شما گفتی "لقد خلقنا الانسان فی کبد" ما خیلی متوجه منظورِ شما نشدیم.

برای شب‌هایی که غم دوره‌ت می‌کنه.

[چه خوب شد که ما زن شدیم]

موهامون رو شونه زدیم، به برگ‌ها بوسه زدیم، لبخند زدیم، غم‌هامون رو چیکار کنیم؟ -سیزدهمین‌روز از ماهِ ده سالِ سه.

آرزو برای امشب: الهم ارزقنی‌ پول زیاد، پوستِ خوب، نمرهٔ خوب.

کی میگیره جاشو آقای شاهین نجفی؟ هر کی سلامت روان داشته باشه و بلد باشه چطور رفتار کنه.

آدم گاهی به مرزی میرسه که برای اینکه بفهمه "بود و نبودش فرق داره" دنبال یه نشونه‌ست، به قول شاعر "گاه آن کس که به رفتن چمدان می‌بندد رفتنی نیست، دو چشم نگران می‌خواهد" اما اگه بفهمه چشمی نگران نیست چی؟ بفهمه بود و نبودش فرقی نداره؟ شاید اونجاست که میفهمه دنیا بالیوود نیست و موقع ناراحتی هیچ آهنگ غمگینی پخش نمیشه.

استرس این شکلیه که حس میکنی موجودی مثل موریانه میوفته به عهد نامۀ وجودت و چیزی جز نام الله جا نمیذاره.

چراغِ اضافی رو خاموش نمیکنی که "یه دونه چراغ که به جایی بر نمیخوره؟" عزیزم "تو مگو همه بجنگند و ز صلح من چه آید؟ تو یکی نِه‌ای، هزاری، تو چراغ خود برافروز"

یاد آوری.

از یه جایی به بعد دیگه کشش‌ت رو در موردِ چیزایی که اسمش رو گذاشتی "بد بیاری و نداشتن شانس" از دست میدی و به جای مقصر دونستن عالم و آدم، قبول میکنی که یه جایِ کارت میلنگه، شایع میگه "بالاخره یه جا بَر میخوره بهت" و بله آقایِ شایع، بالاخره یه جا برمیخوره بهم.