👤برخی از مفسّرین در تفسیر و پرده برداری از آیه مذکور، احتمال مذبور یعنی ضمیر فاعلیِ 《يَشَآءُ》به 《مَنْ》عود می کند را ارائه داده اند مثلاً #صاحب تفسیر نور در این باره فرموده اند: {بعضی از مفسّران گفته اند: فاعل 《يَشَآءُ》، مردم هستند نه خدا یعنی خداوند گمراه می کند کسی را که خودش بخواهد گمراه شود و هدایت می کند کسی را که خودش بخواهد هدایت شود...}. 📚رجوع شود: تفسیر نور، ج۰۴، ص۳۷۵، ناشر: مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن، مکان چاپ: تهران، نوبت چاپ: یازدهم‌. 👆👈با این وجود، روشن است که برداشتی که در پرسش شماره: ۱۳ در جهت ردّ شبه جبر مطرح شده است، از #صحّت کافی ای برخوردار است #لکن بحث دیگری در این میان بیان می شود و آن این که آیا ترکیبی که برای دفع شبه جبر مطرح شده است، نسبت به آیه مذکور، ظهور دارد یا خیر؟ یعنی گرچه ترکیب مذکور (یعنی ضمیر فاعلیِ 《يَشَآءُ》به 《مَنْ》عود می کند) از حیث نحوی فی حدّ نَفسِهِ صحیح است یعنی قواعد نحوی، صحّت ترکیبی که بیان شد را تجویز می کنند، #امّا سوال در این است که آیه موردِ بحث هم ظهور در آن ترکیب دارد یا خیر؟ اگر پاسخ خیر باشد یعنی این که آیه مذکور ظهور در ترکیبی که گفته شد، ندارد، آیا پاسخی برای دفع شبه جبر موجود است؟ ⚫️ادامه بحث را در قالبِ 《تامّل》 و با اندکی توضیحِ بیشتر، پیگیری می‌نماییم. #البته توجُّه شود بحثی که بیان می گردد، نیازمند تحقیقِ مفصّلی بوده و از طرفی با مباحثِ نحوی، فاصله زیادی دارد و لذا در اصل پرسش شماره: ۱۳ مطرح نشد #امّا از آن جهت که پرسیده شد، لازم است بیان ‌گردند.