مرحوم حاج میرزا علی آقای قاضی، استاد عرفان علامه طباطبائی ، از نقطه نظر عمل، آیتی عجیب بود .
اهل نجف و بالاخص اهل علم از او روایت های ناب اخلاقی دارند. یکی از اهل نجف که از اعلام نجف است می گفت: من یک روز به دکان سبزی فروشی رفته بودم، دیدم مرحوم قاضی خم شده و مشغول کاهو سوا کردن است؛ ولی به عکس همه کاهوهای پلاسیده و آنهایی که دارای برگ های خشن و بزرگ هستند بر می دارد.
من کاملا متوجه بودم؛ تا مرحوم قاضی کاهوها را به صاحب دکان داد و ترازو کرد و زیر عبا گرفت و روانه شد؛ من که در آن وقت طلبه جوانی بودم و مرحوم قاضی مرد مسن و پیرمردی بود به دنبالش رفتم و عرض کردم:
آقا من سوالی دارم! شما بعکس همه چرا کاهوهای غیر مرغوب را سوا کردید!؟
مرحوم قاضی فرمودند: " آقاجان من! این مرد فروشنده ، شخص بی بضاعت و فقیری است؛ و من گاهگاهی به او کمک می کنم، و نمی خواهم به او مبلغی بلاعوض داده باشم تا اولا آن عزت و شرف آبرو از بین برود، و ثانیا خدای ناخواسته عادت کند به پول گرفتن؛ و در کسب هم ضعیف شود. برای ما فرقی ندارد کاهوی لطیف و نازک بخوریم یا از این کاهوها؛ و من می دانستم که این ها بالاخره خریداری ندارد؛ وقتی که می خواهد دکان خود را ببندد و اینها را به بیرون بریزد، برای جلوگیری از خسارت و ضرر کردن او اینها را می خرم" .
@kashkolreza
