با موج عظیمی از صدا ثابت کرد ناخواسته جرم خویش را ثابت کرد بازار سه شعبه پرفروش است هنوز ترکش ترکش، بمب به ما ثابت کرد احمد بیاتانی

این روز ها تنها تصویر کودکان شهید نیست که مخابره می شود؛ تصاویر زیبای این روز ها، تصاویر وجدان های بیدار شده در دنیاست؛ فرقی ندارد که این همه راهپیمایی شلوغ در این همه از نقاط عالم، ذره ای بتواند جنایتکاران را وادار به عقب نشینی کند و یا هیچ موفقیتی نداشته باشد؛ دردی که ما به آن دچاریم دردی بزرگتر از جنایت های آمریکایی ها و دوستانشان است، درد ما مقبولیتی ست که پدیده ظلم در میان ما پیدا کرده. در ظاهر ما این همه ظلم پذیری و حتی ظلم دوستی را به این دلیل برگزیده ایم که نگران منافع خود هستیم؛ اما خدا می فرماید: تا وقتی یکدیگر را به حق و به صبر (شاید صبر بر عواقب حق پذیری) توصیه نکنید، زیر بار ضرری رفته اید که نگو و نپرس. (سوره عصر) حداقل فایده این همه راهپیمایی، این است که ما بدون ترس حق را فریاد می زنیم و به یکدیگر قوت قلب می دهیم. حتی در عین حال که این همه صدا طی این همه سال، ما ایرانی ها را به خاطر ظلم نپذیری مان همه جوره تحقیر کرده اند، این مردم لندن هستند که از آن سر دنیا فریاد می زنند: صبر داشته باشید که ما هم تازه فهمیده ایم گرفتار چه خسرانی بودیم. مردم وقتی به ظلم اعتراض می کنند یعنی مطالبه شان «عدل» و یا به عبارتی «حق» است. این حق طلبی و مهمتر از آن تواصی به آن هنوز باید بیشتر به تکامل برسد تا شیرینی میوهاش قابل چشیدن باشد؛ به راستی حق چیست؟ حق یعنی همین حقوق معمولی ما انسان ها؟ مفاتیح الجنان چیز دیگری می گوید، می گوید به محضر مبارک حق سلامی عرضه کن که زنده است و می شنود: السلام علی الحق الجدید و تواصی به حق حقیقی را هم باید در کربلا دید، وقتی که آن پیرمرد عاشق سر بر دامن محبوبش داشت و دیگر بیم هیچ خسرانی نداشت، او به رفیقش اینگونه گفت: أوصیک بهذا الرجل و آن مرد دوست داشتنی، وجود مقدس حق بود. خلاصه که ظلم قرار است همه جای این کره خاکی را فرا بگیرد، حتی جاهایی که هیچ کس تا به حال فکرش را نمی کرد، جاهایی مثل گهواره کودکان نوزاد و یا حتی آغوش مادران. مهم این است که وجود مقدس حق قرار است کاری کنند که دیگر هیچ جا ظلم را نتوان پیدا کرد؛ مهم این است که ما انسان ها حق شناس باشیم، حق جو باشیم و همه جا را از آوازه آن پر کنیم، حتی جا هایی که کسی تا به حال فکرش را نمی کرد؛ مثلا جلوی کاخ سفید

دیوانه شدن مگر گناه است ای شیخ؟ تا دوزخ او چقدر راه است ای شیخ؟ ما عاشق اوییم نه مشتاق بهشت چیزی که سرت رفته کلاه است ای شیخ احمد بیاتانی

در معاشرت با دوستان عرب زبان نکته ای را دریافته ام: عرب ها بیشتر دوست دارند تو به زبان آن ها حرف بزنی؛ خصوصا اگر این تو باشی که به کشور آنها سفر کرده ای. حتی اگر 75 سال خانه این مردم را اشغال کرده باشی، باز هم باید به زبان صاحب خانه سخن بگویی تا همه بفهمند تو یک مهمان ناخوانده ای؛ باید خودت با صدای بلند اعتراف کنی. این تابلوی راهنمای مرکز شهر تلاویو است...

شب شهادت به یکی از مجالس عزاداری رفته بودم. نه مداح جلسه و نه دیگران، افراد ناشناخته ای نیستند اما من تقریبا یک سال می شد که به جلساتشان نرفته بودم. تصور می کنم که رویه شان خیلی عوض شده و مع الأسف شاید خودشان این تغییر را رشد تلقی کنند، اما در حقیقت اگر بر فرض محال دست اهلبیت پشت این مجالس نباشد، همین تغییرات وحشتناک می تواند در نابودی حیثیت شیعه نقش آفرین باشد. موضوع چیست؟ از اینجا شروع می کنم: رفتار هر انسانی جلوه گر حقایق وجود اوست و همینطور هر مذهب و هر دینی تنها در آنجایی کاملا جلوه می کند، که مجموعه رفتار هایی را به عنوان رفتار ایده آل معرفی کند؛ حال امروزه همه دین داران دنیا کم و بیش با چالش درباره ارزش ها دینی و اینکه الگوی مطلوب دینی را کجا بیابند مواجه اند؛ بالاخره دین ما هم نه شرایطی مثل مسیحیت دارد و نه هنوز ظهور اتفاق افتاده؛ پس این چالش طبیعی ست. اما نکته ی مهم این است که خود این چالش گوشه ای از پدیده ای بزرگتر است به اسم آخرالزمان که اصلا قرار است ایمان داشتن در آن مثل آویزان شدن از شاخه خار باشد، پس اگر خدای نکرده ما آنطور شیعه را جلوه بدهیم که آل سعود می خواهد، انگار ناخواسته یکی از آن خار های شاخه «قتاد» شده ایم. واضح تر بگویم: چهره ای که روضه خوان از حضرت زهرا سلام الله علیها ترسیم می کند، چهره خانمی ست که بیشتر از خیلی چیز های دیگر، دغدغه های معمولی زنانه دارد و حتی ظاهرا خیلی از خصوصیات زنان امروزی را هم دارد و حالا شوهرش داغدار است؛ هویتی که برگزار کنندگان به عنوان هویت شیعی از خود بروز می دهند، در یک سری رفتار های تقریبا بی منطق و درگیری مذهبی با اهل سنت خلاصه می شود؛ این نوع تبلیغ به شدت ضعیف برای اهل بیت، تنه به تنه داستان های جعلی تورات درباره پیامبران و یا احادیث عایشه درباره پیامبر می زند. تصور من این است که اتفاقا فرزندان خلف همان عایشه این محتوا های مسوم را به خورد شیعیان ساده می دهند، و اتفاقا در آن هیئت محترم، مطالبی مطرح شد که خیلی شبیه به آن چیزی بود که به طور مشخص، آل سعود در حال حاضر آن را دنبال می کند. بار اول نیست که با این طیف از اشخاص مواجه می شوم، اما تعجبم از این است که همان مداح و همان افراد نام آشنای مورد نظر، چگونه طی این مدت، روندی را طی کرده اند که می شود اطمینان کرد دست پشت پرده ای این روند را مهندسی کرده. البته باز هم معتقدم که عمل صالح مخلصانه حتی اگر چندسالی دچار آسیب هایی باشد، باز خیرش بسیار بیشتر است. اما به هر حال، من دست پنهان آن دشمن ناشناخته را، در شعر های شاعر و روضه خوان و در اظهارات یکی از بزرگتر های آن جمع دیدم. من آن ها را می شناسم و می دانم شخصیتی دارند از جنس «بچه های پایین شهر» و نمی توانم مظنون شوم، اما جای تأسف است که نه اقبال عمومی روحانیون به مخاطبین هیئات و نه تلاش فکری در جهت «جنگ روایت ها» آنقدر نیست که منجر به صیانت از این برادران ساده دل بشود. امید دارم که از دست ما هم کاری بر بیاید ان شاءالله

فنعم الأخ المواسی حضرت محسن علیه السلام تنها کسی بود که با شش ماهه برادرش همدردی کرد

در ظاهر تنها گویا ساعتی را در کنار عزیزانش نشسته بود؛ اما انگار نه، او برای همین نشستن، خواستار بخششی بزرگ از طرف خدا بود. -ای فرستاده ی خدا.، بگو بدانم که برای این نشستن ما در زیر عبا، خدا چه بخششی در نظر گرفته؟ خیلی جالب است که او از معصوم بودن خود شادی خاصی ندارد، تا وقتی جایزه خدا به او، خوشبختی نسل به نسل ما نباشد، شاید خود احساس خوشبختی نمی کند. او به خدای کعبه سوگند می خورد که فضلی که همین نشستن ما دارد چه کار ها که برای شیعیانش نمی کند. افسوس که او حتی برای دلخوشی ما، تحفه ناقابلی از دنیای ما را برای خود نخواست، او یک جای دیگر سوگندش را تکرار کرد. انگار با این سوگند انس خاصی دارد. مولود کعبه، این تکه کلام و این احساس رضایت را آنجایی تکرار کرد که هیچ چیز برای خود برنداشته بود و داشت از دنیای ما خداحافظی می کرد: فزت و رب الکعبه. این روز ها روز هایی ست که اهل دنیا با صدای بلند جار زدند: ما شایسته اینهمه خوبی نیستیم. دنیای به این بدی تنها شایسته آن همه بدی ست. و کاش می دانستند آن همه بدی که می بینند، در برابر آن همه بدی که پشت پرده است هیچ نیست. شاید تنها یک ضرب دست آن همه بدی بود که هنوز باید رنج بکشیم تا فقط مقداری از درد آن را بچشیم: به خاطر نتیجه کاری که مردم به دست خود کردند، فساد در خشکی و دریا نمایان شد؛ تا گوشه ای از کاری که کردند را به آن ها بچشانیم، بلکه بازگردند. باید خدا ببیند که ما دیگر درد سیلی خوردن بهانه ی خلقت را چشیده ایم، خدا هنوز همان خدای کعبه ست، مولود کعبه فکر امروز ما را هم کرده و موعود کعبه روزی صد بار یادی از ما می کند! باید بازگشت تا او بازگردد. یک نفر عین علی می رسد آخر از راه

تنها با خواندن جملاتی از خطبه ی بی الف او باید گفت: معجزه ی او فقط این نیست که عقل فوق بشری اش در کلام خدا گونه اش جاری می شود، و ذهن و زبان کودکانه ی بشر فقط می تواند او را ستایش کند و از زبان او، زبان مادری خود را بیشتر بیاموزد؛ معجزه ی او این است که می تواند معجزه اش را به همه نشان دهد، حتی به منی که او را ندیده ام؛ منی که 40 نسل با او فاصله دارم! معجزه ی او این است که هیچ کس نمی تواند جلوی دیده شدن او را بگیرد؛ آنقدر جذاب است که حتی اگر دم زدن از او جرم باشد، آنقدر میثم تمار ها دیوانه ی او می شوند که برای فریاد زدن او، سر خود را بالای دار بفرستند.

🔻[ #فریاد_انتقام! ] 🔻[ #انتقام_سخت.. ] 🔻[ #گلزار_شهدای_کرمان ] امام خامنه‌ای حفظه الله: این فریاد انتقامی که از مردم شنیده شد در سرتاسر کشور، در واقع این فریاد انتقام، سوخت حقیقی موشک‌هایی بود که پایگاه آمریکایی را زیر و رو کرد! ۲۷ دی‌ماه ۱۳۹۸ ◼️| @HEYAT_MOHEBBIN

اونی که بمب گذاشته ما ایرانی‌ها رو خوب می‌شناخته چون دومی زمانی منفجر شد که ملت ریختن برای کمک کردن نه فرار .

تقدیم به همسرم: فرهادم و شعر می تراشم همه عمر تا خنده کنی تو در تلاشم همه عمر من از تو کمی بلند قد تر هستم تا نزد تو سر به زیر باشم همه عمر

بنده فقط پول میفرستم برای خانوادم تا بتونن علوفه حیوانات رو بخرن تا زنده بمونن اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج https://iPorse.ir/6240028 @SalehGaza

و انقطع الرجا

🌷 صبح امروز؛ حضور رهبر انقلاب بر مزار شهید «نوید صفری» از شهدای مدافع حرم 🔹️ قسمتی از وصیت‌نامه شهید صفری: «زیارت عالی و پرفیض زیارت عاشورا را بخوانید از طرف من و به ارباب ابراز ارادت کنید. آه که تمام حسرتم این است که چقدر دیر فهمیدم زیارت عاشورا چیست و حیف که فقط روزی یک مرتبه نصیبم نشد و بدانید هرکه ۴۰ روز عاشورا بخواند و ثواب آن را هدیه بفرستد، حتما تمام تلاش خود را به اذن خدا خواهم کرد تا حاجت او را بگیرم و اگر نه در آخرت برای او جبران کنم. حتی یک عاشورا هم قیامت می‌کند با روضه ارباب از زبان مادر و خواهرش. ان‌شاءالله شرمنده شما نباشم.» 💻 Farsi.Khamenei.ir

فکر می کنم این وصیت نامه رو قبلا هم خونده بودم، اما این قسمتش تازه توجهم رو جلب کرد ارادتم به این شهید از اون فیلمی شروع شد که از خدمتش توی کفشداری حضرت رقیه سلام الله علیها منتشر شد

از زبان همه ی شهدای این جنگ (اگر چه اصلا مثل اون ها نیستم) مرا دنیا صدا می زد، بگو دیگر نمی آید به کامم آرزویی از شما خوش تر نمی آید همیشه آرزو کردم که همرنگ شما باشم به رنگ آرزویم مرگ در بستر نمی آید نخواه از من به غیر از سوختن با داغ جان سوزت که کاری بیش از این از دست خاکستر نمی آید سرم را می دهم تا سر بیاید دوره ی دوری سر از پا تا که نشناسیم، دوری سر نمی آید تو را با خون خود، با خون خود فریاد خواهم زد از این حلقوم فریادی رسا تر بر نمی آید

عمره ی ماه رجب تمام شده بود و ما در مکه بودیم؛ یکی از نزدیکان برادرم امام کاظم علیه السلام به نام محمد به نزد من آمد و گفت: «عازم بغداد هستم، دوست دارم قبل از آن با ابالحسن (امام کاظم علیه السلام) خداحافظی کنم و تو هم با من بیایی.» با او همراه شدم و برای دیدار برادرم راهی شدیم، برادرم در آن زمان در یکی از خانه های خود بود که در منطقه ی «حوبة» قرار داشت. کمی پس از مغرب به در خانه رسیدیم؛ در زدم. برادرم گفت: کیست؟ گفتم: علی هستم. برادرم همیشه آرام وضو می گرفت. گفتم: کمی زودتر. او نیز وضویش را زود تمام کرد و بیرون آمد. خود را به طرف او انداختم و او را در آغوش گرفتم و سرش را بوسیدم. به او گفتم: برای کاری نزد تو آمدم؛ اگر به نظرت درست بود این توفیقی ست که خدا به من داده. اگر هم درست نبود طبیعی ست. ما اشتباهات زیادی می کنیم. گفت: چه کاری؟ گفتم: محمد اینجاست و می خواهد با تو خداحافظی کند و راهی بغداد شود. به من گفت: او را صدا بزن. دور از ما ایستاده بود. صدایش زدم و نزدیک شد و سر برادرم را بوسید. گفت: فدایت شوم، سفارشی به من کن. فرمود: به تو سفارش می کنم که تقوای خدا را در رابطه با خون من رعایت کنی. محمد گفت: هر کس هر نیت بدی درباره ی شما دارد، خدا همان را به سرش بیاورد. سپس شروع به نفرین کرد؛ نفرین هرکس که بدخواه او باشد. بعد هم دوباره جلو رفت و سر برادرم را بوسید و گفت: به من سفارشی کن. برادرم گفت: سفارش می کنم که تقوای خدا را در رابطه با خون من رعایت کنی. او نیز گفت: هر کس نیت بدی درباره ی شما دارد خدا همان کار را با او بکند. سپس مانند بار قبل بدخواهان را نفرین کرد و باز سر برادرم را بوسید و باز درخواست توصیه کرد. برادرم باز هم گفت: سفارش می کنم که تقوای خدا را در رابطه با خون من رعایت کنی. محمد این بار هم نفرین کرد هر کس را که بدخواه برادرم باشد. سپس از ما جدا شد. من به دنبال او رفتم که برادرم گفت: علی، سر جای خود بمان. من نیز همانجا ایستادم و او به درون خانه رفت. کمی بعد صدایم زد که درون خانه بروم. وقتی به داخل خانه رفتم، کیسه ی ای آورد که در آن صد سکه ی طلا بود. کیسه را به من داد و گفت: به محمد بگو که این سکه ها را برای سفرش استفاده کند. من کیسه را گرفتم و در گوشه ی لباسم گذاشتم. باز صد سکه ی دیگر به من داد و گفت: این را هم به او بده. کمی بعد صد سکه ی دیگر به من داد و گفت: این را هم به او بده. گفتم: فدایت شوم، اگر نگرانی که او چنین کاری که گفتی با تو کند، چرا برای کشتن خود او را یاری می کنی؟ برادرم گفت: وقتی من با او صله ی رحم کنم و او رشته ی خویشاوندی را پاره کند، خدا نیز رشته ی عمرش را پاره می کند. سپس پارچه ی بالشی به من داد که در آن سه هزار سکه ی نقره ی صاف و سالم بود. فرمود: این را هم به او بده. از خانه بیرون آمدم و صد سکه ی اول را به محمد دادم. محمد به شدت خوشحال شد و برای برادرم دعا کرد. کیسه ی دوم و سوم را هم به او دادم. او آنقدر خوشحال شد که گمان کردم باز می گردد و به بغداد نمی رود. آن سه هزار سکه ی نقره را نیز به او دادم. محمد راه خود را گرفت و به بغداد رفت. او در بغداد به نزد هارون رفت و او را خلیفه خواند و به او سلام کرد. او به هارون گفت: گمان نمی کردم که روی زمین دو نفر خلافت کنند؛ تا اینکه دیدم مردم موسی بن جعفر را خلیفه می خوانند و به این عنوان به او سلام می کنند. هارون به پاس این خبر مهم، صد هزار سکه ی نقره برای او فرستاد. اما خدا محمد را دچار بلای خفگی کرد، طوری که نتوانست پیش از مرگ، یک سکه از آن صد هزار سکه را به چشم ببیند و یا با دست آن را لمس کند. ترجمه ی خاطره ای از جناب علی بن جعفر، برادر شهید امروز (تغییراتی اندک در متن و محتوا اعمال شده)

این مرد محمود درویش نام دارد از شاعران مشهور معاصر عرب او از دغدغه مندان نسبت به مسئله ی فلسطین بوده به قصد تقویت زبان عربی این شعر را گوش دادم انگار نگاه منعکس شده ی او در شعر کمی تأمل برانگیز بود برای همین چندین بار دیگر به شعر گوش دادم و به آن فکر کردم ما انسانیم ما حتی انسان های قاتل را هم انسان می بینیم ما مردم عادی به دنبال جنگ و دعوای بی خود و بی جهت نیستیم او از این موضع شعر سروده اما آیا ما نیز پدیده ی کفار هار هم عصر خود را این زاویه ببینیم؟ شاید نگاه بسیاری از ما ساده دلان تا مدتی قبل همین بود اما ما دیگر آن انسان های سابق نیستیم ما حداقل فهمیده ایم که انسان های بی پدر و مادری که به خاطر پول و قدرت هزاران پدر و مادر و زن و فرزند را می کشند، می توانند به عشق همان پول و قدرت مادر خود را نیز در اتاق گاز خفه کنند. حال نوبت این است که بیشتر بفهمیم؛ وقت زیادی نداریم. ما باید بفهمیم که نه با خود قاتل، و نه با فرزند یک قاتل، بلکه حتی با فرزند کسی که با آنها همدل است نباید سر یک میز و صندلی نشست. چرا که ممکن است یک وقتی در دام عشق بیفتیم. متاسفانه کار ما در حال حاضر از میز و صندلی گذشته ما با چپاولگران خونخوار زمانه ی خود هم سفره ایم ما دقیقا از همان اقتصادی ارتزاق می کنیم که آنان سفره اش را روی این همه خون پهن کرده اند. ما هنوز امتداد این سفره را که به دورهمی شبانه ی خون آشامان می رسد نمی بینیم. در کودکی و در دوران مدرسه، گاه بچه های خلافکار مدرسه یک بازی کثیف جدید راه می انداختند؛ یک کار زشت را شروع می کردند و آرام آرام پای همه به این بازی کثیف باز می شد. معمولا بچه مثبت ها روحشان هم خبر نداشت که چطور به اینجا رسیدند. آنها خیال می کردند که دارند یک کار لذت بخش را به تنهایی انجام می دهند. نمی فهمیدند که آنها تنها نیستند و این یک بازی همگانی ست. گویا شیرینی این بازی چشم ها را کور کرده گویا این سفره ی طولانی آنقدر رنگارنگ است که هیچ کس فرصت توجه به ابتدای آن را ندارد. کشور ما کشور دوستداران امیرالمومنین است و این سفره سفره ی معاویه؛ ما بیکار ننشسته ایم و یکدیگر را از نوشیدن نوشابه ی سر سفره ی معاویه منع می کنیم! نهی از منکرمان قبول باشد. اما توقع این است که اگر حکم جهاد نداریم تا شکم صاحب سفره را بدریم، لااقل سفره را به هم بزنیم. مرحبا به جوانان یمن که تا می توانند ظرف های غذای این سفره را با لگد واروونه می کنند.

روزی ِ شما هم شد ؛ ببینید حتما . .

لباس تازه جهانِ یکسره بتخانه، دین تازه مبارک نماز جمعه ی نصر است این نماز مبارک نوشت آیه که ویران شده است خشکی و دریا اثرگذار شد آن شعر اعتراض مبارک دعا کنیم چنین جمعه ای خیال نباشد شروع راز و نیاز از همین نیاز مبارک: دعای ندبه ی ما تحت قبه بلکه بگیرد به حق وعده ی زیبای آن فراز مبارک که گفت: روی زمین می زنی تو پرچم نصری فدای آن وزش سرخ و اهتزاز مبارک به دست خویش گرفتار خود شده است جهانی نجاتمان بده ای دست چاره ساز مبارک سپید بخت جوانی که پیش مرگ تو باشد کفن، خضاب! شهادت؛ لباس تازه مبارک احمد بیاتانی

رود است که موج موج باید برسد نصر است که فوج فوج باید برسد فرعون! به خون تو چه تشنه ست این رود ظلم تو فقط به اوج باید برسد احمد بیاتانی

بی بی سی گفت: اگر خری رأی بده گُل خورد! شما تاج سری، رأی بده با نامزد سابق اگر خوش نگذشت این بار به کِیس بهتری رأی بده .

نه برای قدرت نمایی می جنگند نه برای خنک کردن دل آن ها مردانی هستند اهل درد درد کودکان وحشت زده درد آرزو های به مسلخ رفته درد مستضعان بی فریادرس المستضعفین من الرجال و النساء و الولدان الذین یقولون ربنا أخرجنا من هذه القریة الظالم أهلها و اجعل لنا من لدنک ولیا و اجعل لنا من لدنک نصیرا اهل درد هنوز امیدوارند: گر نگاهی به ما کند زهرا درد ها را دوا کند زهرا عاشقان حضرت منصوره بیش از هر کسی مشتاق نصرت مستضعفان اند فکر و ذکر آنان این است که خود را برای نصرت منجی مستضعفان و منتقم حضرت زهرا آماده کنند و نصرتی معدة لکم

شهیدان چشمانی سرخ دارند