✡️ وقتی فرشتگان در «عشای ربانی نیمه‌شب» خون‌آشام می‌شوند! (۴) 1️⃣ ماهیت کابالیستی سریال #مایک_فلنگن، با کمی تعمیق بر اهل فن روشن می‌شود. کابالیست‌های زوهری، وجود «شرّ» در عالم را مرتبط با وجه «عدالت» یَهُوَه می‌دانند. چنان که در «درخت زندگی» #کابالا، ریشه‌ی شرّ در عالم در سفیرای «گِووراه» قرار دارد که مظهر #جلال_الهی محسوب می‌شود و عدالت خداوند و در نتیجه مجازات از آن حاصل می‌آید. 2️⃣ گووراه مرتبط با مفهوم #خشیت در برابر نیروی ربوبی است، عنصر آن #آتش و رنگ مرتبط با آن #قرمز است. تأکید بیش از اندازه دوربین فیلمساز بر سرخی خون و زنده و جاندار شدن شعله‌های آتش از دید کسانی که به طلسم «مانیسنیور پروئیت» و آن «فرشته» خوفناک و خونخوار دچار شده‌اند، قطعاً بی‌حکمت نیست و قرار است چیزی را به ناخودآگاه مخاطب القاء کند. 3️⃣ وجه کابالیستی حاکم بر #عشای_ربانی_نیمه‌شب به‌ویژه آنجا عیان می‌شود که بورلی کین و خود پدر جان پروئیت، در توجیه و حتی لزوم کشتن هم‌کیشان و خوردن خون ایشان با هدف «رستاخیز دوباره»، مرتب به مهابت و ترسناکی #پدر_آسمانی اشاره می‌کنند و عذاب‌های الهی منقول در کتاب مقدس را یادآور می‌شوند. 4️⃣ حتی بورلی کین یک بار به صراحت می‌گوید که کلیسای سن پاتریک را #کشتی_نوح و تنها راه نجات در عذاب واپسین می‌داند. در قسمت پایانی سریال (مکاشفه)، چندین بار هلی‌شات جزیره کراکت را که یکسره در آتش می‌سوزد، می‌بینیم، گویی این چشم آسمانیان است که مردم عذاب شده جزیره را نظاره می‌کند. ✍️ نویسنده: سهیل صفاری ✅ اندیشکده مطالعات یهود: 👉 @jscenter