#سعدی و میل به تفرّج و طبیعت‌گردی
سعدی علاقه بسیاری به طبیعت و طبیعت‌گردی دارد و در غزلیات و قصاید خود، بارها مخاطبان شعرش را دعوت به رفتن به دامن طبیعت در فصل بهار می‌کند. او از مخاطب شعرش می‌خواهد که بهار را غنیمت بداند و قدر بشناسد و به باغ و صحرا برود. از نظر سعدی چون بنیاد عمر بر باد است و نمی‌توان تکیه بر ایام کرد و مشخص نیست که آدمی تا بهار دیگری زنده باشد؛ پس باید این فرصت بی‌بدیل و بی‌همتا را از دست نداد و از بهار و اعتدال هوایش و زیباییهای بدیع و تازه‌اش کمال بهره را برد:
▪️وقت آنست که مردم ره صحرا گیرند
خاصه اکنون که بهار آمد و فروردین است
🔻خاطر به باغ می‌رودم روز نوبهار
تا با درخت گل بنشینم به بوی دوست
▪️روز بهارست خیز تا به تماشا رویم
تکیه بر ایام نیست تا دگر آید بهار
🔻بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار
▪️آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند
بوی خوش ربیع بر ایشان محرمست
تنها چیزی که در نظر سعدی از بهار و باغ و صحرا با ارزش‌تر است معشوق و محبوب است و تنها یار و زیباییهای او است که مانع رفتن سعدی به صحراست:
هرکس به تماشایی رفتند به صحرایی
ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی
یا:
بیا که فصل بهار است تا من و تو به هم
به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را
در غزلی دیگر ابتدا بهار را هنگام نشاط و فصل گُل‌گشت معرفی می‌کند؛ اما بلافاصله می‌گوید ما را میلی به باغ و بوستان نیست و هر جا که معشوق است تفرّج‌گاه ما آنجاست:
بوی گل و بانگ مرغ برخاست
هنگام نشاط و روز صحراست
ما را سر باغ و بوستان نیست
هر جا که تویی تفرج آن جاست
و در غزلی دیگر می‌گوید هنگامی که با یار به صحرا می‌روی، مبادا زیباییهای بهار و تفرّج دشت و صحرا تو را از جمال یار غافل کند:
روی از جمال دوست به صحرا مکن که روی
در روی همنشین وفاجوی خوشترست
و در غزلی دیگر می‌گوید دیگر به صحرا نمی‌روم زیرا در تمام طبیعت گلی به زیبایی روی یار من وجود ندارد:
من دگر میل به صحرا و تماشا نکنم
که گلی همچو رخ تو به همه بستان نیست
【
@ketab_ina 】🎭 lı• ــاღ کِــتـابیـنـ •ıl
