#رمان_دو_روی_سکه #قسمت_صد_و_بیست_ششم ده روز از رفــتن علیرضــا گذشــته بــود و آثــار دلتنگــی در صــورت هــاي مغمــوم دایــی و زن دایــی بــه خـوبی نمایـان بـود. در بعـد از ظهـر همـان روز بـه کمـک دا یـی مشـغول هـرس کـردن درختـان باغچـه بودیم که زن دایی من را صدا کرد. - سهیلا جان بیا بالا موبایلت خودش رو کشت. - دایی جان، من برم ببینم کیه! - برو دایی جان. پله ها را دو تا یکی طی کردم و در حالی که نفس نفس می زدم رسیدم. - کجاست زن دایی؟ - بذار نفست جا بیاد، مگه دنبالت کرده بودن که این قدر دویدي؟ روي میز آشپزخونه! با دیـدن شـماره طـولانی و ناآشـنا دلشـوره تمـام وجـودم را چنـگ مـی زد. وجـود ا یـن شـماره عجیـب و غریـب تنهـا مـی توانسـت بـراي مـن یـک نشـانه داشـته باشـد و آن هـم نـادر بـود کـه از خـارج کشـور زنـگ مـی زد! در همـان لحظـه دوبـاره صـفحه مـانیتور گوشـی روشـن و خـاموش مـی شـد و آن شـماره بـار دیگـر خودنمـایی کـرد. در جـواب دادنـش تردیـد داشـتم. بـالاخره نفسـم را محکـم بیـرون دادم و با صداي لرزانم جواب دادم: - بله؟ بـا صـدا ي مـرد جـوان بـه سـرعت گوشـی را قطـع کـردم . از اضـطراب زیـاد نفسـهایم تنـدتر شـده بـود . نـادرِ نـامرد چطــور توانسـته بــود زنـگ بزنـد؟ از خشــم تمـام دنــدانها یم را بـه هـم فشــردم. دلـم مــی خواست بـه او زنـگ بـزنم و هرچـه فحـش بـه ذهـنم مـی رسـید نثـارش کـنم . دوبـاره گوشـی ام شـروع به زنگ خوردن کرد با عصبانیت و بدون هیچ مکثی فریاد زدم: - تو براي من مردي! می فهمی؟ دیگه حق نداري زنگ بزنی!! - سهیلا خانم چیزي شده؟ بــا صــداي نگــران علیرضــا بــه خـودم آمــدم. اشــتباه کــرده بــودم آنقــدر فکــرم را درگیــر نــادر کــرده بــودم کــه حتــی متوجــه تفــاوت صــدا ي او بــا علیرضــا نشــده بــودم. تمــام عصــبانیت یکبــاره فــروکش کرد. با شرمندگی گفتم: - ببخشید! چه شماره عجیب غریبی دارین! - از یه تلفن ویژه توي حرم زنگ می زنم. من رو با کسی اشتباه گرفتین؟ از حساسیتش حس خوبی به من دست داد. گفتم: - بله، فکر کردم نادر از خارج تماس گرفته. اصلاً به شماره ها دقت نکردم. - آها! من که مردم و زنده شدم، با خودم گفتم "باز چه مشکلی پیش اومده؟" - ازش خبري ندارین؟ #ادامه_دارد ❤️⚡️@kafehdokhtarone