#شعر #ادبیات_فارسی #فریدون_مشیری از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت آلوده به خون حضرت هابیل از همان روزی که فرزندان «آدم» زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید آدمیت مُرد! گرچه «آدم» زنده بود از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند از همان روزی که با شلاق و خون، دیوار چین را ساختند آدمیت مُرده بود! قرن ما روزگار مرگ انسانیت است سینه دنیا ز خوبی ها تهی است صحبت از آزادگی، پاکی، مروت، ابلهی است! صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست، قرن «موسی چمبه»هاست! روزگار مرگ انسانیت است صحبت از پژمردن یک برگ نیست وای! جنگل را بیابان می کنند دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند! هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند! #غزه_غصه کتاب شناخت 👇 🆔@ketab_shenakht