. در دعای بعد از زیارت رسول الله صلی الله علیه وآله آمده: « فلقد اسر الحسرة و اخفی الزفرة و تجرع الغصة و لم یتخطّ ما مثل له وحیک»: او تمامی سوز و حسرتش را در دل نگه داشت و اشک گرم خود را پنهان کرد و رنج‌ها را جرعه جرعه نوشید و از آن‌چه تو و وحی تو برای او مقرر کرده بود گامی فراتر نگذاشت. 🥀 جانم به فدای آن جان گرامی که حق تعالی در وصف او فرمود: عزیز علیه ماعنتّم حریص علیکم... همو که مظهر مهر و رحمت الهی است و دوست داشتن او شوینده همه رذائل و گناهان و پلیدی‌هاست. اللهم صل علی محمد و آل محمد #محمد_رسول_الله #السلام_عليك_يا_حسن_بن_علي #السلام_علیک_یا_علی_بن_موسی_الرضا

سپید و سیاه - ۲۶ مصطفی عقاد و داستان الرساله مصطفی عقاد فیلمسازی استثنایی است. گویا برای انجام یک ماموریت غیر ممکن از درون تولید فیلم‌های سری بی آمریکایی به «خانه» برمی‌گردد و فیلمی را می‌سازد که همیشه آرزویش را داشته. ساخته شدن فیلم «الرساله» در سال ۱۹۷۶ با این کیفیت فقط از عقاد بر می‌آمده است. می‌دانیم که الرساله در برهه تولید و بعد از آن، از سوی عربستان تحریم شد، اما عقاد در برابر مشکل آفرینی‌های عربستان مقاومت کرد. شاید به آسانی نتوانیم بفهمیم که او چرا در تولید فیلم اینهمه مقاومت به خرج داد، اما هر دلیل که داشته باشد، خود فیلم مهمترین راه برای راه یافتن به آن است. فیلم الرساله داستانی عادی و بدون تظاهر دارد. در هیچ جای فیلم حرکت، اتفاق یا امری عجیب که توجه ما را به حضور متظاهرانه کارگردان جلب کند، نمی‌بینیم. در عوض انگار همه چیز درست و سر جای خودش است و فیلم با اعتقاد ساخته شده است. مهمترین سندی که وجود باور پشت فیلم را ثابت می‌کند، قوت فیلم در ارائه جزیئات درست و به موقع و به اندازه است. همین فیلم را ماندگار و اثرگذار کرده است. بهترین راه برای یافتن راز ممکن شدن فیلمی چون الرساله تماشای اثری است که بدون روی و ریا نیتش را بیان می‌کند. حمزه در سکانس نخستین ورودش به فیلم رو به ابوجهل می‌گوید: راست و دروغ چه معنایی دارد، وقتی تو حتی نمی‌گذاری محمد (ص) حرف‌ش را بگوید؟! #محمد_رسول_الله #الرسالة @KanooneQarbshenasiAndisheIslami