آدم‌ها خیلی ترسناک‌ن مامان، کاش بیای و بغلم کنی.

هم‌کلاسی از برنامه درسی‌م برای پایان هفته میپرسه. مامانم از برنامه‌م برای کمک به کارای خونه میپرسه. و من به برنامه‌م در مورد خواب فکر میکنم.

من نیستم چون دیگران، بازیچه‌یِ بازیگران.

من که نشد باد بشم برم تو موهات ولی تو تا جایی که میشد، اشک شدی رفتی رو گونه‌م، دود شدی رفتی تو سینه‌م.

نمیدونم ولی اینجور که معلومه هر چی کمتر محبت کنی، بیشتر قدر و اندازه‌ت رو میدونن.

از روابطِ اجتماعی به ستوه اومدم، پر از قانون نانوشته و برداشت‌ها و تحلیل‌هایی که خودت باید از رفتارشون بکنی. صاف و ساده و صادق باشید.

مجموعه‌ای از نظریه‌هایِ نامحبوب هستم.

آزادی، خوردنِ پرتقال با پوست است.

هر چی هم بشه، هر کاری هم بکنی، هر اتفاقی هم بیوفته، آخرش فقط خانواده‌ست، آخرش فقط مامان نوازشت میکنه و بابا پتو رو میکشه روت. خانواده حتی بدش هم خوبه.

وقتایی که پشتِ اسمت صفتِ "بی معرفت" رو میچسبونن‌ یعنی در منتهایِ کم‌ارزشی قرار گرفتی. یعنی معرفت نداری، هر چی بهت خوبی کردن یادت میره، یعنی نمک میخوری و بعدش باکی از نمکدون شکستن نداری. بی‌معرفت نباشید.

این قسمت: تخم‌مرغ‌ها در اسارتِ نعلبکی گل‌سرخی.

ظاهرِ شیرین، نمی‌پوشد نهانِ تلخ را.