#پیشنهاد_حکمت_خوانی
بسم الله الرحمن الرحیم
◀️ حکمت های نهج البلاغه
🔵 صبر و آزاد شدن از بند اسارت
[ الصَّبْرُ صَبْرَانِ صَبْرٌ عَلَی مَا تَکْرَهُ وَ صَبْرٌ عَمَّا تُحِبُّ _ صبر دو گونه است صبر بر آنچه نمی پسندی و صبر از آنچه دوست می‌داری.]
✍ بر اساس این حکمت پیمودن راه خدای متعال و رسیدن به مقام قرب پروردگار و حتی رسیدن به اهداف و مقامات مادى در دنیا راه صاف و هموارى نیست. و باید از راحتی و لذت های زودگذر گذشت، تا به لذت هایی بهتر رسید. قطع به یقین در پیمودن این راه سنگلاخ ها، گردنه هاى سخت و دشوار، و حیوانات درنده ای انسان نما و دزدان خطرناک وجود دارد. اگر صبر و مقاومت انسان کم باشد، با برخورد به این موانع از راه مى ماند و به مقصد نمى رسد. اگر جامعه ای اهل تن پروری و راحت طلبی باشد روی پیشرفت و سعادت را نخواهد دید. آن ملتی که به خاطر عدم خویشتن داری و عدم تحمل رنج و درد، تن به ذلت و خواری در مقابل ظلم، ظالمان دهد، همیشه محکوم به ذلت است. گاهی رنج عبادات برای انسان سخت است. بهرحال گذشتن از مال و انفاق کردن آنچه دوست داری سخت است و اگر صبر نباشد و در مقابل این میلِ انسان به انفاق نکردن مقاومت نکند، انسان را تا سقوط از مقام انسانیت می کشد. و اگر صبر در مقابل آنچه که انسان دوست دارد ولی معصیت و تباهی است، نباشد باز هم سرنجامش سقوط و انحطاط اخلاقی و انسانی است. اینکه انسان دوست داشته باشد بخاطر حفظ مال و جان، تن به خواری و ذلت دهد، و زیر بار ظلم، ستمگران برود، این همان ذبح کردن مقام انسانیت است که معصیتی بزرگ می باشد. مقام انسان بالاتر از آن است که تن به ذلت دهد و بخاطر متاع دنیا، میل حقیرش را فدای دنیایی بدون ظلم و ستم نکند. انسان برای رسیدن به آرمانهای الهی و رسیدن به قرب خدای متعال باید آزاد باشد، تا با این آزادی با قوه ای عقل راه صحیح را از ناصحیح تشخیص دهد، و این میسر نمی شود مگر آزاد کردن خود از بند اسارت هر آنچه که جلوی تفکر و اندیشیدن را می گیرد. نباید میل و رغبت آدمی بسمتی سوق پیدا کند که بجای قوه ای اندیشه، تفکرات سیاه و آلوده برای او سبک زندگی را تعریف کنند. باید در مقابل زیبای های فریبنده ای این دست تفکرات زشت سیرت و امثال آنها مقاوم و خویشتندار بود، تا طعم شیرین یک زندگی انسانی و رسیدن به قرب الهی را چشید.
┄┄┅┅❅.🌹.❅┅┅┅┄
#پیشنهاد_حکمت_خوانی
بسم الله الرحمن الرحیم
◀️ حکمت های نهج البلاغه
🔵 صبر و آزاد شدن از بند اسارت
[ الصَّبْرُ صَبْرَانِ صَبْرٌ عَلَی مَا تَکْرَهُ وَ صَبْرٌ عَمَّا تُحِبُّ _ صبر دو گونه است صبر بر آنچه نمی پسندی و صبر از آنچه دوست می‌داری.]
✍ بر اساس این حکمت پیمودن راه خدای متعال و رسیدن به مقام قرب پروردگار و حتی رسیدن به اهداف و مقامات مادى در دنیا راه صاف و هموارى نیست. و باید از راحتی و لذت های زودگذر گذشت، تا به لذت هایی بهتر رسید. قطع به یقین در پیمودن این راه سنگلاخ ها، گردنه هاى سخت و دشوار، و حیوانات درنده ای انسان نما و دزدان خطرناک وجود دارد. اگر صبر و مقاومت انسان کم باشد، با برخورد به این موانع از راه مى ماند و به مقصد نمى رسد. اگر جامعه ای اهل تن پروری و راحت طلبی باشد روی پیشرفت و سعادت را نخواهد دید. آن ملتی که به خاطر عدم خویشتن داری و عدم تحمل رنج و درد، تن به ذلت و خواری در مقابل ظلم، ظالمان دهد، همیشه محکوم به ذلت است. گاهی رنج عبادات برای انسان سخت است. بهرحال گذشتن از مال و انفاق کردن آنچه دوست داری سخت است و اگر صبر نباشد و در مقابل این میلِ انسان به انفاق نکردن مقاومت نکند، انسان را تا سقوط از مقام انسانیت می کشد. و اگر صبر در مقابل آنچه که انسان دوست دارد ولی معصیت و تباهی است، نباشد باز هم سرنجامش سقوط و انحطاط اخلاقی و انسانی است. اینکه انسان دوست داشته باشد بخاطر حفظ مال و جان، تن به خواری و ذلت دهد، و زیر بار ظلم، ستمگران برود، این همان ذبح کردن مقام انسانیت است که معصیتی بزرگ می باشد. مقام انسان بالاتر از آن است که تن به ذلت دهد و بخاطر متاع دنیا، میل حقیرش را فدای دنیایی بدون ظلم و ستم نکند. انسان برای رسیدن به آرمانهای الهی و رسیدن به قرب خدای متعال باید آزاد باشد، تا با این آزادی با قوه ای عقل راه صحیح را از ناصحیح تشخیص دهد، و این میسر نمی شود مگر آزاد کردن خود از بند اسارت هر آنچه که جلوی تفکر و اندیشیدن را می گیرد. نباید میل و رغبت آدمی بسمتی سوق پیدا کند که بجای قوه ای اندیشه، تفکرات سیاه و آلوده برای او سبک زندگی را تعریف کنند. باید در مقابل زیبای های فریبنده ای این دست تفکرات زشت سیرت و امثال آنها مقاوم و خویشتندار بود، تا طعم شیرین یک زندگی انسانی و رسیدن به قرب الهی را چشید.
┄┄┅┅❅.🌹.❅┅┅┅┄