#تجربه_نگاشت دوران دانشگاه همکلاسیهام رو می دیدم که وقتشونو چقدر حروم می کنند. محیط های هنری هم که متاسفانه از دیگر محیطها آلوده تر به مسائل غیر اخلاقی، دود و پاتوق های به اصطلاح هنری دانشجویی،.. و چقدر هم من شاکی بودم از این بچه هایی که وقتشون رو تلف می کردند. دائما جمعشون می کردم که بیایید کاری شروع کنیم. فیلمنامه شو بنویسیم، بازیگرشو پیدا کنیم و...اصلا تو باغ نبودند. به معنای واقعی دنبال بازی بودند. عشقشون این بود بین کلاسها سیگار روشن کنند و باهم ... تو بین همکلاسی ها یکی بود که بچه مذهبی بود و کاربلد بود. وقتی دلسوزی منو می دید، یبار یه حرفی زد بهم که خیلی فکرمو درگیر کرد. گفت: سید دلت برای کیا میسوزه؟! اینا بیفتند روی غلتک فیلم ساختن، با فیلماشون، پوست من و توی بچه مذهبی و انقلابی رو می کنند.. احساس می کنم درست می گفت چون یادمه یکی از اونا که کمی سرش به تنش می ارزید، شروع کرد به نوشتن فیلمنامه ای در مورد اینکه (حضرت) مسیح به یهود خیانت کرد و چقدر هم اساتید براش وقت میگذاشتند.( دیگر تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل) نظر شما چیه؟ با این طرز فکر موافقید؟ آیا اول باید کار اعتقادی کرد و بعد تخصص یاد داد؟ سیداحمد معصومی نژاد ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ 🛑 مطالب مهم "فرهنگی_اجتماعی" را در  کانال "سیداحمد معصومی نژاد" دنبال کنید. 👇 @samasouminejad1