لطفاّ.لطفاّ.لطفاّ تمنامیکنم خواهش میکنم وقت بزارید تا آخرگوش کنید خیلی جالبه .

به گونه ای زندگی کنید که وقتی فرزندانتان ،به یاد عشق ، عدالت، صداقت و مهربانی می افتند، شما در نظرشان تداعی شوید...

بعضی ها مثل دستگاه سی تی اسکن میمونن ! فقط دارن تو وجود آدم دنبال عیب میگردن!! ‌ ‌

لحظه انفجار امروز در مسکو

😭❤️😭❤️😭❤️😭. اینجا کربلا است ، سرزمین عشق و ایثار ، اینها با شعارهای حماسی همدیگر را تشویق می‌کردند به زدن زنجیر های خار دار وشکستن فرق خود با آلت‌های خطرناک برنده ممنوعه ، 😭 متاسفانه در این مکان مقدس بچه ها ونوجوانان عراقی تماشاچی این عمل خلاف شرع هستند ، 🌹 آی دنیا بخدا قسم این عمل زشت هیچ ربطی به شیعه علی بن ابی طالب مظلوم ندارد ، 🌹 آی مسلمانان به قرآن قسم این خشونت ونجاست بازی وحتک حرمت حرمهای شریف جزء عزاداری محبان امام حسین ، شهیدکربلا نیست ، 🌹 آی شیعیان حقیقی امیرالمؤمنین وخون خواهان حضرت سیدالشهدا این عمل شنیع ، چندش آور وغیراخلاقی وهن اسلام وتشییع است ، خون دل دادن به علمای اسلام است و برنامه دشمن وشیعه انگلیسی برای تخریب اصل تشیع است ، 🏴 به خون پاک ثارالله قسم وقتی داعش مامور شد حرمهای ائمه شیعه را تخریب کند و ناموس تشیع را به اسارت ببرد یک نفر ازاین قمه زنها برای دفاع از حرم وناموس شیعه درصف مدافعان نبودند و نخواهند بود ، 🏴🏴🏴🏴🏴 لطفا از خواب غفلت بیدار شوید ، فریب نفوذی هارا نخورید وبادست خودتان سیلی به صورت پیامبر(ص) وکشتی نجات بشر امام حسین (ع) نزنید ، علمای معظم اسلام و دولت محترم عراق فکری به حال این انحراف عجیب بکنند ،

ما هم به محمدرضا گلزار انتقادهایی داریم ولی سگش شرف به خیلی از سلبریتی‌های دوزاریِ نون به نرخ روزخور

🎥کره جنوبی به خاطر از خود گذشتگی مردمش پیشرفت کرد/ چرا با هر مشکلی در بازار داخل جلوی صادرات را می‌گیرید؟ 🔹محمدرضا نعمت‌زاده، وزیر اسبق صمت: کره‌‌ای‌ها پراید را ۴۵۰۰ دلار به ایران می‌دادند ولی مردم خودشان آن را ۶ هزار دلار می‌خریدند/ کره چند سال جلوی واردات لوازم خانگی از ژاپن را گرفت و رشد کرد.

سلام دوستان عزیز و بزرگوار، سخنرانی شیخ قمی را به دقت گوش کنید جهت کسب اطلاع از طرح و آمریکا و اسرائیل ، فقط در خط ولایت فقیه حضرت امام خامنه‌ای باشید و لاغیره

خیلی حرفه ای از مرگ نجات یافت😂😂 😂 😂

پاسخ امام خمینی و رهبر انقلاب به شبهه هایی که امثال زیباکلام درباره پیاده روی اربعین بیان می کنند

همدلی به سبک مردم شهرضا سبد لیموی یک پیرمرد که از عقب موتور وی در میان چهارراه رها شده بود، سبب شد که شماری از مردم، بعد از وقوع این اتفاق، در جمع‌آوری بار لیموی رهاشده در وسط چهارراه به این پیرمرد کمک کنند.

‏فیلم از طرف سیدمحمدچهل اخترانی

ترکیه فقط آنتالیا نیست و.... علویان ترکیه را ببینید👆 😭😭😭😭😭😭😭 ببینیم اجتماع وعزاداری زنان مسلمان ترکیه در ایام اسارت حضرت زینب سلام الله علیها 😭😭😭😭😭😭😭

#انسان_شناسی 298 #استاد_شجاعی | #استاد_عالی ✘ دقیقاً همین الآن اگر وقت تولد هر کدام از ما به برزخ باشه، کیفیت تولدمون به آخرت و میزان سعادتمندی و بهره برداری‌مون از شرایط آخرتی مشخصه! 👈 حالا چجوریش رو... توی این پادکست دستمون میاد. منبع : انسان شناسی پیشرفته 🌷اللهم صل علی محمدص وآل محمدص وعجل فرجهم🌷 https://eitaa.com/quran384 به کانال هروز یک صفحه با قرآن خوش آمدید

رئیس جمهور در آستانه روز خبرنگار برای بازدید به رسانه ملی رفته بود که عوامل صداسیما با ارائه یک طنز از خجالتش درآمدند

🎄ڪانال ڪتاب  و ڪتابخوانے🎄 👌درسی اخلاقی از سهراب سپهری خیــلی قشنگه سخت آشفته و غمگین بودم به خودم می گفتم: بچه ها تنبل و بد اخلاقند دست کم میگیرند، درس ومشق خود را… باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم و نخندم اصلا تا بترسند از من و حسابی ببرند… خط کشی آوردم، درهوا چرخاندم... چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید ! اولی کامل بود، دومی بدخط بود بر سرش داد زدم... سومی می لرزید... خوب، گیر آوردم !!! صید در دام افتاد و به چنگ آمد زود... دفتر مشق حسن گم شده بود این طرف، آنطرف، نیمکتش را می گشت تو کجایی بچه؟؟؟ بله آقا، اینجا همچنان می لرزید... ” پاک تنبل شده ای بچه بد ” " به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند" ” ما نوشتیم آقا ” بازکن دستت را... خط کشم بالا رفت، خواستم برکف دستش بزنم او تقلا می کرد چون نگاهش کردم ناله سختی کرد... گوشه ی صورت او قرمز شد هق هقی کردو سپس ساکت شد... همچنان می گریید... مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله ناگهان حمدالله، درکنارم خم شد زیر یک میز،کنار دیوار، دفتری پیدا کرد …… گفت : آقا ایناهاش، دفتر مشق حسن چون نگاهش کردم، عالی و خوش خط بود غرق در شرم و خجالت گشتم جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود سرخی گونه او، به کبودی گروید ….. صبح فردا دیدم که حسن با پدرش، و یکی مرد دگر سوی من می آیند... خجل و دل نگران، منتظر ماندم من تا که حرفی بزنند شکوه ای یا گله ای، یا که دعوا شاید سخت در اندیشه ی آنان بودم پدرش بعدِ سلام، گفت : لطفی بکنید، و حسن را بسپارید به ما ” گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟ گفت : این خنگ خدا وقتی از مدرسه برمی گشته به زمین افتاده بچه ی سر به هوا، یا که دعوا کرده قصه ای ساخته است زیر ابرو وکنارچشمش، متورم شده است درد سختی دارد، می بریمش دکتر با اجازه آقا ……. چشمم افتاد به چشم کودک... غرق اندوه و تاثرگشتم منِ شرمنده معلم بودم لیک آن کودک خرد وکوچک این چنین درس بزرگی می داد بی کتاب ودفتر …. من چه کوچک بودم او چه اندازه بزرگ به پدر نیز نگفت آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم عیب کار ازخود من بود و نمیدانستم من از آن روز معلم شده ام …. او به من یاد بداد درس زیبایی را... که به هنگامه ی خشم نه به دل تصمیمی نه به لب دستوری نه کنم تنبیهی یا چرا اصلا من عصبانی باشم با محبت شاید، گرهی بگشایم با خشونت هرگز... با خشونت هرگز... با خشونت هرگز... 🖌"سهراب سپهرى"     

🎥تودهنی درخوری بود به اراجیف خیابانی در برنامه مهلا👌

ماجرای دیدار «حسین» و «منیژه» پس از ۱۸ سال «از نیروی هوایی آمدند و ساختمان، ورودی‌ها، درها و پنجره‌ها را رنگ زدند. در و دیوار ساختمان پر شده بود از پلاکاردهای خوش‌آمدگویی. آقای روادگر آمد اما حسین نه!» ۲۰ اسفندماه زادروز حسین لشگری از خلبان‌های نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران است که چند روز قبل از آغاز رسمی جنگ ایران و عراق اسیر شد و پس از ۱۸ سال اسارت در عراق به ایران بازگشت. او اولین ایرانی اسیرشده و آخرین اسیر آزادشده جنگ ایران و عراق است که در مجموع طولانی‌ترین مدت اسارت را در بین تمام اسیران این جنگ تحمل کرده است. لشگری با شروع جنگ ایران و عراق پس از انجام ۱۲ مأموریت، سرانجام مجبور به ترک هواپیمایش که مورد اصابت موشک قرار گرفته بود، شد و در خاک عراق به اسارت درآمد. دولت عراق مدعی بود هواپیمای وی ۱۹ شهریور ۵۹ و قبل از حمله عراق به خاک ایران ساقط شده‌ است؛ برای همین او را به عنوان سند برجسته ای که نشانگر آغاز جنگ توسط ایران بود حتی پس از قطعنامه نگه داشتند. از آغاز جنگ تا زمستان ۱۳۵۹ در سلول انفرادی بود و پس از آن در مدت ۸ سال با حدود ۶۰ نفر دیگر از همرزمان در یک سالن عمومی و دور از چشم صلیب سرخ جهانی نگهداری شد. پس از پذیرش قطعنامه، لشگری را از سایر دوستانش جدا کردند و قسمت دوم دوران اسارتش ۱۰ سال طول کشید. در طی سال‌های اسارت، همسرش منیژه لشگری به همراه تنها پسرش (علی) که در زمان رفتن پدرش چندماهه بود، چشم‌انتظار او بودند. منیژه لشگری در کتاب خاطراتش درباره آن روزهای سخت می‌نویسد: «بعد از قبول قطعنامه در سال ۱۳۶۷، زمزمه آمدن اسیران همه جا پیچید. خانواده روادگر همسایه طبقه اول ما بودند. آقای روادگر اسیر بود. او از طرف صلیب سرخ ثبت نام شده بود و به همسر و بچه‌هایش نامه می‌نوشت. تابستان سال ۱۳۶۹ تابستان گرمی بود. از نیروی هوایی آمدند و ساختمان، ورودی ها، درها و پنجره ها را رنگ زدند. در و دیوار ساختمان پر شده بود از پلاکاردهای خوش‌آمدگویی. آقای روادگر آمد اما حسین نه! رفتم منزلشان تا از او بپرسم آیا حسین را دیده است؟ اما احساس ‌کردم با من راحت نیست و موقع صحبت‌کردن سرش را پایین می‌اندازد. گفت: نه خانم لشگری! آقای لشگری جزء اسیران مخفی بود. ما از اونها جدا بودیم، ایشون رو ندیدم.» منیژه اما همچنان چشم‌انتظار است: «خلبان‌ها آخرین گروه اسرا بودند که آزاد شدند و من همچنان منتظر. هر روز جلوی یک ساختمان گوسفند می‌کشتند و هلهله و چراغانی و یک اسیر می‌آمد، اما حسین نیامد! به نیروی هوایی رفتم. گفتند «آقای لشگری جزء اسرای خلبان مخفی است. او را به خاطر تاریخ جنگ نگه داشته‌اند. اعلام نمی‌کنند زنده است. اما اطلاع داریم حسین لشگری زنده است». نیروی هوایی صریح گفت که فعلا منتظر حسین نباشم. چندماه بعد از آزادی کامل اسرا، حدود پنجاه شصت اسیر مخفی هم آمدند اما حسین نیامد. طاقتم طاق شد. راه افتادم به منزل آزاده‌های خلبان. بیشترشان می‌گفتند وقتی قطعنامه قبول شد، حسین مدتی کنار ما بود و بعد منتقل شد. نمی‌دانیم او را کجا بردند.» منیژه اما همچنان دلش پرامید است: «پسرم از این همه رفت‌وآمدم به منزل آزاده‌ها و شنیدن جواب‌های مشابه خسته شده بود. یک روز ‌گفت «مامان، بسه دیگه! خودت می‌فهمی رفتارهات کاملاً عصبی و غیرارادی شده؟» علی راست می‌گفت؛ طوری شده بود که کاری نداشتم آیا این آزاده خلبان بوده، جزء نیروی هوایی بوده یا نه؛ حتی منزل آزاده‌هایی که جزء نیروی دریایی و زمینی ارتش هم بودند رفتم و سراغ حسین را گرفتم. می‌خواستم بدانم آخرین نفری که او را دیده کجا و کِی بوده و حسین چه شرایطی داشته؟ وقتی یک نفر یک کلمه می‌گفت که «او را دیده‌ام»، امیدوار و خوشحال می‌شدم. وقتی دیگری هیچ نشانی از حسین نداشت، ناامید مطلق می‌شدم. غذا نمی‌خوردم. شب‌ها یک ساعت هم خوابم نمی‌برد. منتظر بودم صبح بشود. همه یک جواب می دادند: حسین لشگری را به خاطر تاریخ شروع جنگ نگه داشته‌اند.» منیژه لشگری روزهایش را دراضطراب و بی‌خبری طی می‌کند تا اینکه خردادماه سال ۱۳۷۴ با او تماسی از نیروی هوایی می‌گیرند و می‌گویند که حسین لشگری اجازه‌ نامه نوشتن پیدا کرده است. اولین نامه به دست منیژه می‌رسد که در آن نوشته شده بود: «من زنده‌ام ... نمی‌دانم شما کجا هستید ... از هیچ چیز خبری ندارم ... نمی‌دانم به چه آدرسی باید نامه بنویسم؛ به خاطر همین نامه را به آدرس نیروی هوایی می‌نویسم ... منیژه جان، هر جا هستی از وضع خودت و بچه برایم بنویس ... تا امروز امکانش نبود این را به تو بگویم. الان که این امکان را دارم برایت می‌نویسم. وضع من اصلاً معلوم نیست و تو مختاری ازدواج کنی.» منیژه و حسین، سه سال برای هم فقط نامه می‌نویسند. صبح فرودین ۱۳۷۷ تلفن خانه منیژه زنگ می‌خورد: «مژده بده خانم لشگری! حسین آزاد شد.»

در عرض چند ساعت، خانه منیژه پر از جمعیت اقوام، خبرنگارها و عکاس‌ها می‌شود تا آنان اولین تماس تلفنی خود را برقرار کنند. فردای آن روز همه به فرودگاه می‌روند و لحظه دیدار بالاخره می‌رسد: «حسین نزدیک شد؛ خیلی نزدیک. همه فامیل و دوست و آشنا دور او ریخته بودند و ماچش می‌کردند. یکی آویزانش می‌شد، یکی دستش را می‌گرفت، یکی به پایش افتاده بود. کاملاً احساس می‌کردم که حسین از بالای سر همه آنها دنبال کسی می‌گردد. فقط به او خیره شده بودم. صدایی بلند گفت: لطفاً برید کنار! اجازه بدید همسرش اون رو ببینه! دریای جمعیت کنار رفتند و برای من راه باز کردند. خبرنگارها با دوربین‌هایشان دویدند. روبه‌روی هم قرار گرفتیم. دست مرا گرفت و گفت: حالت چطوره؟ گفتم: خوبم! پیشانی‌ام را بوسید و یک‌دفعه سیل جمعیت من و حسین را از هم جدا کرد. در همین دقایق، خبرنگارها چند بار دورم جمع شدند؛ تلق تلق عکس می‌انداختند. پرسیدند: خانم لشگری، در این لحظه احساستون چیه؟ جوابی ندادم؛ فقط سکوت کردم. چقدر این سؤال برایم رنج‌آور بود. خسته شده بودم. سرگیجه و سردرد داشتم. به این نوع شلوغی‌ها عادت نداشتم. سال‌های سال زندگی ساکت و خلوتی داشتم. ما سه نفر انگار در یک تصادف شدید ضربه سختی خورده باشیم و بعد از هجده سال از کُما بیرون آمده باشیم. فقط احتیاج داشتیم ساعت‌ها بنشینیم و به یکدیگر نگاه کنیم؛ ببینیم از لحاظ ظاهری چه تغییری کرده‌ایم تا یخمان آب شود و بعد تازه بتوانیم با هم صحبت کنیم. تعجب می‌کردم در آن جماعت انبوه هیچ‌کس این را نمی‌فهمید ...» فصل جدیدی از زندگی حسین و منیژه آغاز شد؛ این بار با رنگ و بویی دیگر. اما زندگی مشترک مجدد آنها ۱۱ سال بیشتر طول کشید. سرلشکر حسین لشگری بامداد دوشنبه ۱۹ مرداد ۱۳۸۸ در بیمارستان لاله تهران درگذشت و منیژه لشگری هم ۵ بهمن ۱۳۹۸ بر اثر سکته قلبی دار فانی را وداع گفت.

🎬 این کلیپ آرامش به قلبتون تزریق میکنه... 🥰 بابای من قهرمان بود

مهندس نخبه شرکت بین المللی آمازون که با افتخار به ایران مهاجرت کرد!

🛑🎥شیوه‌ی تولید عود

🔹 اظهارات جالب اپوزیسیون درباره رهبر انقلاب! دکتر هوشنگ امیراحمدی، مدیر مرکز مطالعات خاورمیانه در دانشگاه راتگرز آمریکا: 🔻شیوه رهبری آقای خامنه‌ای اینست که اجازه نمی‌دهد کسی دستش را بخواند، به همین دلیل آمریکایی‌ها گیج و ناتوان شده‌اند! 🔻آقای خامنه‌ای معنای عینی به استقلال کشور داد، ایران تا به امروز هیچ وقت این چنین قدرت و استقلال نداشته است.