💠 رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله: ✅ يَا عَلِيُّ بَادِرْ بِأَرْبَعٍ قَبْلَ أَرْبَعٍ شَبَابِكَ قَبْلَ هَرَمِكَ وَ... ⬅️ یا علی! چهار چیز را قبل از چهار چیز غنیمت بدار. جوانی‌ات را قبل از پیری‌ات و... 📚 من لا یحضره الفقیه (شیخ صدوق): ج۴، ص۳۵۲ 🔷 آیت الله خامنه‌ای حفظه الله در توضیح این حدیث شریف می‌فرمایند: ⬅️ بعضی خیال می‌کنند استفاده‌ی از شباب و دوران جوانی، استفاده‌ی از لذّات جوانی و شهوات جوانی است؛‌ این منظور نیست، چون شهوات جوانی، بعدها که انسان یادش بیاید، مایه‌ی حسرتش می‌شود؛ اصلاً لذّت یک چیز زودگذری است؛‌ [استفاده‌ی از شباب] یعنی از این نیرو استفاده کن برای آنچه برای خودت بماند. مثلاً فرض بفرمایید مثل کسی که رفته معدنی را استخراج کند و از آن طلا بیرون بیاورد؛ نیرو هم دارد؛‌ می‌گوید آقا استفاده کن، هر چه ظرفیت داری، هر چه گنجایش داری، جیب‌هایت را پُر کن، کیفت را پُر کن، دستت را پُر کن... چون این برای شما می‌ماند که می‌خواهی برداری و ببَری. نه اینکه حالا رفتی آنجا، بنشین یک استکان چای بخور، در هوای خوش لذّت ببر؛ اینکه خب از بین می‌رود؛ اینکه فایده‌ای ندارد. لذّات و شهوات در دوران جوانی مثل این دومی است، مثل یک استکان چای خوردن کنار معدن طلا است؛ در نهایت چیزی برای انسان باقی نمی‌ماند. استفاده‌ی از جوانی یعنی کسب چیزهایی که شما بعد از جوانی دیگر قادر نیستید آن‌ها را جمع کنید! ...لذا اغلب بزرگان هر چه در زمینه‌ةای مادی و معنوی به دست آورده‌اند، در جوانی به دست آورده‌اند. 📚 گزیده‌ی احادیث مکارم الاخلاق به انتخاب و شرح حضرت آیت الله خامنه‌ای مدّظلّه‌العالی (انتشارات انقلاب اسلامی):‌ ص۴۰ @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: ✅ مَعَ الثّروَةِ تَظْهَرُ المُـرُوَّةُ. ⬅️ هنگام دارايى، جوانمردى مشخص مى‌شود. 📚 غرر الحکم (تمیمی آمدی): ج۱، ص۷۰۳ @justhadis110

✳ دو مورد از اذکار و ادعیه‌‌ی معتبر و مأثور که مورد توجه و توصیه‌ی عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه بود، جهت رفع فقر و بیماری و ادای قرض: 💠 حضرت رسول صلی الله علیه و‌ آله دعای زیر را به یکی از اصحاب که مبتلا به ناخوشی و فقر بود آموختند، از برکت خواندن آن در اندک زمانی بیماری و فقر او بر طرف گردید: ✅✅ (لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ تَوَكَّلْتُ‌ عَلَى الْحَيِّ الَّذِي لا يَمُوتُ‌ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَ لَا وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِ‌ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً.) ⬅ یعنی: (حول و قوایی نیست مگر به واسطه‌ی خدای بلند‌مرتبه‌ی بزرگ، توکل می‌کنم به خدای زنده‌ای که مرگی برای او نیست و حمد و ستايش مخصوص خداوندى است كه نه فرزندى اختيار كرده و نه شريكى در حكومت دارد و نه به‌ خاطر ضعف و ذلّت، [حامى و] سرپرستى براى اوست و او را بسيار بزرگ بشمار.) 📚 انیس الصادقین: فصل دستورالعمل‌هایی برای برآورده شدن حوائج مختلف، مورد 28 (رفع بیماری و فقر) - به نقل از کتاب الکافی (ثقة السلام کلینی):‌ ج۲، ص۵۵۱ 💠 یکی از اصحاب امام صادق علیه السلام به نام عبد اللّه بن سنان می‌گوید: خدمت امام عليه السّلام رفتم، حضرت فرمود: ✅ أَ لاَ أُعَلِّمُكَ شَيْئاً إِذَا قُلْتَهُ قَضَى اَللَّهُ دِينَكَ وَ أَنْعَشَكَ وَ أَنْعَشَ حَالَكَ؟ ⬅ مى‌‌خواهى‏ دعايى به تو بياموزم كه چون بخوانى، حق تعالى قرضت را ادا كند، و حالت نيكو گردد؟ گفتم: چه بسیار به چنين دعايى نيازمندم‏. حضرت فرمود: پس از نماز صبح بگو: ✅✅ (تَوَكَّلْتُ عَلَى الْحَىِّ الْقَيُّومِ الَّذى لاْ يَمُوتُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذى لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدا وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَريكٌ فِى الْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِىُّ مِنَ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبيرا اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِكَ مِنَ الْبُؤْسِ وَ الْفَقْرِ وَ مِنْ غَلَبَةِ الدَّيْنِ وَ السُّقْمِ وَ اَسْئَلُكَ اَنْ تُعينَنى عَلى اَدآءِ حَقِّكَ اِلَيْكَ وَ اِلَى النّاسِ.) ⬅ یعنی: (توكّل كردم بر زنده پاينده‌‏اى كه نمى‌‌ميرد، و ستايش خداى را كه فرزندى نگرفت، و براى او در فرمانروايى شريك‏ نيست، و براى او سرپرستى از روى خوارى نمى‌‏باشد، و بزرگ شمار او را بزرگ‏ شمردنى شايسته، خدايا به تو پناه مى‌‏آورم از شدت نياز و و تنگدستى، و از فشار قرض و بيمارى، و از تو مى‌‏خواهم مرا بر اداى حقّت نسبت به خود و مردم‏ يارى كنى. 📚 تفسیر عیاشی: ج۲، ص۳۲۰ @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ لاَ تَجْتَمِعُ عَزِيمَةٌ وَ وَلِيمَةٌ مَا أَنْقَضَ اَلنَّوْمَ لِعَزَائِمِ اَلْيَوْمِ وَ أَمْحَى اَلظُّلَمَ لِتَذَاكِيرِ اَلْهِمَمِ. ⬅ عزم راسخ و تصمیم قاطع برای به دست آوردن ارزش‌هاى والا با خوشگذرانى ميسّر نيست! چه بسا خواب‌هاى شب كه تصميم‌هاى روز را از بين برده، و تاريكى‌هاى فراموشى كه همّت‌هاى بلند را نابود كرده است. 📚 فرازی از خطبه‌ی 241 (در هنگام جنگ صفین) پ.ن: فارغ از اینکه به طور کلی نیز رسیدن به هیچ هدف بزرگی با راحت‌طلبی میسر نمی‌نماید طبق این فرمایش مولی علی علیه السلام، شاید با توجه به اینکه این خطبه در حین جنگ صفین و نبرد با دشمن ایراد شده، شاید بشود برداشت کرد که اگر قاطبه‌ی مردم و رزمندگان و به خصوص فرماندهان و بزرگان قوم و مسئولین، اهل خوشگذرانی و راحت‌طلبی و رفاه‌طلبی باشند، به هنگام نبرد و درگیری با دشمن نخواهند توانست تصمیمی قاطع و صحیح اتخاذ نمایند، یعنی راحت‌طلبی و رفاه‌طلبی آفتی مهلک برای انجام وظیفه در برابر دشمنان خداست... 🔷 رهبر معظّم انقلاب حفظه الله نیز در خصوص همین معنا چنین بیان می‌دارند: ⬅ موانع [رسیدن به اهداف انقلاب اسلامی] چه بودند؟ ما دو نوع موانع داشتیم: یكی موانع درونی، یكی موانع بیرونی. موانع درونی یعنی چه چیزهائی؟ یعنی آن چیزهائی كه در درون خود ما انسان‌ها - چه تصمیم‌گیرانمان، چه آحاد مردممان، چه ناظرین بیرون از گود مبارزه و انقلاب - وجود دارد؛ این‌ها موانع درونی است. موانع درونی، ضعف‌هاست؛ ضعف‌های فكری است، ضعف‌های عقلانی است، راحت‌طلبی است، آسان‌گرائی است، آسان‌پنداری است؛ این گاهی اوقات خودش یكی از موانع تحقق آن چیز است. ...گریز از چالش هم یكی از ضعف‌های درونی ماست. به گریز از چالش، به غلط می‌گویند عافیت‌طلبی. عافیت‌طلبی چیز خوبی است. عافیت یكی از بزرگترین نعمت‌های الهی است؛ «یا ولیّ العافیة نسئلك العافیة؛ عافیة الدّنیا و الأخرة». عافیت به معنای پنجه نیافكندن نیست؛ به معنای درست عمل كردن، به‌جا قدم گذاشتن، به‌جا ضربت زدن و به‌جا عقب كشیدن است... بنابراین عافیت‌طلبی چیز بدی نیست؛ لیكن به غلط به گریز از چالش می‌گویند عافیت‌طلبی؛ یعنی در واقع همان راحت‌طلبی، مواجهه‌ی با مشكلات را زشت و ناپسند دانستن، آماده نبودن برای مواجهه‌ی با مشكلات. این‌ها ضعف‌های درونی ماست. 🎙 بیانات‌ در دیدار اساتید و دانشجویان دانشگاه‌های شیراز - مورخ: ۱۳۸۷/۰۲/۱۴ @justhadis110

💠 حضرت امام حسن عسکری علیه السلام: ✅ خَصْلَتَانِ لَيْسَ فَوْقَهُمَا شَيْ‌ءٌ اَلْإِيمَانُ بِاللَّهِ وَ نَفْعُ اَلْإِخْوَانِ. ⬅ دو خصلت است كه چيزی بالاتر از آن دو نیست: ايمان به خدا و سود رساندن به برادران (ایمانی). 📚 تحف العقول (ابن شعبه حرّانی): ص۳۵ 🔆 ولادت پدر گرامی امام زمان حضرت امام حسن عسکری علیهما‌السلام تهنیت باد... پ.ن: در خصوص ایمان به خدا که در ابتدای حدیث شریف فوق آمده ذکر این نکته لازم می‌نماید که ایمان به خدا و توحید از أشهد أن لا اله الّا الله شروع می‌شود و تا أشهد أنّ امیرالمؤمنین علیّاً و ابناؤه المعصومین حجج الله ادامه پیدا می‌کند! 💠 ابوحمزه از حضرت امام باقر عليه السلام می‌پرسد: ✅ قَالَ لِي أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام إِنَّمَا يَعْبُدُ اللَّهَ مَنْ يَعْرِفُ اللَّهَ فَأَمَّا مَنْ لَا يَعْرِفُ اللَّهَ فَإِنَّمَا يَعْبُدُهُ هَكَذَا ضَلَالًا قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَا مَعْرِفَةُ اللَّهِ قَالَ تَصْدِيقُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ تَصْدِيقُ رَسُولِهِ صلوات الله عليه و آله وَ مُوَالاةُ عَلِيٍّ عليه السلام وَ الِائْتِمَامُ بِهِ وَ بِأَئِمَّةِ الْهُدَى عليهم السلام وَ الْبَرَاءَةُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ عَدُوِّهِمْ هَكَذَا يُعْرَفُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ. ⬅ حديث كرد ما را محمد بن فُضيل، از ابوحمزه كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمود كه: خدا را عبادت و بندگى نمى‏‌كند، مگر آن كس كه خدا را بشناسد. اما آن كس كه خدا را نمى‏‌شناسد، او را اين‌گونه (مانند عامه از مردم) گمراهانه می‌پرستد. عرض كردم كه: فداى تو شوم، پس شناخت خدا چه چيز است؟ حضرت فرمود: «تصديق كردن خداى عزّوجلّ و تصديق رسول او در آنچه آن جناب فرموده و آن حضرت آورده، و موالات و دوستى با على، و اقتداى به آن حضرت در اعتقاد و گفتار و كردار، و به ائمه هدى عليهم السلام، و برائت و بيزارى به سوى خداى عزّوجلّ از دشمنان ايشان. و خداى عزّوجلّ اين‌چنين شناخته مى‏‌شود. 📚 الکافی (ثقة الاسلام کلینی): ج۱، ص۱۸۰ پ.ن: يعنی لازمه شناخت خدا شناخت رسول خدا و جانشينان بر حقش (همراه با محبت و تبعيت از ايشان) و شناخت دشمنان ايشان است (و برائت از ايشان) و بدون شناخت و عمل قلبی و جوارحی متناسب با هر يك از اين شناخت‌ها، معرفت خداوند حاصل نمی‌شود! 💠 همچنان که از امام باقر علیه السلام روایت است در تفسیر آیه‌ی ۳۰ از سوره‌ی روم که خدا می‌فرماید: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللهِ الَّتي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها * پس روى خود را متوجّه آيين خالص پروردگار كن. اين سرشت الهى است كه خداوند انسان‌ها را بر آن آفريده» حضرت فرمودند: ✅ فِطْرَتَ اللهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها، قَالَ هُوَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَلِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) إِلَی هَاهُنَا التَّوْحِیدُ. ⬅️ آن فطرت الهی که مردم بر آن سرشته شده‌اند این است که: لا إله إلاّ الله، محمّد رسول الله (صلی الله علیه و آله)، علیّ أمیرالمؤمنین ولیّ الله است و تا این‌جا (این اقرار به نبوت نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و اقرار به ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در کنار اقرار به وحدانیت خدا) توحید است. 📚 مناقب (ابن شهر آشوب): ج۳، ص۱۰۱ ✳️ یعنی انسانی که فطرت خود را آسیب نزده هم می‌داند که این عالم خدایی دارد و هم می‌داند خدای خالق این عالم، خلق را بیهوده نیافریده و رها نکرده بلکه برای آن‌ها هادی فرستاده است و صفت هادی‌اش تجلی همیشگی عینی در این عالم دارد و بعد از پیامبر خاتم نیز این سلسله‌ی هادیانی که وصل هستند به علم و عصمت الهی باقی هستند برای هدایت بشر... @justhadis110

✳ ملاک انسانیت از منظر صحیفه‌ی سجادیه: 💠 حضرت امام سجاد علیه السلام: ✅ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَوْ حَبَسَ عَنْ عِبَادِهِ مَعْرِفَةَ حَمْدِهِ عَلَى مَا أَبْلَاهُمْ مِنْ مِنَنِهِ الْمُتَتَابِعَةِ، وَ أَسْبَغَ عَلَيْهِمْ مِنْ نِعَمِهِ الْمُتَظَاهِرَةِ، لَتَصَرَّفُوا فِي مِنَنِهِ فَلَمْ يَحْمَدُوهُ، وَ تَوَسَّعُوا فِي رِزْقِهِ فَلَمْ يَشْكُرُوهُ.(۸) وَ لَوْ كَانُوا كَذَلِكَ لَخَرَجُوا مِنْ حُدُودِ الْإِنْسَانِيَّةِ إِلَى حَدِّ الْبَهِيمِيَّةِ فَكَانُوا كَمَا وَصَفَ فِي مُحْكَمِ كِتَابِهِ ﴿إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبيلاً (فرقان:۴۴)﴾(۹) ⬅ ستايش تنها براى خداست كه اگر در برابر آن همه نعمت پياپى كه بر بندگانش فرستاد، حمد خود را به ايشان نمى‌آموخت، از نعمت‌هايش بهره مى‌جستند و او را حمد نمى‌گفتند، و از روزى‌اش گشايش مى‌يافتند و او را شکر نمی‌کردند. اگر چنین بودند [و شکرگزاری نمی‌کردند]، از حدود انسانیّت بیرون می‌رفتند و به مرز حیوانیّت می‌رسیدند. در نتیجه به این صورت بودند که در کتاب محکمش وصف کرده: «آنان جز مانند چهارپایان نیستند؛ بلکه آن‌ها گمراه‌ترند!». 📚 صحیفه سجادیه: فراز ۸ و ۹ از دعای نخست (دعا در توحید و ستایش خداوند) پ.ن: یعنی از منظر صحیفه‌ی سجادیه، شاکر بودن یا نبودن نسبت به پروردگار، مرز میان انسانیت و حیوانیت است و البته باید توجه داشت که بنا به فرموده‌ی امام رضا علیه السلام: مَنْ لَمْ يَشْكُرِ اَلْمُنْعِمَ مِنَ اَلْمَخْلُوقِينَ لَمْ يَشْكُرِ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ. (عيون الأخبار (شیخ صدوق): ج۲، ص۲۴) هر کس از مخلوقی که واسطه‌ی رسیدن نعمت به او است تشکر و قدردانی نکند (در واقع) از خدای عزّ و جل نیز تشکر و قدردانی نکرده است. @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ خُذُوا مَهَلَ اَلْأَيَّامِ وَ حُوطُوا قَوَاصِيَ اَلْإِسْلاَمِ أَلاَ تَرَوْنَ إِلَى بِلاَدِكُمْ تُغْزَى وَ إِلَى صَفَاتِكُمْ تُرْمَى. ⬅ فرصتى را كه هست غنيمت شماريد و شهرها و مرزهای دور دست اسلام را (از تسلّط‍‌ فتنه‌جويان و ستمگران) حفظ‍‌ نمائيد. آيا نمى‌بينيد كه شهرهاى شما ميدان نبرد شده و خانه‌هاى شما هدف تيرهاى دشمنان قرار گرفته است؟! 📚 نهج البلاغه (سید رضی): فرازی از خطبه ۲۳۸، ص۳۵۷ 🔷 می‌گویند چرا از محور مقاومت حمایت می‌کنیم؟ یکی از پاسخ‌ها تبعیت عقلانی از این دکترین دفاعی امیرالمؤمنین علیه‌السلام است که در فرمایش فوق بیان فرمودند و رهبر معظّم انقلاب حفظه‌الله نیز چنین به آن اشاره کردند: ⬅ کسی که از اینجا می‌رود در عراق یا در سوریه به‌عنوان دفاع از حریم اهل‌بیت در مقابل این تکفیری‌ها می‌ایستد، در واقع دارد از شهرهای خودش دفاع می‌کند... اگر این‌ها مبارزه نمی‌کردند، این دشمن می‌آمد داخل کشور، ما باید اینجا در کرمانشاه و همدان و بقیه‌ی استان‌ها با این‌ها می‌جنگیدیم و جلوی این‌ها را می‌گرفتیم. 🎙 فرازی بیانات مورّخ ۹۵/۴/۵ و ۹۴/۱۱/۵ @justhadis110

💠 رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله: ✅ إِنَّ ...أَنْجَاكُمْ مِنْ عَذَابِ اَللَّهِ أَشَدُّكُمْ لَهُ خَوْفاً. ⬅️ به‌راستی آن کسی بیش از همه به نجات از عذاب الهی امید دارد که خوفش از خداوند بیشتر باشد. 📚 مکارم الأخلاق (طبرسی): ص۴۵۸ - امالی (شیخ طوسی): ص۵۲۵ 🔷 رهبر معظّم انقلاب حفظه الله در توضیح این حدیث شریف می‌فرمایند: ⬅️ آن کسی بیش از همه امید نجات از عذاب الهی را دارد که خوف الهی در دل او بیش از دیگران باشد؛ چون این خوف موجب می‌شود انسان اجتناب کند. این را هم عرض بکنیم که بین ما طلبه‌ها و اهل منبر و مبلّغین و مانند این‌ها شاید گاهی غفلت می‌شود؛ آیات الهی را شما نگاه کنید - به خصوص آیات نازل شده در مکّه - تکیه‌ی عمده‌اش به اخافه‌ی مردم از عذاب خداست. این سوره‌های کوچک قرآن، سوره‌های جزء آخر، این‌ها را نگاه کنید: «القارعة - ما القارعة - و ما أدراک ما القارعة (قارعه:۱تا۳)» که دائم از قیامت و از عذاب الهی می‌ترساند؛ در سرتاسر قرآن این‌جور است. ما این اخافه‌ی از عذاب خدا را در تبلیغاتمان، در بیاناتمان نباید فراموش کنیم. البته بشارت هم هست، اما نقش عمده مربوط به اخافه‌ی از عذاب خداست. خوف از عذاب تأثیر زیادی در بازداشتن انسان دارد. 📚 گزیده‌ی احادیث مکارم الأخلاق به انتخاب و شرح حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی) - (انتشارات انقلاب اسلامی): ص۲۴۹ 🔹 قسمت‌هایی از بیانات عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه در بحث خوف و رجا: ⬅️ بعضی هستند که نفوسشان آن‌قدر سرکشه دائماً فقط باید بهشون خوف بدی، اگر یه‌ذره براش از رجاء بگی، از فضل خدا بگی، مغرور می‌شه؛ اصلاً دست از عمل برمی‌داره. اشخاص فرق دارند. بعضی هستند که نفس رامی دارند، نفسشان آرامه، مطیعه، این‌ها فقط باید بترسن از این که مبادا خدا خوشش نیاد (از چشم خدا بیافتن)، پس متعلق خوف فرق می‌کنه. حالا بعضی‌ها هم قائلند به اینکه انسان به جایی می‌رسه که اصلاً ترس نداره. بنده این را قبول ندارم، عقیده‌ام بر این است که خوف تا آخر هست، منتها متعلق به خوف فرق می‌کنه. یه نمونش، بهترین نمونش این است که ببینید این که دارد مولا امیرالمؤمنین علیه السلام در شب چندین مرتبه غش می‌کرد از خوف خدا. می‌فرمود که خدایا اگر امر کنی پسر ابی‌طالب را بکشند به آتش جهنم کیه جلوت را بگیره؟! این رو می‌گفت و غش می‌کرد. حالا واقعاً علی علیه السلام از آتش می‌ترسید؟ پس این چی بوده؟ همه این رو می‌خوانند، اما چه بوده حکمتش؟ نفس انسان این طوریه،‌ باید متذکرش کنی! خود مولا خودش را متذکر می‌کرد، توجه پیدا می‌کرد به عظمت خدای متعال، اون حالته خشیته غیر از خوفه. حالت خشیت باعث می‌شد مولا غش می‌کرد. وقتی‌که به خودش تذکر می‌داد متوجه عظمت خدا می‌شد، غش می‌کرد. این خداست!‌ مالکه، ضدّ و ندّ نداره. کسی نمی‌تواند ازش بپرسد چرا همچین کرد‌ [لا يُسْئَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَ هُمْ يُسْئَلُونَ (انبیاء:۲۳)] ...این جایی که ما هستیم [و مرتبه‌ی ایمانی ما هست] همیشه باید خوف و رجاء با هم باشه تا انسان برسه به اونجا. اون وقت اونم نه اینکه مأمون باشند از عذاب خدا (إِنَّ عَذابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ [معارج:۲۸]) صریح قرآنه، لکن حالشان فرق می‌کنه. یعنی اگه بترسند، نمی‌ترسند که شاید برند جهنم. خوفشان از این نحوه نیست. نحوه‌ی خوفشان فرق می‌کنه. خوف مقرّبین از این است که مبادا خطایی بکنند، قربشان کم بشه یا مورد نظر خدا قرار نگیرند، یا خداوند متعال نظرش را ازشان برداره. نحوه خوف فرق می‌کنه، نه مثل ما بترسه که فلان گناه رو کردیم عذاب می‌شیم. ...خوفی که مؤمن داره، تا وقتی ممدوحه که آثار مرگ ظاهر نشه. ببینه داره می‌میره دیگه اونوقت خوف معنا نداره. چرا؟ چون عرض کردم خوف تازیانه است برای ادب کردن نفس، دیگه ادب معنا نداره اونجا، محبت خوبه. اگه انسان آثار رفتن براش ظاهر شد اصلاً نباید در دلش خوف راه بده، فقط باید به رحمت خدا امیدوار شه، هی به فضل [و بی‌استحقاق‌بخشی] خدا امیدوار شه، که با محبت خدا از این عالم بره؛ محبت نجات می‌ده انسان را، خوف نجات‌دهنده نیست، خوف باز دارنده است... 🎙️ آرشیو فایل‌های صوتی دهه ۶۰ و ۷۰ 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ أَكْثَرُ اَلنَّاسِ مَعْرِفَةً لِنَفْسِهِ أَخْوَفُهُمْ لِرَبِّهِ. ⬅️ بیشترین معرفت نفس را آن کسی دارد که بیش از همه از پروردگارش خائف است. 📚 غرر الحکم (تمیمی آمدی): ج۱، ص۲۰۱ 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ أَعْلَمُ اَلنَّاسِ بِاللَّهِ سُبْحَانَهُ أَخْوَفُهُمْ مِنْهُ. ⬅️ عالم‌ترین مردم نسبت به خداوند سبحان، خائف‌ترینشان از اوست. 📚 غرر الحکم (تمیمی آمدی): ج۱، ص۲۰۰ @justhadis110

چقدر این فرمایش حضرت امیر صلوات الله علیه را زیبا تبیین کرد و زیبا زندگی‌اش کرد... 🔴 یحیی سنوار: 🔹 من این جمله از امام علی رضی الله عنه و کرّم الله وجهه را خوب به خاطرم سپرده‌ام که گفت: ✅ أَيَّ يَوْمَيَّ مِنَ اَلْمَوْتِ أَفِرُّ أَ يَوْمَ لَمْ يُقْدَرْ أَمْ يَوْمَ قُدِرَ يَوْمَ مَا قُدِّرَ لاَ أَخْشَى اَلرَّدَى وَ إِذَا قُدِّرَ لَمْ يُغْنِ اَلْحَذَرُ ⬅️ دو روز در زندگی انسان هست، روزی که در آن مرگ سرنوشت تو نیست، و روزی که مرگ سرنوشت تو هست. 🔸 من از روز اول نمی‌ترسم چون مرگ سرنوشتم نیست پس کسی نمی‌تواند به من آسیبی برساند. 🔹 از روز دوم هم نمی‌ترسم چون اگر تقدیرم باشد نمی‌توانم از آن جلوگیری کنم. 📚 التوحید (شیخ صدوق) ج۱، ص۳۷۴ @justhadis110

✳ در دعاها معمولاً این فراز را زیاد خوانده‌ایم یا شنیده‌ایم که خدا را چنین خطاب می‌کنیم: یا مُبَدِّلَ السَّیِئاتِ بِالحَسَنات. ای کسی که گناهان را (از فضل و رحمتش)‌ به حسنات تبدیل می‌کند. 💠 اما امام سجاد علیه السلام در آخرین فراز از دعای دوم صحیفه سجادیه خداوند را چنین خطاب می‌فرمایند: ✅ يَا مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ إِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ⬅ ای که گناهان را (از فضل و رحمتت) به چندین برابر حسنات تبدیل می‌کنی، به راستی که تو صاحب فضل (و بی‌استحقاق‌بخشی) عظیمی هستی. 📚 صحیفه سجادیه: بند ۲۶ از دعای دوم بدون شرح... @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: ⬅️ أَهْلَ اَلدُّنْيَا يُعَظِّمُونَ مَوْتَ أَجْسَادِهِمْ وَ هُمْ أَشَدُّ إِعْظَاماً لِمَوْتِ قُلُوبِ أَحْيَائِهِمْ. ✅ اهل دنیا مرگ بدن‌هایشان را امری عظیم می‌پندارند؛ حال آنکه بی‌رغبتان به دنیا مرگ قلوب زندگان را بسیار عظیم‌تر می‌شمارند. 📚 نهج البلاغه (سید رضی): فرازی از خطبه ۲۳۰ @justhadis110

💠 رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله خطاب به ابوذر غفاری: ✅ عَلَيْكَ بِالصَّمْتِ إِلاَّ مِنْ خَيْرٍ، فَإِنَّهُ مُطَرِّدُ اَلشَّيْطَانِ عَنْكَ، وَ عَوْنٌ لَكَ عَلَى أُمُورِ دِينِكَ. ⬅ بر تو باد به سکوت، مگر آنجایی که خیری وجود داشته باشد؛ پس همانا سکوت موجب دوری شیطان از تو و کمک به تو در راه امور دینت است. 📚 امالی (شیخ طوسی): ج۱، ص۵۳۹ - مکارم الأخلاق (طبرسی): ج۱، ص۴۷۲ 🔷 رهبر معظّم انقلاب آیت الله خامنه‌ای مدّظلّه‌العالی در بخشی از توضیحات در باب حدیث فوق می‌فرمایند: ⬅ «صَمت» با سکوت فرق دارد؛‌ «صَمت» سکوتِ مدّبرانه و عاقلانه است؛‌ نه اینکه انسان از روی تنبلی یا ناتوانی یا موقع‌نشناسی سکوت کند؛ به این نمی‌گویند صَمت. صَمت یعنی سکوت حساب‌شده... «فَإِنَّهُ مُطَرِّدُ اَلشَّيْطَانِ عَنْكَ»؛ این سکوت به‌جا و پُرحرفی نکردن موجب می‌شود که شیطان از تو دور بشود. «وَ عَوْنٌ لَكَ عَلَى أُمُورِ دِينِكَ»؛ و به تو در امر دین کمک می‌کند. حرف‌های زیادی، پُرحرفی در مقام بحث و همین‌طور دائم پی‌در‌پی حرف را بدون تأمل بیرون ریختن، شیطان را بر دل انسان مسلّط می‌کند؛ علاوه بر اینکه از امور دین هم انسان دور می‌ماند. از امور دین یکی صدق است، یکی سلامت در نیت است در مقام گفتار، یکی نُصح و خیرخواهی است؛ این‌ها از امور دین است؛‌ وقتی که «صَمت» نبود، این‌ها هم دیگر بکلّی پایمال می‌شود. [یعنی فی المثل، حرف و بحث که زیاد شد، معمولاً جدل پیش می‌آید، جدل که پیش آمد، خصومت به وجود می‌آید و خصومت که پیش آمد، غالباً دیگر شخص از روی خیرخواهی برای دیگر و صادقانه سخن نمی‌گوید و...] 📚 گزیده‌ی احادیث مکارم الأخلاق به انتخاب و شرح حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی) - (انتشارات انقلاب اسلامی): ص۳۴۱و۳۴۲ @justhadis110

💠 حضرت امام موسی کاظم علیه السلام: ✅ خَافُوا اَللَّهَ فِي اَلسِّرِّ حَتَّى تُعْطُوا مِنْ أَنْفُسِكُمُ اَلنَّصَفَ. ⬅ در نهان از خدا بترسيد تا از خود انصاف دهيد (کسی می‌تواند منصف باشد که در خفا از خدا بترسد.) 📚 الکافي (ثقة الاسلام کلینی): ج۲، ص۲۸۷ @justhadis110

💠 رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله: ✅ ...ای اباذر! هرگاه به کسی علمی داده شود که او را به گریه نیاوَرَد، حقیقتاً به او دانشی بی‌سود داده شده است. چرا که خداوند در کتابش علما را چنین مدح می‌کند؛ «إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذا یُتْلی عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً - وَ یَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا إِنْ کانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولًا - وَ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ یَبْکُونَ وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعا (إاسراء:107تا109) به راستی كسانى‌ كه پيش از آن به آن‌ها علم داده‌ شده، هنگامى‌كه قرآن بر آنان خوانده‌ مى‌شود، سجده‌كنان به خاك مى‌افتند - و مى‌گويند: «منزّه است پروردگار ما، كه وعده‌اش به يقين انجام شدنى است». - آن‌ها [بى‌اختيار] به خاك مى‌افتند و گريه مى‌كنند و [اين آيات، همواره] بر خشوعشان مى‌افزايد.» ای اباذر! هرکه می‌تواند گریه کند، بگرید و هرکه نمی‌تواند گریه کند در دل همواره محزون باشد و حالت گریه بر خود گیرد، چرا که آدم سنگدل از خدای متعال دور است، هر چند خودش متوجّه نباشد. ای اباذر! خداوند می‌فرماید که برای یک بنده، دو بیم و خوف را جمع نمی‌کنم و دو امن و راحت نیز بدو نمی‌بخشم. اگر در دنیا از خوف من در امان و فارغ باشد (از من نترسد)، در قیامت گرفتار بیمش سازم و اگر در دنیا از من بترسد، از خوف قیامت در امانش بدارم. ای اباذر! مردی که به کارهای خوب خودش تکیه دارد و دلگرم است و گناهان کوچک را [بدون خوف تا دم مرگ] رها نمی‌کند، در روز قیامت خداوند بر او خشمگین خواهد بود. نیز مرد دیگری که گناه مرتکب می‌شود ولی بعداً آن‌ها را ترک می‌کند، در قیامت در امان خواهد بود. ای اباذر! اگر کسی به قدر هفتاد پیغمبر عمل [صالح] دارد، باید آن‌ها را به چیزی نشمرد، و همواره در اضطراب باشد که نکند در قیامت نجات نیابد [و تکیه‌اش به عملش نباشد؛ چرا که بدون فضل خداوند، اگر ترازوی عدل نهاده شود، احدی نجات نیابد]. ای اباذر! آن‌گاه که بنده گنه‌کاری را در قیامت می‌آورند و گناهانش را در برابر دیده‌اش می‌نهند، می‌گوید: من در دنیا همواره بر این گناه خود ترسان بودم. در نتیجه‌ی [صدقِ] همین سخن اوست که بخشیده می‌گردد. ای ابوذر! گاه بنده‌ای گناه می‌کند و بهشت می‌رود». ابوذر می‌گوید:‌ پرسیدم: «چگونه ای رسول خدا»؟ حضرت فرمود: «گناهش همواره در برابر چشمش است، از آن توبه می‌کند و [و از شر هوای نفسِ خود و ابلیس] به سوی خدای عزّوجلّ می‌گریزد تا به بهشت رود... ...ای اباذر! مؤمن گناه خود را چون سنگى بزرگ بر بالاى سر خود مى‌بيند كه هر لحظه ممكن است بر فرق سرش افتد و كافر [و منافق] گناهش را چون صداى بال مگسى پندارد كه از جلوى گوشش گذشته باشد. اى اباذر چون خداوند متعال خير بنده‌اى را بخواهد گناهانش را برابر ديدگانش قرار می‌دهد و اگر بدى بنده‌اى را بخواهد [و به واسطه‌ی لجاجتش در معصیت او را به حال خود واگذارد] گناهانش را از يادش می‌برد. اى اباذر به کوچکی گناه مَنِگَر و لكن به عظمت خدايى كه عصيانش كرده‌اى توجه كن. اباذر همانا نَفَس كشيدن مؤمن از نظر اضطراب و دگرگونى از گناه، سخت‌تر است از نفس كشيدن گنجشك هنگامى كه در كمند گرفتار مى‌شود... ⬅ ...يا اباذر: من اوتى من العلم ما لايبكيه لحقيق ان يكون قد اوتى علم ما لاينفعه، لان الله عزوجل نعت العلماء فقال: يا اباذر: من استطاع ان يبكى فليبك و من لم يستطع فليشعر قلبه الحزن وليتباك ان القلب القاسى بعيد من الله و لكن لايشعرون. يا اباذر: يقول الله تبارك و تعالى: لااجمع على عبد خوفين و لااجمع له امنين فاذا امننى فى الدنيا اخفته يوم القيامة و اذا خافنى فى الدنيا امنته يوم القيامة. يا اباذر: لو أن رجلاً كان له كعمل سبعينن نبياً لاحتقره و خشى ان لاينجو من شر يوم القيامة. ...يا اباذر: ان الرجل ليعمل الحسنة فيتكل عليها و يعمل المحقرات حتى يأتى الله و هو عليه غضبان و ان الرجل ليعمل السيئة فيفرق منها فيأتى الله عزوجل امنا يوم القيامة. يا اباذر: ان العبد ليدنب فيدخل به الجنة. فقلت: و كيف ذلك بابى انت و امى يا رسول الله؟ قال (صلى الله عليه و آله و سلم): يكون ذلك الذنب نصب عينيه تائباً منه فاراً الى الله عزوجل حتى يدخل الجنة. ...ان المؤمن ليرى ذنبه كانه تحت صخرة يخاف ان تقع عليه و ان الكافر ليرى ذنبه كانه ذباب مرّ على انفعه. يا اباذر: ان الله تبارك و تعالى اذا اراد بعيد خيراً جعل الذنوب بين عينيه ممثلة و الاثم عليه و بيلاً و اذا اراد بعبد شراً انساه ذنوبه. يا اباذر: لاتنظر الى صغر الخطيئة و لكن انظر الى من عصيت. يا اباذر: ان نفس المؤمن اشد ارتكاضاً من الخطيئة من العصفور حين يقذف به فى شركة... 📚 امالی (شیخ طوسی): ص۵۲۹ @justhadis110

💠 حضرت امام سجاد علیه السلام: ✅ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي دَلَّنَا عَلَى التَّوْبَةِ الَّتِي لَمْ نُفِدْهَا إِلَّا مِنْ فَضْلِهِ، فَلَوْ لَمْ نَعْتَدِدْ مِنْ فَضْلِهِ إِلَّا بِهَا لَقَدْ حَسُنَ بَلَاؤُهُ عِنْدَنَا، وَ جَلَّ إِحْسَانُهُ إِلَيْنَا وَ جَسُمَ فَضْلُهُ عَلَيْنَا. ⬅️ حمد مخصوص خداوندى است كه ما را به توبه رهنمون ساخت و اگر پرتو فضل و بی‌استحقاق‌بخشی او نبود، هرگز بدان راه نمى‌يافتيم. (و موفق به توبه کردن نمی‌شدیم!) 📚 صحیفه سجادیه: دعای اول، بخشی از فراز ۲۲ 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ اَلذِّكْرُ لَيْسَ مِنْ مَرَاسِمِ اَللِّسَانِ وَ لاَ مِنْ مَنَاسِمِ اَلْفِكْرِ وَ لَكِنَّهُ أَوَّلٌ مِنَ اَلْمَذْكُورِ وَ ثَانٍ مِنَ اَلذَّاكِرِ. ⬅️ ياد و توجه [به خدا و اولیائش]، نه كار زبان است و نه راه و رسم انديشه و فکر، بلكه اول و آغاز این یاد و توجه از سوی ياد شده [یعنی خدا و اولیائش] است و در مرتبه دوم، [شخصِ] ياد‌كننده جاى دارد. 📚 غرر الحکم (تمیمی آمدی): ج۱، ص۱۱۸ 💠 حضرت امام حسین علیه السلام در فرازی از دعای عرفه: ✅ إِلَهِي... أَنْتَ اَلذَّاكِرُ قَبْلَ اَلذَّاكِرِينَ... ⬅️ خدای من... تو هستی که یاد می‌کنی قبل از آنکه یادکنندگان تو را یاد کنند... 📚 اقبال الاعمال (سید بن طاووس): ج۱، ص۳۳۹ 🔷 عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه: ▫️خدا می‌فرماید: من توبه می‌کنم بر بنده؛ من توبه می‌کنم تا آن‌ها بتوانند توبه کنند. ✅ أنا الذّاکر قبل الذّاکرین. ▫️چون خدا خواهد که غفّاری کند ▫️میل بنده جانب زاری کند ما از خودمان هیچی نداریم، غیر از بیچارگی... ✅ @safine_s ❇️ لا مَلْجَأَ مِنَ اللهِ ‌ إِلاَّ إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللهَ‌ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ (توبه:۱۱۸) پناهى از خدا جز به سوى او نيست. پس [خدا] به آنان [توفيق] توبه داد، تا توبه كنند. به‌راستی که خداوند همان است که بسیار توبه‌پذیر و مهربان است. ❇️ 🔹 بنابر فرمایش علامه طباطبایی در خصوص این بخش از آیه: ⬅️ در این آیه‌ی‌ شریفه خداوند توبه‌ی بنده را میان دو رحمت و دو توبه‌ و بازگشت خودش قرار داده نخست اینکه توفیق و حال توبه را از فضلش (بی‌آنکه بنده شایسته و مستحق این عنایت باشد) به بنده‌اش عطا می‌کند و بنده، متأثر از این توفیق که خدا به او عنایت کرده توبه می‌کند و در نهایت خدای صاحب فضل و کَرَم، از سر رحمتش چنین توبه‌ای را، از بنده‌اش می‌پذیرد. 📚 المیزان فی التفسیر القرآن (علامه طباطبایی): ج۹، ص۴۰۱ 🔷 فرازی از زندگی‌نامه‌ی عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی مرتبط با همین بحث: ⬅️ همین‌که [از عراق و کربلا] عازم حرکت [به سوی ایران به قصد هجرت] شدیم، سوز و گدازهای سفر قبل که در ایران از فراق کربلا می‌سوختم به یادم آمد؛ لذا به حرم مطهر رفته، عرض کردم: آقا جان! هر وقت مشتاق زیارت مرقد شریف شما شدم خودتان خیلی زود وسایلش را فراهم کنید. البته خود این طرز سؤال علامت نقص حقیر بود؛ زیرا من فکر می‌کردم که اشتیاق به زیارت امام حسین علیه‌السلام از خودم بوده، در حالی که اشتیاق و سوز و گداز نیز از خود آن بزرگوار بوده است... 📚 سفینة الصادقین: فصل بازگشن به وطن، ص۳۵۷ @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ مَا لِعَلِيٍّ وَ لِنَعِيمٍ يَفْنَى وَ لَذَّةٍ لاَ تَبْقَى. ⬅️ على را با نعمت‌هاى فناپذير، و لذّت‌هاى ناپايدار چه كار؟! 📚 نهج البلاغه (سید رضی): فرازی از خطبه۲۲۴ ‌🔷 بخشی از سخنان عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه در سال ۱۳۸۹: ⬅️ من تعجبم از این خلق، مرگ را باور ندارند. خوب تمام می‌شه، هر چیزی که به انتها برسه، آخر داشته باشه، لذت نداره اصلاً. ولی خوب هادی خداست. خدا هدایت می‌کنه، یه کار کنید، دستتان را بگیرند. یکی به جوانی‌اش مغرور می‌شه، یکی به زورش مغرور می‌شه، یکی به علمش مغرور می‌شه، چقدر جوان‌ها می‌افتن می‌میرند. می‌گه حالا جوانم بعد پیر می‌شم، خوب می‌شم، کی به پیری رسید؟ یقین داری به پیری می‌رسی؟! کی می‌تونه یقین کنه فردا صبح زنده است؟ یک دفه می‌بینه که: ناگهان بانگی برآمد خواجه مرد بلند بگو لا اله الا الله... چیزی که فانی است قابل محبت نیست که بهش محبت پیدا کنی... @justhadis110

🖤 روضه‌ی مجسم... 💠 صادق آل محمد صلوات الله علیه و آله جعفر بن محمد بن علی بن حسین علی بن ابی‌طالب علیهم السلام: ✅ الْکَبَائِرَ سَبْعٌ فِینَا نَزَلَتْ وَ مِنَّا اسْتُحِلَّتْ فَأَوَّلُهَا الشِّرْکُ بِاللَّهِ الْعَظِیمِ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الَّتِی حَرَّمَ اللَّهُ وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ وَ عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ وَ قَذْفُ الْمُحْصَنَاتِ وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ وَ إِنْکَارُ حَقِّنَا وَ أَمَّا الشِّرْکُ بِاللَّهِ فَقَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ فِینَا مَا أَنْزَلَ وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِینَا مَا قَالَ فَکَذَّبُوا اللَّهَ وَ کَذَّبُوا رَسُولَهُ فَأَشْرَکُوا بِاللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ أَمَّا قَتْلُ النَّفْسِ الَّتِی حَرَّمَ اللَّهُ فَقَدْ قَتَلُوا الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ أَصْحَابَهُ وَ أَمَّا أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ فَقَدْ ذَهَبُوا بِفَیْئِنَا الَّذِی جَعَلَهُ اللَّهُ لَنَا فَأَعْطَوْهُ غَیْرَنَا وَ أَمَّا عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ فَقَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ فِی کِتَابِهِ النَّبِیُّ أَوْلی بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ أَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ فَعَقُّوا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی ذُرِّیَّتِهِ وَ عَقُّوا أُمَّهُمْ خَدِیجَهًَْ فِی ذُرِّیَّتِهَا وَ أَمَّا قَذْفُ الْمُحْصَنَهًِْ فَقَدْ قَذَفُوا فَاطِمَهًَْ (سلام الله علیها) عَلَی مَنَابِرِهِمْ وَ أَمَّا الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ فَقَدْ أَعْطَوْا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) بَیْعَتَهُمْ طَائِعِینَ غَیْرَ مُکْرَهِینَ فَفَرُّوا عَنْهُ وَ خَذَلُوهُ وَ أَمَّا إِنْکَارُ حَقِّنَا فَهَذَا مِمَّا لَا یَتَنَازَعُونَ فِیهِ. ⬅️ گناهان کبیره هفت گناه است که از جانب خداوند درباره‌ی ما رسیده و [بعضی از مردم] همه‌ی آن گناهان را نسبت به ما روا داشتند، [که عبارتند از:] برای خدای بزرگ، شریک قراردادن، کشتن کسی که خداوند [ریختن خونش را] حرام کرده، خوردن مال یتیم، پدر و مادر را رنجاندن، به زنان پاکدامن نسبت ناروادادن، از جبهه‌ی جنگ گریختن و حقّ خاندان را انکار نمودن است. امّا شرک به خدا؛ خداوند درباره‌ی ما آنچه را که لازم بود آیاتی نازل فرمود و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) درباره‌ی ما تذکّرات لازم را داد؛ ولی این مردم خدا را تکذیب کرده و فرمایشات پیامبر (صلی الله علیه و آله) را دروغ پنداشته و مشرک شدند [با عدم نصرت حق مولی علی و تن دادن به ولایت غاصبین حقشان). و امّا قتل‌نفس که خداوند حرام فرموده بود، این مردم حسین‌بن‌علی (علیه السلام) را با یارانش کشتند. و امّا خوردن مال یتیم؛ سهم خمسی را که خداوند برای ما قرار داده بود از ما گرفتند و به‌دست دیگران سپردند. و امّا رنجاندن پدر و مادر؛ خداوند در قرآن خود فرمود: پیامبر نسبت به مؤمنان از خودشان سزاوارتر است. (احزاب:۶) و همسران پیغمبر مادران مؤمنین محسوب می‌شوند. با این وصف نسبت به فرزندان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مردم عاق پیامبر (صلی الله علیه و آله) شدند و نافرمانی مادرشان خدیجه (سلام الله علیها) را درباره‌ی فرزندان او نمودند. و امّا تهمت به زنان پاکدامن؛ همانا فاطمه (سلام الله علیها) را بر فراز منبرهای خود ناسزا گفتند و... و امّا فرار از جبهه‌ی جنگ؛ این مردم با کمال میل و بدون اینکه اجباری بر آنان شده باشد با امیرالمؤمنین (علیه السلام) دست بیعت دادند؛ سپس از گرد او پراکنده شده و او را خوار شمردند. و امّا حقّ ما را انکارکردن؛ خودشان نیز معترفند و اختلافی در این ندارند که حقّ ما را انکار نمودند». 📚 الخصال (شیخ صدوق): ج۲، ص۳۶۴ @justhadis110

✳️ شهادت در رکاب امام عصر ارواحنا فداه‌... 💠 حضرت امام جعفر صادق عليه السلام: ✅ مَنْ قَرَأَ سُورَهًَْ بَنِی إِسْرَائِیلَ فِی کُلِ لَیْلَهًِْ الْجُمُعَهًِْ لَمْ یَمُتْ حَتَّی یُدْرِکَ الْقَائِمَ فَیَکُونَ مِنْ أَصْحَابِهِ. ⬅️ هر کس در هر شب جمعه سوره‌ی اسراء را بخواند، آ‌ن‌قدر زنده می‌ماند تا قائم (عجل الله فرجه الشریف) را درک نماید و یکی از اصحاب ایشان باشد. (و در روایت دیگری که سلمان علیه الرحمه از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده، ذکر شده که تلاوت آیات این سوره باعث می‌شود که اگر مرگ شخص نیز فرا رسید، هنگام ظهور و قیام حضرت، برای یاری ایشان به دنیا رجعت کند؛ حدیثی که سلمان پس از شنیدن آن به شدت اشک شوق می‌ریزد و می‌گوید دیگر برایم فرقی ندارد که مرگ مرا در یابد یا من با سراغ مرگ بروم (دلائل الإمامة: ج۱، ص۴۴۷) و ✅ مَنْ قَرَأَ سُورَهًَْ الْکَهْفِ فِی کُلِ لَیْلَهًِْ جُمُعَهًٍْ لَمْ یَمُتْ إِلَّا شَهِیداً وَ بَعَثَهُ اللَّهُ مَعَ الشُّهَدَاءِ وَ وَقَفَ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ مَعَ الشُّهَدَاءِ. ⬅️ هر کس سوره‌ی کهف را در هر شب جمعه بخواند، فقط با شهادت از دنیا می‌رود و خداوند او را از جمله شهدا محشور می‌گرداند و روز قیامت با شهیدان [در یک صف] می‌ایستد. 📚 ثواب الاعمال (شیخ صدوق): ج۱، ص۱۰۷ ✳️ قرائت این دو سوره شریف در شب‌های جمعه، از توصیه‌های مؤکد عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه بود که کتاب شریف انیس الصادقین که مشتمل است بر توصیه‌هایی از ایشان در زمینه اذکار و ادعیه و عبادات، در بخش اعمال شب جمعه نقل شده است. @justhadis110

✳️يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ (اسراء:۷۱) [به‌يادآور] روزى را كه هر گروهى را با امامشان مى‌خوانيم.✳️ 💠 حضرت امام سجاد علیه السلام: ✅ رَجُلٌ یُقَالُ لَهُ بِشْرُبْنُ‌ غَالِبٍ فَقَالَ یَا ابْنَ رَسُولِ‌اللَّهِ، أَخْبِرْنِی عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزّوَجَلّ «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ» قَالَ إِمَامٌ: دَعَا إِلَی هُدًی فَأَجَابُوهُ إِلَیْهِ وَ إِمَامٌ دَعَا إِلَی ضَلَالَهًٍْ فَأَجَابُوهُ إِلَیْهَا هَؤُلَاءِ فِی الْجَنَّهًِْ وَ هَؤُلَاءِ فِی النَّارِ وَ هُوَ قَوْلُهُ عزّوجلّ «فَرِیقٌ فِی الْجَنَّةِ وَ فَرِیقٌ فِی السَّعِیر (شوری:۷)». ⬅️ مردی به نام بشربن‌غالب خدمت امام سجّاد (علیه السلام) رسید و عرض کرد: «ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! به من از مقصود گفتار خدای عزّوجلّ که فرموده: «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ - روزی که هر گروهی را با امامشان می‌خوانیم» مطلع فرما. امام علیه‌السلام فرمود: «امامی که به‌حق دعوت کرده و او را اجابت کردند و امامی که به گمراهی دعوت کرده و او را اجابت کردند، آنان در بهشتند و اینان در دوزخ و این است که فرمود: «گروهی در بهشتند و گروهی در آتش سوزان!». 📚 امالی (شیخ صدوق) ص۱۵۳ 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ فَالنَّاسُ أَتْبَاعُ مَنِ اتَّبَعُوهُ مِنْ أَئِمَّهًِْ الْحَقِّ وَ أَئِمَّهًِْ الْبَاطِلِ قَالَ اللَّهُ عزّوجلّ «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ فَأُولئِکَ یَقْرَؤُنَ کِتابَهُمْ وَ لا یُظْلَمُونَ فَتِیلًا» فَمَنِ ائْتَمَّ بِالصَّادِقِینَ حُشِرَ مَعَهُمْ وَ مَنِ ائْتَمَّ بِالْمُنَافِقِینَ حُشِرَ مَعَهُمْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: یُحْشَرُ الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ قَالَ إِبْرَاهِیمُ «فَمَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی (ابراهیم:۳۶)». ⬅️ مردم توابع کسانی هستند که از آن‌ها تبعیت می‌کند، چه امامان حق باشند و چه امامان باطل. خداوند متعال در قرآن مجید فرمود: «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِیَ کِتابَهُ بِیَمِینِهِ فَأُولئِکَ یَقْرَؤُنَ کِتابَهُمْ وَ لا یُظْلَمُونَ فَتِیلًا - [به‌يادآور] روزى را كه هرگروهى را با پيشوايشان مى‌خوانيم. كسانى ‌كه نامه‌ی عملشان به دست راستشان داده‌ شود، آن را [با شادى و سرور] مى‌خوانند و كمترين ستمى به آن‌ها نخواهد شد.» هر کس صادقان را برای خود امام بگیرد با آن‌ها محشور می‌شود و هر کس منافقان را رهبر اتّخاذ کند با آن‌ها محشور می‌گردد. رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: «مردم با دوستان خود محشور می‌گردند»، ابراهیم (علیه السلام) گفت: «هرکس از من پیروی کند با من خواهد بود (ابراهیم:۳۶)». 📚 بحارالأنوار (علامه مجلسی): ج۶۶، ص۸۰ @justhadis110

🔸 پیشنهاد می‌کنم تا پایان با درنگ مطالعه فرمایید؛ تا پایانِ پایانش... ✳️ برخی از برکات و نتایج حیرت‌انگیز حمد الهی: 💠 حضرت امام سجاد علیه السلام در فرازهای پایانی از دعای نخست صحیفه سجادیه شروع می‌کنند حمد الهی را به جای آوردن، در پایان این حمد‌ها برخی از آثار، نتایج و برکات اعجاب‌برانگیز این حمد‌ها را بر می‌شمرند: ✅ ﴿۲۹﴾ حَمْداً يَكُونُ وُصْلَةً إِلَى طَاعَتِهِ وَ عَفْوِهِ، وَ سَبَباً إِلَى رِضْوَانِهِ، وَ ذَرِيعَةً إِلَى مَغْفِرَتِهِ، وَ طَرِيقاً إِلَى جَنَّتِهِ، وَ خَفِيراً مِنْ نَقِمَتِهِ، وَ أَمْناً مِنْ غَضَبِهِ، وَ ظَهِيراً عَلَى طَاعَتِهِ، وَ حَاجِزاً عَنْ مَعْصِيَتِهِ، وَ عَوْناً عَلَى تَأْدِيَةِ حَقِّهِ وَ وَظَائِفِهِ. ﴿۳۰﴾ حَمْداً نَسْعَدُ بِهِ فِي السُّعَدَاءِ مِنْ أَوْلِيَائِهِ، وَ نَصِيرُ بِهِ فِي نَظْمِ الشُّهَدَاءِ بِسُيُوفِ أَعْدَائِهِ... ⬅️ (۲۹) حمد و ستایش که: رشتۀ اتّصال به طاعت و عفو و محو کردن گناهانم و عامل رضایت و خشنودی‌اش و وسیلۀ آمرزشش و غفران و پوشاندن تبعات گناهانم و راهی به سوی بهشتش و حفاظت کننده از کیفرش و امان از خشمش و مددکاری بر طاعتش و مانع و سدّی از نافرمانی و معصیتش و کمکی بر ادای حق و عهد و پیمانش، باشد. (۳۰) حمد و ستایشی که: به وسیلۀ آن، در گروه سعادتمندان از دوستانش، به خوشبختی و سعادت برسیم؛ و به سبب آن حمد و ستایش، با شمشیر دشمنانش در سلک شهیدان قرار گیریم... 📚 صحیفه سجادیه: دعای اول، بندهای ۲۹و۳۰ 🔷 یکی از ذکر‌های در بردارنده‌ی حمد الهی که عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه بر انجام هر روزه‌ی آن تأکید داشتند: ✅ اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ اَلْعٰالَمِينَ كَثِيراً عَلَى كُلِّ حَالٍ. ⬅️ در تمام حالات و فراوان، حمد و ستایش مخصوص پروردگار جهانیان باد. حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می‌فرمایند: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله هر روز ۳۶۰ مرتبه این ذکر را می‌گفتند. 📚 الکافی (کلینی): ج۲، ص۵۰۳ - الباقیات الصالحات (شیخ عباس قمی): ادعیه‌ی هر روز ص‌۲۰۱ 🔷 ایشان در ادامه خصوص اهمیت حمد الهی و این ذکر شریف چنین بیان می‌دارند: [در حدیث آمده است: «خداوند گله می‌کند و می‌فرماید بندگانم حمد مرا نمی‌کنند». لذا مناسب است مؤمن، ذکر فوق را ملتزم باشد و چنانچه آن را با توجه به اینکه رسول اکرم صلی الله علیه و آله بر آن مداومت می‌نموده‌اند بگوید، از آن بهره‌ی زیادی خواهد برد.] 🔷 همچنین از دیگر اذکار حمد که از دستورالعمل‌های مورد توصیه و تأکید ایشان برای هر روز بود ذکر ذیل است: ✅ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ كَمَا هُوَ أَهْلُهُ. ⬅️ حمد خدای را، آنچنان که شایسته و سزاوار حمد است. حضرت امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: هر گاه کسی این ذکر را بگوید، ملائکه از نوشتن ثواب آن باز بمانند و عرض کنند: خدایا، ما غیب نمی‌دانیم (ثواب حمدی را که سزاوار آن هستی نمی‌دانیم). خداوند می‌فرماید: شما آنچه بنده‌ی من می‌گوید بنویسید، پاداش آن بر عهده‌ی خود من می‌باشد. 📚 ثواب الأعمال (شیخ صدوق): ج۱ ص۱۳ - وسائل الشیعة (شیخ حر عاملی): ج۷، ص۱۷۳ 🔷 ایشان در ادامه در خصوص این ذکر شریف می‌فرمایند: [هر گاه انسان متذکر نعمتی شود، گفتن آن مناسب است] @justhadis110

✳️ يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَريمِ [انفطار:۶] ای انسان! چه چيز تو را نسبت به پروردگار كريمت غرّه ساخته و فریفته کرده است؟! ✳️ 💠 دو سخن بسیار تأمل‌برانگیز از مولی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام در خصوص این آیه‌ی شریفه: ✅ کَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَیْهِ وَ کَمْ مِنْ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَیْهِ. ⬅️ چه بسا کسی که با نعمتی که به او دهند، به دام افتد و با پرده‌ای که بر گناه او پوشند فریفته گردد. 📚 تحف العقول (ابن شعبه حرانی): ص۲۰۳ ✅ أَدْحَضُ مَسْئُولٍ حُجَّةً وَ أَقْطَعُ مُغْتَرٍّ مَعْذِرَةً لَقَدْ أَبْرَحَ جَهَالَةً بِنَفْسِهِ... ⬅️ دليل شخص فریفته شده به كَرَم و لطف خداوند در حين باز خواست با این پرسش، باطل‌ترين دلايل، و بهانه‌‌های آن فريب‌خورده، بى‌پايه‌ترين بهانه‌هاست، او در اين زمينه بر جهالت خود اصرار ورزيده. اى انسان! چه چيز تو را بر گناه جرأت داده‌؟ و در برابر پروردگارت غرّه ساخته‌ و بر نابودى خود علاقه‌مند كرده است؟ آيا دردت را درمان، و خوابت را بيدارى نيست‌؟ چرا آن‌گونه كه به ديگران رحم مى‌كنى به خودت رحم نمی‌کنی؟ چه بسا كسى را در آفتاب سوزان مى‌بينى بر او سايه مى‌افكنى يا بيمارى را مى‌نگرى كه سخت ناتوان است، از روى دلسوزى بر او اشك مى‌ريزى، امّا چه چيز تو را بر بيمارى خود بى تفاوت كرده‌؟ و بر مصيبت‌هاى خود شكيبا و از گريه بر حال خويشتن باز داشته است‌؟ در حالى كه هيچ چيز براى تو عزيزتر از جانت نيست؛ و چگونه ترس از فرود آمدن بلا، شب هنگام تو را بيدار نكرده‌؟ با اين كه در معصيت و گناه غوطه‌ورى و در زير سلطه و قدرت خداوند قرار دارى! بيا اين «بيمارى دورى از خدا» را با داروى تصميم و عزم راسخ مداوا كن! و اين خواب غفلتى كه چشمت را فرا گرفته با بيدارى بر طرف ساز؛ مطیع خدا باش، و با ياد خدا انس گير، و به ياد آر كه در همان دم که تو از خدا روى گردانى او روى به تو دارد، و تو را به عفو خويش مى‌خواند، و با كَرَم خويش مى‌پوشاند! در حالى كه تو از خدا بريده به غير او توجّه دارى؛ پس چه نيرومند است و بزرگوار خدا، و چه ناتوانى و بى‌مقداری تو، و چقدر در نافرمانى پروردگار گستاخی، با اینکه در سايۀ پوشش او مى‌آرامى، و در پهنۀ بخشايش او مى‌خُرامى، نه بخشش خويش را از تو بريده، و نه پردۀ خود را بر تو دريده؛ بلكه چشم بر هم زدنى، بى‌لطف خدا زنده نبودى در حالى كه يا در نعمت‌هاى او غرق بودى، يا از گناهان تو پرده پوشى شد، و يا بلا و مصيبتى را از تو دور ساخته است، پس گمان می‌کنی اگر او را اطاعت كنى با تو چه خواهد کرد؛ به خدا قسم اگر اين حالت كه يكى خطا كند و ديگرى لطف نمايد در بين دو نفر بود كه از نظر قدرت همسان بودند هر آينه تو اولين كسى بودى كه بر زشتى اخلاق و بدى اعمالت به زيان خود حكم مى‌كردى. به حق مى‌گويم: دنيا تو را فريب نداده بلكه تو فريفتۀ آن شده‌اى، دنيا پندها را برايت آشكار نمود، و بر عدل و انصاف دعوتت كرد، دنيا با دردهايى كه در جسم تو مى‌گذارد، و با كاهشى كه در توانايى تو ايجاد مى‌كند، راستگوتر از آن است كه به تو دروغ بگويد، و يا مغرورت سازد؛ چه بسا نصيحت كننده‌اى در این دنيا را متّهم كردى، و راستگويى را دروغگو پنداشتى؛ اگر دنيا را از روى شهرهاى ويران شده، و خانه‌هاى درهم فرو ريخته بشناسى، آن را يادآورى دلسوز، و اندرز دهنده‌اى گويا مى‌يابى، كه چونان دوستى مهربان از تباهى و نابودى تو نگران است؛ دنيا چه خوب خانه‌اى است براى آن كس كه آن را جاودانه نپندارد، و خوب محلّى است براى آن كس كه آن را وطن خويش انتخاب نكند. سعادتمندان به وسيله دنيا در قيامت، كسانى هستند كه امروز از حرام آن مى‌گريزند؛ آن‌گاه كه زمين سخت بلرزد، و نشانه‌هاى هولناك قيامت تحقّق پذيرد، و پيروان هر دينى به آن ملحق شوند، و هر پرستش كننده با معبود خود، و هر اطاعت كننده‌اى با پیشوای خود محشور شود؛ در چنين موقعيّت حسّاس و هول‌انگيزى همگان خواهند دانست كه نه در آسمان و نه در زمين به اندازۀ ذرّه‌اى كه در چشم آيد و يا صداى پايى كه شنيده شود، در عدالت الهى خدشه وارد نيايد و جز حق و داورىِ‌ عدل نباشد. در آن روز چه دليل‌هايى كه باطل مى‌گردد، و عذرهايى كه پذيرفته نمى‌شود! پس کردارت چنان باشد كه با آن عذر تو را بپذيرند و حجّت تو برقرار شود (طبق دستور خدا و حجت‌های خوا عمل كن تا از سختی‌هاى رستاخيز رهایى يابى) و از آنچه تو براى آن باقى نمى‌مانى (یعنی این دنيا) آن را برگیر كه براى تو باقى مى‌ماند و براى سفر خود آماده باش و بنگر كه برق نجات از كدامين سو مى‌درخشد، و بار سفر را بر پشت مركبِ‌ تلاش و كوشش بِنِه. 📚 نهج البلاغه (سید رضی): خطبه ۲۲۳ @justhadis110

💠 حضرت امام جعفر صادق علیه السلام: ✅ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ عَنِ اَلرَّجُلِ يَرْتَكِبُ اَلْكَبِيرَةَ مِنَ اَلْكَبَائِرِ فَيَمُوتُ، هَلْ يُخْرِجُهُ ذَلِكَ مِنَ اَلْإِسْلاَمِ وَ إِنْ عُذِّبَ كَانَ عَذَابُهُ كَعَذَابِ اَلْمُشْرِكِينَ أَمْ لَهُ مُدَّةٌ وَ اِنْقِطَاعٌ. فَقَالَ: مَنِ اِرْتَكَبَ كَبِيرَةً مِنَ اَلْكَبَائِرِ فَزَعَمَ أَنَّهَا حَلاَلٌ، أَخْرَجَهُ ذَلِكَ مِنَ اَلْإِسْلاَمِ وَ عُذِّبَ أَشَدَّ اَلْعَذَابِ وَ إِنْ كَانَ مُعْتَرِفاً أَنَّهُ أَذْنَبَ وَ مَاتَ عَلَيْهِ أَخْرَجَهُ مِنَ اَلْإِيمَانِ وَ لَمْ يُخْرِجْهُ مِنَ اَلْإِسْلاَمِ وَ كَانَ عَذَابُهُ أَهْوَنَ مِنْ عَذَابِ اَلْأَوَّلِ. ⬅️ عبد اللّٰه بن سنان می‌گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: آیا شخصی كه گناه كبيره‌‌ای كند و (توبه نكرده) بميرد، از اسلام خارج می‌شود؟ و اگر عذاب شود، عذابش مانند عذاب مشركين (مخلد و جاودان) است يا مدت معینی دارد و در نهایت عذابش پایان می‌یابد؟ حضرت فرمود: هر کس مرتکب يكى از گناهان كبيره شود و بپندارد كه حلال است (و منکر حرام بودنش باشد)، از اسلام بيرون رود و به سختى عذاب شود، ولى اگر اقرار كند كه گناه‌كار است و بميرد، از ايمان خارج می‌شود (چون بدون توبه از گناه کبیره مرده است)، اما از اسلام خارج نمی‌شود و عذابش از عذاب اولى سبك‌تر باشد (و در دوزخ مخلّد نخواهد بود). 📚 الکافی (ثقة الاسلام کلینی): ج۲، ص۲۸۵ 💠 مولی اميرالمؤمنين عليه السلام: ✅ مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ عَلَيْهِ أَرْبَعُونَ جُنَّةً حَتَّى يَعْمَلَ أَرْبَعِينَ كَبِيرَةً فَإِذَا عَمِلَ أَرْبَعِينَ كَبِيرَةً انْكَشَفَتْ عَنْهُ الْجُنَنُ فَيُوحِي اللَّهُ إِلَيْهِمْ أَنِ اسْتُرُوا عَبْدِي بِأَجْنِحَتِكُمْ فَتَسْتُرُهُ الْمَلَائِكَةُ بِأَجْنِحَتِهَا قَالَ فَمَا يَدَعُ شَيْئاً مِنَ الْقَبِيحِ إِلَّا قَارَفَهُ حَتَّى‏ يَمْتَدِحَ إِلَى النَّاسِ بِفِعْلِهِ الْقَبِيحِ فَيَقُولُ الْمَلَائِكَةُ يَا رَبِّ هَذَا عَبْدُكَ مَا يَدَعُ شَيْئاً إِلَّا رَكِبَهُ وَ إِنَّا لَنَسْتَحْيِي مِمَّا يَصْنَعُ فَيُوحِي اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِمْ أَنِ ارْفَعُوا أَجْنِحَتَكُمْ عَنْهُ فَإِذَا فُعِلَ ذَلِكَ أَخَذَ فِي بُغْضِنَا أَهْلَ الْبَيْت‏...» ⬅️ هيچ بنده نيست جز آن كه چهل پوشش بر او كشيده است تا آنكه چهل گناه كبيره كند و هر گاه چهل گناه كبيره كند، همه پرده‌ها از او كنار روند و خدا به آنان (فرشتگان) وحى كند: با بال‌های خود، بندۀ مرا بپوشانيد (و آبروى او را حفظ كنيد) و فرشته‌ها با بال‌های خود از او پرده پوشى كنند، اما آن بنده هيچ كار زشتی را باقی نمی‌گذارد كه مرتكب نشده باشد تا جايی كه به گناهان خود افتخار می‌كند و خواهان این می‌شود که مردم او را به جهت انجام گناهانش مدح و ثنا گویند، پس (در اين هنگام كه او به گناه كردنش افتخار كرد) فرشته‌ها گويند: پروردگارا! اين بنده گناهی را باقی نگذاشته كه مرتكب نشده باشد و ما از آنچه انجام می‌دهد شرمساريم، پس خدای عز و جل به آنها وحى می‌كند كه بال‌هایتان را از روى او برداريد 👈👈 وقتی چنين شود او بغض ما اهل بيت را به دل می‌گيرد... 📚 الکافی (ثقة السلام کلینی): ج۲، ص۲۷۹ 💠 حضرت امام جعفر صادق علیه السلام: ✅ أَدْنَی مَا یَخْرُجُ بِهِ الرَّجُلُ مِنَ الْإِسْلَامِ أَنْ یَرَی الرَّأْیَ بِخِلَافِ الْحَقِّ فَیُقِیمَ عَلَیْهِ قَالَ: «وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالْإِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ (مائده:5)» وَ قَالَ الَّذِی یَکْفُرُ بِالْإِیمَانِ الَّذِی لَا یَعْمَلُ بِمَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ وَ لَا یَرْضَی بِهِ. ⬅️ کمترین چیزی که انسان به‌خاطر آن از اسلام خارج می‌گردد، این است که نظری را به خلاف حق ببیند و بنا را بر آن گذارد. سپس افزودند: «وَ مَن یَکْفُرْ بِالإِیمَانِ فَقَدْ حَبِطَ عمَلُهُ (مائده:۵) و هر کس که به ایمان کفر بورزد، به‌راستی که اعمالش نابود می‌شود». و فرمود: مقصود از کسی که به ایمان کفر می‌ورزد، آن است که شخص، به آنچه خداوند، امر کرده است، عمل نمی‌کند و بدان امر و حُکم الهی، رضایت قلبی هم ندارد. 📚 تفسیر عیاشی: ج۱، ص۲۹۷ 💠 حضرت امام رضا علیه السلام: ✅ خْفَافٌ بِالتَّحْرِیمِ لِلْحَرَامِ وَ الِاسْتِخْفَافُ بِذَلِکَ دُخُولٌ فِی الْکُفْرِ. ⬅️ بی‌اعتنایی به محرّمات الهی و سبک‌شمردن آن، خود داخل‌شدن در کفر است [نه اینکه فقط معصیت باشد]. 📚 علل الشرایع (شیخ صدوق): ج۲، ص۴۸۴ @justhadis110

❇️ قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلا يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنْكُمْ وَ لا تَحْوِيلاً [اسراء:۵۶] بگو: «كسانى را كه غير از او [معبود خود] مى‌پنداريد، بخوانيد! آن‌ها نه مى‌توانند زيانى را از شما برطرف‌ سازند و نه هيچ تغييرى در آن ايجاد نمایند». ❇️ 💠 حضرت امام جعفر صادق علیه السلام: ✅ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ علیه السلام قَالَ کَانَ یَقُولُ عِنْدَ الْعِلَّهًِْ: "اللَّهُمَّ إِنَّکَ عَیَّرْتَ أَقْوَاماً فَقُلْتَ (قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلا یَمْلِکُونَ کَشْفَ الضُّرِّ عَنْکُمْ وَ لا تَحْوِیلًا [اسراء:۵۶]) فَیَا مَنْ لَا یَمْلِکُ کَشْفَ ضُرِّی وَ لَا تَحْوِیلَهُ عَنِّی أَحَدٌ غَیْرُهُ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اکْشِفْ ضُرِّی وَ حَوِّلْهُ إِلَی مَنْ یَدْعُو مَعَکَ إِلَهاً آخَرَ لَا إِلَهَ غَیْرُکَ." ⬅️ امام صادق علیه السلام هنگام پیشامدهای بد و گرفتاری این ذکر می‌فرمود: "اللَّهُمَّ إِنَّکَ عَیَّرْتَ أَقْوَاماً فَقُلْتَ (قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلا یَمْلِکُونَ کَشْفَ الضُّرِّ عَنْکُمْ وَ لا تَحْوِیلًا) فَیَا مَنْ لَا یَمْلِکُ کَشْفَ ضُرِّی وَ لَا تَحْوِیلَهُ عَنِّی أَحَدٌ غَیْرُهُ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اکْشِفْ ضُرِّی وَ حَوِّلْهُ إِلَی مَنْ یَدْعُو مَعَکَ إِلَهاً آخَرَ لَا إِلَهَ غَیْرُکَ." یعنی: "بار خدایا! تو گروهی را سرزنش کردی و فرمودی: بگو: «كسانى را كه غير از او [معبود خود] مى‌پنداريد، بخوانيد! آن‌ها نه مى‌توانند زيانى را از شما برطرف‌ سازند و نه هيچ تغييرى در آن ايجاد نمایند [اسراء:۵۶]». پس ای آن که جز او هیچ کس نمی‌تواند سختی و غم و گرفتاری و ضرر مرا از بین ببرد و آن را از من باز دارد، بر محمّد و آل محمّد درود فِرِست و غم و ناراحتی و گرفتاری و زیان مرا از بین ببر و آن را گریبانگیر کسی ساز که به جای تو دیگری را معبود خود می‌خواند؛ که خدایی جز تو وجود ندارد. 📚 الکافی (ثقة الاسلام کلینی): ج۲، ص۵۶۴ @justhadis110

💠 ویژگی بسیار مهم رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله از منظر امام سجاد علیه‌‌السلام در راه کسب رضای الهی و احیای امر دین: ✅ ﴿3﴾ اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِينِكَ عَلَى وَحْيِكَ، وَ نَجِيبِكَ مِنْ خَلْقِكَ، وَ صَفِيِّكَ مِنْ عِبَادِكَ، إِمَامِ الرَّحْمَةِ، وَ قَائِدِ الْخَيْرِ، وَ مِفْتَاحِ الْبَرَكَةِ. ﴿4﴾ كَمَا نَصَبَ لِأَمْرِكَ نَفْسَهُ ﴿5﴾ وَ عَرَّضَ فِيكَ لِلْمَكْرُوهِ بَدَنَهُ ﴿6﴾ وَ كَاشَفَ فِي الدُّعَاءِ إِلَيْكَ حَامَّتَهُ ﴿7﴾ وَ حَارَبَ فِي رِضَاكَ أُسْرَتَهُ ﴿8﴾ وَ قَطَعَ فِي إِحْيَاءِ دِينِكَ رَحِمَهُ . ﴿9﴾ وَ أَقْصَى الْأَدْنَيْنَ عَلَى جُحُودِهِمْ ﴿10﴾ وَ قَرَّبَ الْأَقْصَيْنَ عَلَى اسْتِجَابَتِهِمْ لَكَ . ﴿11﴾ وَ وَالَى فِيكَ الْأَبْعَدِينَ ﴿12﴾ وَ عَادَى فِيكَ الْأَقْرَبِينَ ⬅ خداوندا، بر محمد كه امانتدار وحى تو برگزيده‌ى آفريدگان تو و مخلص در ميان بندگان توست، درود فرست؛ او كه پيشواى رحمت و قافله‌سالار نيكى و كليد گنجينه‌هاى بركت است؛ چرا که او در انجام دادن فرمان تو خود را به رنج افكند، و جسم و جانش را در راه تو، هدف تيرهاى بلا گردانيد، و در راه فرا خواندن مردمان به دين تو، آشكارا با خويشانش در افتاد، و براى کسب رضایت تو، با خاندان خود به پيكار برخاست، و از بستگانش بُريد تا دين تو را زنده بدارد، و نزديكان را به دليل انكار حق از خود براند، و دوران را به جهت آن که حق را پذیرفتند، به خود نزديك ساخت، و در راه تو با بيگانگان دوستى ورزيد، و با خويشانش دشمنى کرد. 📚 صحیفه سجادیه: بندهای سوم تا دوازدهم از دعای دوم پ.ن: ملاک ما برای دوری و نزدیکی و دوستی و دشمنی با دیگران چقدر مطابق با سیره‌ی نبوی است...؟! @justhadis110

✳️ بیان برخی از مهمترین ویژگی‌های اولیای خدا در کلام امیرالمؤمنین علیه السلام: 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ مَا بَرِحَ لِلَّهِ عَزَّتْ آلاَؤُهُ فِي اَلْبُرْهَةِ بَعْدَ اَلْبُرْهَةِ وَ فِي أَزْمَانِ اَلْفَتَرَاتِ عِبَادٌ نَاجَاهُمْ فِي فِكْرِهِمْ وَ كَلَّمَهُمْ فِي ذَاتِ عُقُولِهِمْ فَاسْتَصْبَحُوا بِنُورِ يَقَظَةٍ فِي اَلْأَبْصَارِ وَ اَلْأَسْمَاعِ وَ اَلْأَفْئِدَةِ. يُذَكِّرُونَ بِأَيَّامِ اَللَّهِ وَ يُخَوِّفُونَ مَقَامَهُ بِمَنْزِلَةِ اَلْأَدِلَّةِ فِي اَلْفَلَوَاتِ مَنْ أَخَذَ اَلْقَصْدَ حَمِدُوا إِلَيْهِ طَرِيقَهُ وَ بَشَّرُوهُ بِالنَّجَاةِ وَ مَنْ أَخَذَ يَمِيناً وَ شِمَالاً ذَمُّوا إِلَيْهِ اَلطَّرِيقَ وَ حَذَّرُوهُ مِنَ اَلْهَلَكَةِ وََ كَانُوا كَذَلِكَ مَصَابِيحَ تِلْكَ اَلظُّلُمَاتِ وَ أَدِلَّةَ تِلْكَ اَلشُّبُهَاتِ وَ حَمَّلُوا ثِقَلَ أَوْزَاِرِهمْ ظُهُورَهُمْ فَضَعُفُوا عَنِ اَلاِسْتِقْلاَلِ بِهَا فَنَشَجُوا نَشِيجاً وَ تَجَاوَبُوا نَحِيباً يَعِجُّونَ إِلَى رَبِّهِمْ مِنْ مَقَامِ نَدَمٍ وَ اِعْتِرَافٍ لَرَأَيْتَ أَعْلاَمَ هُدًى وَ مَصَابِيحَ دُجًى قَدْ حَفَّتْ بِهِمُ اَلْمَلاَئِكَةُ وَ تَنَزَّلَتْ عَلَيْهِمُ اَلسَّكِينَةُ وَ فُتِحَتْ لَهُمْ أَبْوَابُ اَلسَّمَاءِ وَ أُعِدَّتْ لَهُمْ مَقَاعِدُ اَلْكَرَامَاتِ فِي مَقْعَدٍ اِطَّلَعَ اَللَّهُ عَلَيْهِمْ فِيهِ فَرَضِيَ سَعْيَهُمْ وَ حَمِدَ مَقَامَهُمْ يَتَنَسَّمُونَ بِدُعَائِهِ رَوْحَ اَلتَّجَاوُزِ رَهَائِنُ فَاقَةٍ إِلَى فَضْلِهِ وَ أُسَارَى ذِلَّةٍ لِعَظَمَتِهِ جَرَحَ طُولُ اَلْأَسَى قُلُوبَهُمْ وَ طُولُ اَلْبُكَاءِ عُيُونَهُمْ يَتَنَسَّمُونَ بِدُعَائِهِ رَوْحَ اَلتَّجَاوُزِ رَهَائِنُ فَاقَةٍ إِلَى فَضْلِهِ وَ أُسَارَى ذِلَّةٍ لِعَظَمَتِهِ جَرَحَ طُولُ اَلْأَسَى قُلُوبَهُمْ وَ طُولُ اَلْبُكَاءِ عُيُونَهُمْ لِكُلِّ بَابِ رَغْبَةٍ إِلَى اَللَّهِ مِنْهُمْ يَدٌ قَارِعَةٌ يَسْأَلُونَ مَنْ لاَ تَضِيقُ لَدَيْهِ اَلْمَنَادِحُ وَ لاَ يَخِيبُ عَلَيْهِ اَلرَّاغِبُونَ فَحَاسِبْ نَفْسَكَ لِنَفْسِكَ فَإِنَّ غَيْرَهَا مِنَ اَلْأَنْفُسِ لَهَا حَسِيبٌ غَيْرُكَ. ⬅️ خداوند كه نعمت‌هاى او گران‌قدر است، در دوران‌هاى مختلف روزگار، و در زمان‌های خالى از پيامبران، بندگانى دارد كه حقايق را به فكر آنها الهام مى‌كند و با کنه عقل و انديشۀ آنها سخن مى‌گوید؛ آنان چراغ هدايت را با نور بيدارى در گوش‌ها و ديده‌ها و دل‌ها بر مى‌افروزند. انسان‌ها را به ياد روزهاى خاص الهى (نظیر روز ظهور امام زمان و روز رجعت و روز قیامت) مى‌اندازند و آنان‌ را از مقام عظمت پروردگار بیم مى‌دادند، اين افراد به منزله راهنمايان بيابان‌ها هستند، که كسانى را كه راه مستقيم وسط‍‌ را پيش گرفته مى‌ستایند و آنان را به نجات بشارت مى‌دهند، و از کسانی كه به جانب چپ و راست منحرف مى‌شوند انتقاد كرده، و از هلاكت بر حذر می‌دارند. و این چنین مانند چراغ‌هايى هستند كه تاريكي‌ها را روشن مى‌سازند و راهنمايانى كه ديگران را از گرفتار شدن در شبهه‌ها باز مى‌دارند. آنان سنگينى بار گناهانشان را به عهده گرفته‌اند و از حمل آن خود را ناتوان مى‌بينند و به گريه و زارى مى‌پردازند و در شدّت گريه به پاسخ دادن به سؤال‌ها مى‌پردازند و با صداى بلند به سوى پروردگارشان فرياد مى‌كشند در حالی که پشيمانند و به لغزش‌هايشان معترفند. آنان نشانه‌هاى هدايت، و چراغ‌هاى روشنگر تاريكى‌ها مى‌باشند، فرشتگان آنان را در ميان گرفته، و سکینه و آرامش بر آنها نازل می‌کنند، درهاى آسمان به رويشان گشوده، و مقام ارزشمندى براى آنان آماده كرده‌اند، مقامى كه خداوند با نظر رحمت به آن مى‌نگرد، و از تلاش آنها خشنود، و منزلت آنها را مى‌ستايد به هنگام رازگويى با خداى تعالى نسيم دل‌نواز عفو و بخشش را استشمام مى‌كنند. فقيرانى هستند نيازمند فضل و كرم او، اسيرانى به خاك مذلت نشسته‌اند در برابر جلال و عظمت او، اندوه فراوان دل‌هايشان را و گريستن بسيار چشمانشان را مجروح ساخته. بر هر درى كه از آن اميدى به خداوند هست، با دستِ‌ نياز و با حال رغبت مى‌كوبند. از كسى درخواست بخشش دارند كه عرصۀ گستردۀ بخشايش او را تنگى نيست، و هيچ خواهنده از آنجا نا اميد باز نمى‌گردد. پس اكنون به خاطر خودت، حساب خويش را بررسى كن، زيرا ديگران حسابرسى غير از تو دارند. 📚 نهج البلاغه (سید رضی): خطبه ۲۲۲ @justhadis110