مثل حضرت امام (رحمه الله علیه)می فرمایند را سریعاً محتوم و تخطئه نکنیم : موسیقی از اموری است که البته هرکس از موسیقی حَسَب طبع خوشش می آید ،لکن از اموری است که انسان را از جدیت بیرون میبرد ‏ به یک مطلب هزل .دیگر این جوانی که عادت کرد که روزی چند ساعت شیش را با موسیقی سر و کار داشته باشد، یک جوانی که اکثر اوقاتش را صرف بکند در این که پای موسیقی بنشیند و این ها. این از مسائل زندگی و مسائل جدی به کلی غافل می شود .عادت می کند مثل همان که به مواد مخدر عادت میکنند، کسانی که به مواد مخدر عادت می کنند دیگر نمی توانند یک انسان جدی باشند، که بتوانند در مسائل اساسی فکر بکنند .فکر انسان را موسیقی جوری جهت‌دهی میکند که دیگر نتواند در غیر همان محیط موسیقی و ...اصلاً فکر بکند*😟... *صحیفه نور جلد ۹ صفحه ۲۰۱ و ۲۰۲ 🟥محمد داستانپور @rozhaiAsheghi