👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
در #طب_افواهی(عامیانه)مردم ایران نیز، زالو همانند حجامت و فصدبعنوان یک رفتار درمانی و پیشگیری پذیرفته شده و شناخته شده حضورداشته است و مردم شهرو روستای ایران میدانستند که علاج بسیاری #عفونتها و #زخمها و کسالتهای بدن با زالو اندازی ممکن است.
سابقه زالودرمانی به ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد در مصر باستان بر میگردد. در قرن ۱۹ در آمریکا از زالو برای درمان هموروئید، بیماریهای لثه و دهان و بیماریهای متنوع دیگری استفاده میشد.
زالو جزو نرمتنان تکجنسی میباشد. زالوی طبی Hirudo Medicinalis نام دارد و مشخصه آن نوارهای سبز زیتونی تا سبز لجنی در پشت آن است. زالوهای سیاهرنگ یا سرمهای رنگ و یا زالوی بسیار درشت (بزرگتر از ۱۲ سانتیمتر) اغلب نامناسب و خطرناک میباشند.
نظر حکمای اسلامی پیرامون زالو درمانی :
حکیم #جرجانی در کتاب سوم ذخیره خوارزمشاهی اشارهای به نحوه استعمال زالو و جایگاه درمانی آن کرده منفعت زالواندازی را بیشتر در بیماریهای پوستی میداند و معتقد است ابتدا باید تن را با فصد و مسهل پاکیزه کرد و سپس زالو انداخت
شیخالرئیس ابنسینا باب مبسوطی پیرامون زالو دارد و چنین میفرماید :
از زالوهایی که کرک ریز و نرم دارند یا لاجوردی رنگ هستند پرهیز کنید زیرا دچار غشی، خونریزی، تب، سستی و قرحههای_بدخیم خواهید شد.
در طب عامیانه نیز زالو در کوچه و بازار به فروش میرسیده و تا حدود سیسال قبل، همه میدانستند که برای علاج زخم چرکین و #دمل بهترین درمان زالو اندازی است. یا برای پیشگیری از فساد #دهان و #لثه و داشتن دندانهای محکم باید بناگوش را زالو گذاشت.
مخبرالسلطنه در کتاب خاطرات و خطرات حکایتی جالب نقل میکند: جهانگیرخان وزیر صنایع دچار قانقریا(hgangrene) شد و دکتر تولوزان فرانسوی (پزشک مخصوص دربار) دستور به قطع پای ایشان داد. آشنایان جهانگیرخان با قطع پا مخالفت ورزیده و میرزاحسنخان جراحباشی محله را به عیادت جهانگیرخان آوردند. او پس از معاینه گفت به من یازده روز فرصت دهید تا این پا را معالجه کنم. میرزاحسن در سه نوبت زالوی زیادی به پای بیمار انداخت و پس از یازده روز از تولوزان فرانسوی دعوت کردند که پا را ملاحظه کند. تولوزان وقتی #پا را دید، بهبود آن را تأیید کرد و از اینکه قبلاً به میرزاحسن ناسزا گفته بود معذرت خواهی کرد و دویست تومان به میرزاحسن داد.
زالو اندازی جزو سنتهای درمانی پذیرفته شده و به همان معروفیت و مقبولیت حجامت و فصد (رگزنی) بین تودههای مردم رواج داشت. آری این حیوان یک گرمی به ظاهر مشمئز کننده، طی سالیان دراز بیماریهای #صعبالعلاج را براحتی درمان میکرد و بیماران را از صرف هزینههای گزاف، #بریده_شدن_اندامها، #بد_شکل_شدن_پوست، #فلج_شدن ناشی از #سکته_مغزی و . . نجات میداده است.
بررسی های دقیق ابن سینا در مورد ساختمان بدن زالو و زالودرمانی، و ترجمۀ آثار او به لاتین، سبب آشنایی اطبای غرب با زالو درمانی نوین شد و موسساتی به وجود آمد که جهت جمع آوری زالو تعدادی زالو گیرحرفه ای داشتند که پس از شکار زالو، آنها را در اختیار موسسۀ مربوطه قرار میدادند تا پس از بسته بندی به مشتریان تحویل دهند.
باید توجه داشته باشیم که #خون_گیری از بیماران یکی از اصول پایه در #طب_قدیم مشرق زمین بودوگرفتن خون از بیماران به سه روش انجام می گرفت، فصد، حجامت و زالوانداختن
از روشهای مذکور، #فصد و زالودرمانی مورد توجه اطبای غرب قرار گرفت، ولی حجامت مقبولیت عام نیافت، وعلت آن این بود که برای حجامت لازم بود تا از یک وسیلۀ شاخ مانندبه نام «شاخ حجامت» (جهت بادکش کردن پوست) استفاده شود که شبیه بوق ساحران در قرون وسطی اروپابود و اطبای غرب از بیم اتهام به جادوگری از انجام #حجامت و به کارگیری وسیلۀ مذکورخودداری کردند.
رازی و ابن سینا هر دو روی سه روش خونگیری کار کردند و پس از ترجمۀ آثار ابن سینا، زالو شناسی و زالو درمانی در #غرب رواج یافت و کتب مرجع در این مباحث تدوین شد و انواع زالوهای #اروپایی از نظر علمی مورد طبقه بندی قرار گرفتند.
ولی مرجع اصلی #زالو_شناسی غرب، مطالعات علمی ابن سینا بود و او بود که انواع زالوهای سمی و غیر سمی را تفکیک کرد. ابن سینا در مورد #آناتومی_زالو، تحقیقات دقیقی نمود و بیان نمود که زالو دارای سه فک است که به کمک آنها پوست را می شکافد، این نظریه (دارا بودن سه فک در زالو) برای اولین بار توسط #ابن_سینا بیان شد.
ابن سینای بزرگ در مورد مکانهای به دست آوردن زالو دارای نظریۀ خاص خود بود و معتقد بود که زالوئی که در آب جاری زندگی می کند بدون سم می باشد، همچنین زالوهائی که در برکه های دارای گیاه زندگی می کنند بدون سم هستند و در عوض زالوهایی که بر بدن خود، دارای موهای شبیه پشم می باشند و آنهایی که به رنگ رنگین کمان هستند سمی می باشند.