این چیزی که دارم میخورم، خونِ دله.

دلم برای ایرانم میسوزه.

ظلمی که در غزه داره اتفاق میوفته صرفا یه رویداد بد نیست، سکوت ما دلیل عدم ظهوره، دلیل نگون‌بختی‌های مدرن، دلیل ترمیم نشدن زخم‌ها. اینکه دیر یا زود این سگِ قلاده شکسته رو یکی نابود میکنه که واضح و مبرهنه، اما اینکه چرا حکام عرب دهنشون رو بستن، برای همیشه در تاریخ پر رنگ و ننگین میمونه.

از سخن لبریز و از گفتار خاموشیم ما.

من با دستی که گناه کردم دعا میکنم اما تو با اشکِ چشمم اجابتم کن.

این اکتبر که نشد فال کنیم تو لاو، انشاالله اکتبر های بعدی.

سوایِ خون دلم، در سبو دیگه چیزی نمیبینم.

دچار کسوتِ بی‌رنگ هیچ بودن‌ها شدم ولی رنگ آرامش ندیدم آقای بیدل.

از آدم‌های دائم الگِله بیزارم. همیشه یه چیزی رو برخلاف میلشون پیدا میکنن و من بابش انرژی خودشون و بقیه رو قِی میکنن. بس کن. همینه که هست، حالا یا میتونی از پسش بربیای یا لِه میشی.

دو تا بند کوله پشتیت‌ رو بنداز، با کج انداختن کوله‌ت کول به نظر نمی‌رسی فقط مطب فیزیوتراپ‌ها رو شلوغ میکنی.