از روابطِ اجتماعی به ستوه اومدم، پر از قانون نانوشته و برداشت‌ها و تحلیل‌هایی که خودت باید از رفتارشون بکنی. صاف و ساده و صادق باشید.

مجموعه‌ای از نظریه‌هایِ نامحبوب هستم.

آزادی، خوردنِ پرتقال با پوست است.

هر چی هم بشه، هر کاری هم بکنی، هر اتفاقی هم بیوفته، آخرش فقط خانواده‌ست، آخرش فقط مامان نوازشت میکنه و بابا پتو رو میکشه روت. خانواده حتی بدش هم خوبه.

وقتایی که پشتِ اسمت صفتِ "بی معرفت" رو میچسبونن‌ یعنی در منتهایِ کم‌ارزشی قرار گرفتی. یعنی معرفت نداری، هر چی بهت خوبی کردن یادت میره، یعنی نمک میخوری و بعدش باکی از نمکدون شکستن نداری. بی‌معرفت نباشید.

این قسمت: تخم‌مرغ‌ها در اسارتِ نعلبکی گل‌سرخی.

ظاهرِ شیرین، نمی‌پوشد نهانِ تلخ را.

گفتند که "جبر می‌کند یار" گفتیم "ای بابا این چه حرفیه؟ اختیار دارد"

آدم‌ها میخندن، می‌رقصن، میپوشن، لبخند می‌پاشن روی صورت همه اما نهایتاً آدمیزادن، نهایتا شب که میشه بالشتشون رو خیس میکنن، اشک نشید توی چشمشون، بغض نشید توی گلوشون، دود نشید برید توی سینه‌شون، مهربون باشید، نبودید هم مهم نیست لااقل زخمِ اضافه نباشید. ممنون.

برای بودن و موندن خیلی دست و پا زدم، خیلی تلاش کردم، خیلی بخشیدم، خیلی چشمم رو بستم، اما از یه جایی به بعد اگه آدم بمونه، خیانته. خیانت به خودش و شخصیتش.

می‌فرمایند که "شل بگیری، سفت میخوری"

Yesterday when i was young.