🍁#از_سیم_خار_دار_نفست_عبور_کن🍁 #قسمت_صد_و_چهل_و_هفتم سر میز شام شاید دوباره تصادفی کیارش رو بروی من نشسته بود و غذا خوردن را برایم سخت کرده بود. یعنی معنی برج زهرمار را قشنگ در آن لحظه ها متوجه شدم. نمی دانم کیارش چرا اینقدر تلخ بود... با گره‌ ایی که به ابروهایش داده بود رو به آرش گفت: –یه مهمونی میخوام بدم، بچه هارو دعوت کنم. تو و خانمتم باید باشید. لباسهای درست و حسابی بپوشیدا. می‌دانستم منظورش من هستم، ولی منظورش را درک نکردم.مادر شوهرم با استرس پرسید: –کجا می‌گیری پسرم؟ –همینجا، شامم از بیرون میارن. دوباره مادر آرش پرسید: –چند نفرن؟ –نگران نباش مادر من، سرجمع بیست سی نفرن. دونفرم میان کارهارو انجام میدن. شما اصلا نمیخواد خودت رو اذیت کنی. مژگان گفت: –کیارش اینجا کوچیکه ها. کیارش نگاهی به سالن انداخت و گفت: –پس شاید خونه‌ی خودمون گرفتیم. آرش گفت: –چه کاریه آخه داداش، عروسی دعوتشون می‌کنیم دیگه. کیارش باخشمی که سعی در کنترلش داشت گفت: –اونا از این جور عروسی مسخره ها نمیان. مگه قرار نشد کنسل بشه. همین جشن کوچیک رو میگیرم، بعدم میگم به جای جشن عروسیتون میرید سفرخارجه. چقدر نظر دوستانش برایش مهم است. از دروغ بزرگی که گفت لبهایم به لبخند کش آمد و به آرش نگاه کردم. کیارش که متوجه‌ی خنده‌ی من شد، با تاکید رو به آرش گفت: –توجیهش کن، چطوری باید لباس بپوشه ها. آرش حرفی نزد و خودش را مشغول غذایش کرد. من هم زیر نگاههای خشمگین کیارش با چه فلاکتی شامم را خوردم. شام که چه عرض کنم بگو شوکران، البته من که سقراط نیستم ولی کیارش خیلی شبیهه قضاتی بود که حکم شوکران سقراط را تایید کردند. چقدر طرز لباس پوشیدن من برایش مهم شده بود. از حرف‌هایش حس بدی پیدا کردم. بعد از این که برای جمع کردن میز کمک کردم. به سالن آمدم و کنار مژگان نشستم. آقایان نبودند. نگاه سوالی‌ام را به مژگان انداختم که گفت: –رفتن تراس حرف بزنن. دلم شور زد. پرسیدم: –در مورد چی حرف بزنن؟ شانه ایی بالا انداخت و گفت: – چه می دونم. لابد در مورد مهمونی. با تردید گفتم: – یه سوال بپرسم؟ ــ چی؟ ــ آقا کیارش منظورشون چی بود، از این که به آرش گفت لباس درست و حسابی بپوشیم؟ مژگان اشاره‌ایی به چادرم کردو گفت: –منظورش به تو بود. یعنی اینجوری چادرچاقچوری نباشی. پرسیدم: –اون از من بدش میاد؟ ــ نه، فقط با ازدواجتون مخالف بودو به خاطر آرش کوتا امد. ــ یعنی تو خونتونم با تو اینقدر عصبانیه؟ یا میاد اینجا منو می‌بینه اینجوری میشه؟ تلخندی زدو گفت: – نه اینجوری که نیست، ولی مثل آرشم اینقدر مهربون و شوخ نیست. زیادم اهل حرف نیست. باور کن میاییم اینجا خیلی حرف می زنه، تو خونه که تا من باهاش حرف نزنم، چیزی نمیگه. کلا با آرش خیلی راحته وزیاد باهاش حرف می زنه و دردو دل می‌کنه. خواستم بگویم خودت هم کلا با آرش راحتی...ولی نگفتم، زمزمه وار گفتم: –همه با آرش راحتن. با لبخند گفت: – از بس مهربونه. در دلم گفتم: –اونم از شانس منه که با همه مهربونه. کمی با مژگان در مورد تغذیه حرف زدیم که مادر آرش با ظرف میوه آمدو کنارمان نشست و گفت: –کیارش گفته هفته‌ی دیگه جشن رو می‌گیریم. میخواد یه مسافرتی بره، وقتی برگرده همه رو دعوت میکنه. راحیل جان تو چی می‌پوشی؟ کجا آرایشگاه میری؟ با چشم‌های از حدقه در آمده پرسیدم: –مگه مهمونی نیست؟ آرایشگاه برای چی؟ مژگان گفت: –چرا، ولی مهمونیه بزن و بکوبیه. با دهان باز گفتم: –اگه دوستهاشون با خانواده میان و بزن و بکوبم دارید، پس خانما کجا میرن؟ مژگان و مادر شوهرم نگاهی به هم انداختند و خندیدند. –عزیزم، هر کس پیش شوهر خودش میشینه دیگه. کجا میخوان برن. گیج به مژگان نگاه کردم. آرش و کیارش جلسشان تمام شد و تشریف آوردند. اخم های آرش در هم بود. با تعجب نگاهش کردم. کنارم نشست و سیبی از جا میوه‌ایی برداشت و با حرص شروع به پوست کندن کردو گفت: –چرا این جوری نگاهم می کنی؟ با ابروهایم به اخمش اشاره کردم و گفتم: – چی شده؟ آرام گفت: – هیچی بابا کیارش واسه یه هفته می خواد بره ترکیه. –همین؟ –نه، خیلی چیزها هست که باید در موردش حرف بزنیم. اگه منظورت پارتیه که برادر گرامیتون میخوان بگیرن، در جریانم. باتعجب گفت: –پارتی؟ زمزمه وار گفتم: –یواش تر... آرام گفت: اون مهمونیه که هیچی، فعلا به اون فکر نمی‌کنم. ــ وا! پس واسی چی ناراحتی، خوبه که بره ترکیه، برامون سوغاتیم میاره. ــ یه جوری نگاهم کرد که احساس کردم خبر خوبی نمی خواهد بگوید. تکه‌ایی از سیب را سر چاقو جلویم گرفت و گفت: –دل خجسته‌ایی داری‌ها، فکر کن کیارش برای تو سوغاتی بیاره. دستش را پس زدم و گفتم: –اولا که بعد از غذا میوه نمیخورم. دوما اشکال نداره فقط برای تو هم سوغاتی بیاره من راضیم. 🍁به‌قلم‌لیلا‌فتحی‌پور🍁

💗#پلاک_پنهان💗 #قسمت_صد_و_چهل_و_هفتم چشمانش را آرام باز کرد،مکان برایش غریب بود،به اطراف نگاهی انداخت با دیدن دکور و تجهیزات متوجه شد که در بیمارستان است. اما او چرا اینجاست؟! چشمانش را روی هم فشار می دهد و کمی به خودش فشار می اورد که شاید چیزی یادش بیاید،آخرین چیزی که یادش آمد بحث کردنش با کمیل و سردرد و خوابیدنش بود،تصاویر مبهمی از کمیل که بالا سرش نام او را فریاد می زنید در ذهنش تکرار میشد اما دقیق یادش نمی آمد که چه اتفاقی افتاده. تا میخواست دستش را تکان دهد متوجه اسیر شدن دستش میان دستان و سر کمیل شد،با دیدن کمیل خیالش راحت شد و نفس راحتی کشید. به صورت غرق در خوابش نگاه کرد،باورش سخت بود بعد از چهارسال کمیل الان کنارش باشد،با اینکه هیچوقت نمی توانست نبود کمیل را باور کند حتی این چیز را به سمیه خانم گفته بود اما سمیه خانم در جواب به او گفته بود: "شهدا زنده اند و نزد خدا روزی می گیرند" اما الان خدا کمیل را به او برگردانده بود،آنقدر دلتنگش شده بود که دوست داشت روزها به تماشای او بنشیند، با اینکه اوایل از اینکه خود را چهارسال از آن ها دور کرده بود عصبی شده بود و حتی به جدایی فکر کرد،اما الان کمی آرام تر شده بود و به این نتیجه رسید که او بدون کمیل نمی تواند لحظه ای آرامش داشته باشد،دقیقا مانند این چهار سال... نگاه به ساعت روی دیوار انداخت عقربه ها ساعت ۸ صبح را نشان می دادند،تا خیز برداشت تا از جایش بلند شود سوزشی را در دستش احساس کرد و آخی گفت. کمیل سریع بیدار شد و از جایش بلند شد. ــ چی شد؟درد داری رد نگاه سمانه را گرفت،با دیدن جای خونی سوزن سرم ،اخم هایش در هم جمع شدند. ــ از جات تکون نخور تا برم پرستارو صدا کنم سمانه آرام روی تخت دراز کشید بعد از چند دقیقه در باز شد و کمیل نگران همراه پرستار وارد اتاق شدند. پرستار نگاهی به دست سمانه انداخت و گفت: ــ چیزی نیست سوزن سرمت کشیده شده،برای همین زخم شدی خون اومده. ــ حالش چطوره خانم؟ پرستار نیم نگاهی به کمیل انداخت و گفت: ــ حالشون خوبه،نیم ساعت دکتر میاد بعد از اینکه وضعیت بیمار چک شد مرخص میشه ــ خیلی ممنون پرستار سری تکان داد و از اتاق بیرون رفت. کمیل به سمانه نزدیک شد وبا‌ چشمان نگران به صورت بی حال او نگاهی انداخت و آرام پرسید: ــ حالت خوبه سمانه؟ ــ خوبم ــ دراز بکش تا دکتر بیاد سمانه انقدر ضعف داشت که نای لجبازی را نداشت پس بدون حرف روی تخت دراز کشید 🍁فاطمه امیری زاده🍁

💠بِسمـِ‌اللهِ‌الرَّحمنِ‌الرَّحیمِ💠 💗#عقیق💗 #قسمت_صد_و_چهل_و_هفتم طاهره خانم رو ترش میکند: حرفی نیست در این مورد! کربلایی ذوالفقار سرزنش بار میگوید: طاهره! طاهره خانم دلش میخواست گریه کند.... در کل این بیست و چند سال زندگی مشترک نشده که کسی با این جدیت در خانه با او مخالفت کند. با اخمی در هم گفت:بگو... امیرحیدر دل دل میکند ومیگوید:مامان من خیلی فکر کردم. واقعا نمیتونم با ایشون ازدواج کنم! طاهره خانم معترض میگوید:حیدر!!! باز که داری حرفهای تکراری رو میزنی؟ امیرحیدر بی مقدمه میگوید:راستش دلم یه جای دیگه است! کربلایی ذوالفقار و طاهره خانم هر دو با بهت نگاهش می کنند! تصورش هم نمیشد روزی امیرحیدر با زبان خودش بیاید و بگوید دلی جایی گرو گذاشته...طاهره خانم متعجب میگوید:یکی دیگه رو دوست داری؟ امیرحیدر سر تکان میدهد که کس دیگری را دوست دارد! طاهره خانم میپرسد:کی؟ قسمت سخت امشب همین بود...کی... شرم و حیا سفت بیخ گلویش را چسبیده بودند و داشتند خفه اش میکردند... _خواهر...خواهر ابوذر... آیه خانم! طاهره خانم شوکه میپرسد: آیه؟؟؟امیرحیدر آیه؟ امیرحیدر چیزی نمیگوید . طاهره خانم به این فکر میکند که آیه؟ امیرحیدر با اندکی اضطراب به مادرش نگاه میکردو طاهره خانم به فکرپیدا کردن ایرادی از این دختر نمونه بود. خودش هم میدانست بهانه است. اما بهانه آورد: _اون دختره چی داره که نگار نداره؟ اون که حتی چادر هم نمیزاره! امیرحیدر پوفی میکشد و میگوید: مامان جان چرا بهونه الکی میاری؟ خدا رو خوش نمیاد اینقدر بی انصافی میکنی! همون نگار خانم برای چی چادر سرشه؟چون قاعدتا باید دختر حاج معین چادری باشه! تازه چادری نبودن آیه خانم که خدایی نکرده مرض لاعالج نیست!حل میشه ان شاءالله خود طاهره خانم هم نمیدانست چرا تا این حد لج کرده است! بحث آبروی خودش میان بود قرار و مدارهایی که بین او بود و مهری خانم! مستبدانه گفت: اصلا آیه بهترین ولی من فقط نگار و عروس خودم میدونم! امیرحیدر نمیدانست به این حرفها بخندد یا حرصش را بخورد! _خب چرا لج میکنی مادر من؟ _حیدر سه ساله حرف تو توی اون خونست هرچی خواستگار میاد برای این دختره مادرش رد میکنه چون قرار تو بشی دامادش تو بشی پسرش... امیرحیدر به میان حرفش حرف میاورد و میگوید: کی این قرارو گذاشته؟ کی از من نظر خواسته؟ مادر من این عین بی منطقی و ناعدالتیه! کربلایی ذوالفقار میگوید: بابا جان هرچی تو بگی همون میشه طاهره خانم بی هوا میگوید:یعنی چی هرچی اون بخواد آقا؟ _طاهره جان منطقی باش خودتو بزار جای نگار اگر من یه عمر بی علاقه کنارت زندگی میکردم تحمل میکردی؟ _خب ...خب علاقه به وجود میاد...اصلا عشق بعد از ازدواج موندگار تره! صبر کربلایی ذوالفقار لبریز میشود صدایش را بالا میبرد: _بسه دیگه خانم! هرچی کوتاه میام شما بیشتر لج میکنی! تمومش کن دیگه طاهره خانم هم دیگر تاب نمی آورد و اشک ریزان سمت اتاق میرود... امیرحیدر متاسف میخواست از جایش بلند شود و دنبال مادرش برود که کربلایی ذوالفقار دست روی پایش میگذارد و میگوید:من میدونم دارم چیکار میکنم بشین حیدر ...بشین امیرحیدر مستاصل دست توی موهایش فرو میبرد و میگوید:لعنت به من که مادرم به خاطر من چشماش اشکی بود کربلایی با لبخند محوی میگوید:دلش از یه جای دیگه پر بود. میدونی بابا جان زنها خیلی خوبن مایه آرامش و آسایش زندگی اصلا زیبا میکنن زندگی رو ولی نذار افسار زندگی رو دستشون...

💗#مهر_و_مهتاب💗 #قسمت_صد_و_چهل_و_هفتم حسين جلوي هيئت رسيد و سه بار زانوانش را با علم بزرگ روي شانه اش خم كرد. پرهای سبز و سرخ به حركت در آمدند. صداي يا حسين و ماشا الله بلند شد. پدر علي با اسكناس هاي هزار تو ماني به طرف حسين رفت و پولها را بين دندانهاي حسين گذاشت. بعد چند نفر ديگر كه نمي شناختم اين كار را كردند. در ميان طپش هاي قلب بي قرار من عَلَم را به كنار ديوار تكيه دادند و وارد هيئت شدند من هم روي جدول كنار خيابان ولو شدم. صداي سحر كنار گوشم بلند شد : - مهتاب حالت خوبه ؟ گنگ نگاهش كردم پرسيدم : حسين هر شب اين كارو مي كنه ؟ سحر سري تكان داد و گفت : از شب اول محرم هر شب جلوي هيئت با عَلَم سلام مي ده و اداي احترام ميكنه . مي گه نذر دارم. تمام پولها رو هم براي صدقه مي ده ... صدا و گلويم خشك شده بود به سختي گفتم : چرا علي آقا گذاشته يا اين حالي كه حسين داره اين كارو بكنه ؟ سحر غمگين گفت : علي خيلي باهاش حرف زد و سعي كرد منصرفش كنه اما مي گه نذر دارم و خوب نمي شه به زور جلوشو گرفت. غصه نخور ديگه تموم شد . اشك هايم را پاك كردم و گفتم : آره همه چيز تموم مي شه . آن شب وقتي به خانه بر مي گشتيم تازه فهميدم چرا هر شب حسين لباسهايش را مي شست و نمي گذاشت من ببينم چون تمام لباسهايش پر از گل و كاه بود. روي شانه ها و كف پاهايش پر از تاول بود. پس براي همين بود اين چند وقت پاهايش را بيشتر از هميشه روي زمين مي كشيد. چه به روز خودش مي آورد؟ با نگاه به آن صورت مظلوم و چشمان پاكش نمي توانستم هيچ اعتراضي به رفتارش بكنم فقط سرم را روي سينه اش گذاشتم و خود را به دست نوازشگرش سپردم. پايان فصل 43 فصل چهل و چهارم آخرين امتحان را به راحتى دادم. احساس آرامش داشتم. دوباره ياد آن روز افتادم. ظهر عاشورا! از صبح من به همراه حسين به محله قديمى شان رفتم. سر خيابان، غلغله بود. با سحر روى یک پله نشستيم و مشغول تماشاى دسته هاى عزادارى و تعزيه شديم. حسين به همراه على، به هيئت رفته بودند تا به همراه دسته خودشان، عزادارى كنند. قلبم از ترس و نگرانى تند تند مى زد. به عزاداران مشكى پوشيده، نگاهى انداختم. اكثر مردها پا برهنه و خاک بر سر ريخته بودند. سرانجام دسته اى كه حسين و على در آن زنجير مى زدند، از دور نمايان شد. یک لحظه ديدم سحر با هراس بلند شد و چند قدم جلو دويد. چادرش روى سرشانه رها شده بود. هراسان بلند شدم، صدايم مى لرزيد: چى شده؟ بعد به عَلَم بزرگ و سنگين خيره شدم. حسين پشت عَلَم ايستاده بود، سر على از ميان پرها و نشان هاى فلزى بيرون زده بود. صداى سحر را شنيدم: - واى! يا ابوالفضل! بعد، همه چيز در هم ريخت. خون از دماغ على سرازير شد. 🍁نویسنده تکین حمزه لو🍁