پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: بر من بسیار صلوات فرستید؛ زیرا صلوات بر من نوری است در قبر، و نوری است بر صراط، و نوری است در بهشت. أکْثِرُوا الصَّلاۀَ عَلَیَّ فَإنَّ الصَّلاۀَ عَلَیَّ نُورٌ فِی القَبرِ، وَنورٌ عَلَی الصِّراطِ، وَنورٌ فِی الجَنَّۀِ (بحارالانوار ج79ص63) @jorenab

، وهابیان پس از محاصره مدینه در سال ۱۳۴۴ق، قبرستان بقیع و بقعه‌های آن را تخریب کردند؛ از جمله بارگاه امام حسن(ع)، امام سجاد(ع)، امام باقر(ع)، امام صادق(ع). وهابیان دو بار، ابتدا در ۱۲۲۰ق و سرانجام در ۱۳۴۴ق با اتکا به فتوای ۱۵ تن از مفتیان مدینه، مبنی بر ممنوعیت اجماعیِ ساختن بنا بر روی قبور و لزوم تخریب قبور، به ویران کردن اماکن و بقعه‌های بقیع پرداختند (البلاغی، الردَ علی الوهابیة، ۱۴۱۹ق، ص۳۹-۴۱) @jorenab

اعرابیی را دیدم که پسر را همی‌گفت یا بُنَّی اِنَّک مسئولٌ یومَ القیامةِ ماذا اکتَسَبتَ و لا یُقالُ بمن انتسبتَ یعنی ترا خواهند پرسید که عملت چیست نگویند پدرت کیست. جامه کعبه را که می‌بوسند او نه از کرم پیله نامی شد با عزیزی نشست روزی چند لاجرم همچو او گرامی شد (گلستان سعدی باب هفتم در تاثیر تربیت حکایت هشتم) @jorenab

امام رضا علیه‌السلام: تعَطَّرُوا بِالاسْتِغْفَارِ لاَ تَفْضَحْکُمْ‏ رَوَائِحُ الذُّنُوبِ با آمرزش‌خواهی و استغفار خود را معطر کنید تا بوی گناهان شما را رسوا نکند. امالی الطوسی، ص ۳۷۲ https://eitaa.com/jorenab

ها علیٌّ بشرٌ کیفَ بَشَر رَبُّه فیه تَجَلّى و ظَهَر

علی آمد بشر اما چه بشر! 
بشری کوست خدا را مظهر

هو و المَبدأُ شمسٌ و ضِیاء هُوَ و الواجبُ نورٌ و قَمَر

علی و حق چو ضیاء و خورشید 
علی و حقّ به‌مثل نور و قمر

اُذُنُ اللهِ و عینُ الباري یا له صاحبُ سمعٍ و بَصَر

خود، علی گوش و علی چشم خداست 
 ای عجب حقّ بوَدش سمع و بصر

ما هو اللهُ و لکنْ مَثَلا مَعَهُ اللهُ کَنارٍ و حَجَر

مَثَل حقّ بُوَد او نیست خدا 
 لیک با اوست چو سنگ آذر

عِلّةُ الکَونِ و لولاهُ لما کانَ للعالَمِ عَینٌ و أثر

باشد او علت ایجاد دو کون 
 گر نبودی نَبُد از خلق اثر

و له اُبدِعَ ما تَعقِلُهُ مِن عُقولٍ و نُفُوسٍ و صُوَر

خلقتِ آنچه به عقلت گُنجد 
 بهر او شد ز عقول و ز صور

مَظهرُ الواجبِ! یا لَلْمُمکِن صُورةُ الجاعلِ یا لَلمَظهَر

خود چه ممکن بود او کز عظمت 
 آمده صورت حقّ را مظهر

جِنسُ الاجناس علیٌّ وَ بَنُوه نوعُ الانواعِ إلَی الحادي عشر

جنس الاجناس علی وَ ابْنائش 
 نوع الانواع یک و ده بشمر

فلکٌ في فلکٍ فیه نُجُوم صدفٌ في صدفٍ فیه دُرَر

فلکی در فلکی پُر اَنجُم 
 صدفی در صدفی پر گوهر

کلُّ مَن مات و لم یَعرِفْه مَوتُهُ موتُ حِمارٍ و بَقَر

هرکه او مُرد و علی را نشناخت 
 مردنش مردن گاو آمد و خر

هو في الکلّ امام في الکلّ مَن ابوبکر و مَن کان عُمَر

در همه دور، امامِ همه اوست 
[پس که باشند ابوبکر و عمر]

لیسَ مَن أذنبَ یوماً بإمام کیفَ مَن أشرکَ دهراً و کَفَر

هرکه روزی گنه آرد نه سزاست 
 به امامت، چه رسد کفر سِیَر

قَوسُه قوسُ نُزولٍ و عُروج سَهمُه سهمُ قضاءٍ و قَدَر

زو کمان، قوس نزول است و صعود 
 تیر او، تیر قضا هست و قدر

ما رَمىٰ رمیةً الا و کفى ما غزا غزوةً الا و ظفر

تیر نگشود مگر خصم افکند 
 جنگ ناورد مگر یافت ظفر

أغمَدَ السیفَ متى قابله کلّ مَن جَرَّدَ سَیفاً و شَهَر

کرد شمشیر به پیشش به نیام 
هر کجا بود شجاعی اشهر

حُبُّه مَبدأُ خُلدٍ و نِعَم بُغضُه مَنشأُ نارٍ و سَقَر

مهر او باعث جنّات نعیم 
 کینِ او مورث نار است و سقر

خَصمُه بَغَّضَه اللهُ و لو حَمِدَ اللهَ و أثنى و شکر

دشمن او بَرِ حقّ مبغوض است 
 گرچه حمد آرد و شکرِ داور

@jorenab

#حقیقت_بندگی عنوان بصری ازامام صادق(علیه السلام )پرسید: حقیقت عبودیت چیست؟ حضرت فرمود: حقیقت عبودیت و بندگى سه چیز است: ۱- بنده در آنچه خدا بر او منّت گذاشته و بخشیده است براى خود مالکیت نبیند، بدان جهت که بندگان را ملکى نیست، مال را مال خدا می‌دانند، و آن‌را در جایى که خدا فرموده است قرار می‌دهند. ۲-این‌که بنده خدا براى خودش مصلحت اندیشى و تدبیر نکند. ۳- این‌که تمام مشغولیاتش منحصر شود به آنچه که خداوند او را بدان امر نموده، یا از آن نهى فرموده است. بنابراین، الف . اگر بنده خدا براى خودش ملکیتى را در آنچه که خدا به او سپرده است نبیند، انفاق نمودن بر او آسان می‌شود. ب .و قتی تدبیر امور خود را به مدبرش بسپارد، مصائب و مشکلات دنیا بر وى آسان می‌گردد. ج. و زمانى که به آنچه خداوند به وى امر کرده و نهى نموده است اشتغال ورزد، دیگر فراغتى نمی‌یابد تا مجال و فرصت خودنمایى و فخر نمودن بر مردم پیدا نماید. مَا حَقِیقَةُ الْعُبُودِیَّةِ قَالَ ثَلَاثَةُ أَشْیَاءَ أَنْ لَا یَرَی الْعَبْدُ لِنَفْسِهِ فِیمَا خَوَّلَهُ اللَّهُ مِلْکاً لِأَنَّ الْعَبِیدَ لَا یَکُونُ لَهُمْ مِلْکٌ یَرَوْنَ الْمَالَ مَالَ اللَّهِ یَضَعُونَهُ حَیْثُ أَمَرَهُمُ اللَّهُ بِهِ وَ لَا یُدَبِّرُ الْعَبْدُ لِنَفْسِهِ تَدْبِیراً وَ جُمْلَةُ اشْتِغَالِهِ فِیمَا أَمَرَهُ تَعَالَی بِهِ وَ نَهَاهُ عَنْهُ فَإِذَا لَمْ یَرَ الْعَبْدُ لِنَفْسِهِ فِیمَا خَوَّلَهُ اللَّهُ تَعَالَی مِلْکاً هَانَ عَلَیْهِ الْإِنْفَاقُ فِیمَا أَمَرَهُ اللَّهُ تَعَالَی أَنْ یُنْفِقَ فِیهِ وَ إِذَا فَوَّضَ الْعَبْدُ تَدْبِیرَ نَفْسِهِ عَلَی مُدَبِّرِهِ هَانَ عَلَیْهِ مَصَائِبُ الدُّنْیَا وَ إِذَا اشْتَغَلَ الْعَبْدُ بِمَا أَمَرَهُ اللَّهُ تَعَالَی وَ نَهَاهُ لَا یَتَفَرَّغُ مِنْهُمَا إِلَی الْمِرَاءِ وَ الْمُبَاهَاةِ مَعَ النَّاسِ (بحارالانوار ج۱ص۲۲۵) @jorenab

#زیارت_آل_یس السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّةَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا مِيثَاقَ اللَّهِ الَّذِي أَخَذَهُ وَ وَكَّدَهُ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَعْدَ اللَّهِ الَّذِي ضَمِنَهُ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ فِي آنَاءِ لَيْلِكَ وَ أَطْرَافِ نَهَارِكَ‏ سلام بر تو اى حضرت بقية الله در زمين ، ‏ سلام بر تو اى عهد و پيمان كه خدا آن عهد را از خلق گرفت و محكم و مؤكد بر امت گردانيد سلام بر تو اى وعده خدا كه آن وعده را ضمانت كرده  سلام بر تو در تمام ساعات شب و روز @jorenab

مگو آن سخن کاندرو سود نیست کزان آتشت بهره جز دود نیست #فردوسی https://eitaa.com/jorenab

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللّٰهِ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَبْدِاللّٰه، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا خِيَرَةَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حَبِيبَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا صِفْوَةَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَمِينَ اللّٰهِ، أَشْهَدُ أَنَّكَ رَسُولُ اللّٰهِ، وَأَشْهَدُ أَنَّكَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللّٰهِ، وَأَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ نَصَحْتَ لِأُمَّتِكَ، وَجَاهَدْتَ فِى سَبِيلِ رَبِّكَ، وَعَبَدْتَهُ حَتَّىٰ أَتَاكَ الْيَقِينُ https://eitaa.com/jorenab

هرچندکه سرزطاعتت پیچیدم دربادیه جهل وهوس گردیدم چون آیه ی رحمت توبرمن خواندند گریان به گناه خویشتن خندیدم #سعدی @jorenab

اي خاک درت سرمه ارباب بصارت در تأديت مدح تو خم، پشت عبارت گردِ قدمِ زائرت، از غايت رفعت بر فرق فريدون ننشيند ز حقارت در روضه تو خيل ملايک، ز مهابت گويند به هم مطلب خود را به اشارت هر صبح که روح القدس آيد به طوافت در چشمه خورشيد کند غسل زيارت در حشر، به فرياد بهائي برس از لطف کز عمر، نشد حاصل او غير خسارت #شیخ_بهائی @jorenab

#فعالیت_تدبیری_و_التذاذی_در_انسان 🍀۱_انسان هر چند هر فعالیتی را برای آرزویی و رسیدن به یک لذتی و ارضای یک تمایلی انجام می‌دهد ولی در بعضی از افعال مستقیماً خود فعل را نمی‌خواهد یعنی خود فعل لذت بخش نیست بلکه بسا هست مقرون به رنج است ولکن آن فعل، انسان را به یک مقصود نهایی نزدیک می‌کند از قبیل شخم زدن زمین و دانه پاشیدن و درو کردن و خرمن کردن و... که یک نفر کشاورز برای یک مقصود اصلی و نهایی انجام می‌دهد. در این گونه افعال چون خودشان مطلوب و مقصود نیستند و تمایلات انسان را به سوی خود جذب نمی‌کنند لازم است که انسان فایده طبیعی اینها را بداند و قوانین و قواعد صحیح این کارها را بداند تا آنها را طوری انجام دهد که به نتیجه مطلوب یعنی به چیزی که مستقیماً آسایش و آرامش خاطر انسان را فراهم می‌کند و یک تمایلی را خشنود می‌سازد برسد. در این گونه کارها راهنمای انسان فقط فکر و اندیشه است و لهذا باید از طریق تجربه و تعقل و تعلیم و تعلم به دست آید. این گونه فعالیتها را می‌توان «فعالیت تدبیری» اصطلاح کرد. 🍀۲_یک قسم فعالیتهای دیگر است که انسان خود فعل را می‌خواهد یعنی خود فعل مستقیماً لذت بخش و ارضاء کننده یکی از تمایلات است از قبیل تغذی و اعمال جنسی حیوانات. این گونه افعال خودشان مطلوب و مقصود حیوان‏اند و تمایلات حیوان را به سوی خود جذب می‌کنند یعنی احساس هر یک از این افعال به واسطه ملایمتی که با طبع حیوان دارد هیجانی در وی ایجاد و او را به عمل وادار می‌کند نظیر هیجانی که خود به خود از دیدن یک منظره زیبا یا شنیدن یک آواز خوش و یا استشمام یک بوی مطبوع در انسان پیدا می‌شود که به صرف روبرو شدن و انعکاس ذهنی این امور، جذب و انجذاب پیدا می‌شود. این گونه افعال غایات طبیعی مهمی دارد و طبیعت عینی خارجی انسان است که برای بقا و کمال فرد یا نوع، این تمایلات را به وجود آورده است ولی در شعور انسان این نتایج طبیعی منعکس نمی‌شود و اگر فرضاً منعکس بشود (مانند انسان عالم) باز داعی و محرک نفسانی همان ارضای تمایل است. این گونه فعالیتها را می‌توان «فعالیت التذاذی» اصطلاح کرد ( استاد مطهری، اصول فلسفه و روش رئالیسم، ج 2، ص۱۹۸_۱۹۹) 💧نکته : اینکه درقران کریم آمده است اولئک کالانعام بل هم اضل برای این است که انسان وقتی خوی حیوانی وجنبه سِفلی او غلبه کند در نابودی انسان دیگر تدبیر میکند مثلاً حیوان وقتی گرسنه است شکار میکند اما انسانی که خوی حیوانی گرفت دیگران را نابود می کند تا نکند روزی کسی اورا نابود کند مانند پادشاهانی که حتی فرزندان خود را کشتند تا مبادا چشم طمع به تاج و تخت آنها داشته باشند پس انسانی که جنبه سفلی و‌خوی حیوانی بر او غلبه کند حتی از حیوان پست تر می شود چون بدنبال نابودی انسانهای دیگر است @jorenab