زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم درمی‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها تغییر می‌کند. وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم، دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها پناه ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم ترس از دست دادن ندارد و قرار نیست آدمها شبیه توقع‌ها و آرزوهای ما شوند. 👤 #پونه_مقیمی 📙 #تکه‌هایی_از_یک_کل_منسجم @ketabbuz

#تیکه_کتاب ما برای قبول اینکه باید با بعضی آدم‌ها، موقعیت‌ها و شرایط خداحافظی کنیم، به زمان احتیاج داریم. زمان باید بگذرد. ذهن ما باید هزاران داستان متقاعدکننده بسازد تا آرام‌آرام به لحظۀ خداحافظی نزدیک شویم. به‌هرحال چه تصمیم بگیریم چه همچنان خودمان را معلق نگه‌داریم، لحظه‌های خداحافظی فرامی‌رسند. امروز اگرنه، چند سال دیگر. حقیقت این است که فرار کردن به ما کمکی نمی‌کند. در خداحافظی‌ها، دردی وجود دارد، دردی پنهان، اصلاً مگر می‌شود خداحافظی دردناک نباشد؟ اگر خیلی وقت است که متوجه شده‌ایم به خداحافظی خاصی نزدیک شده‌ایم بهتر است خودمان را گول نزنیم. بهتر است درد را به رنج تبدیل نکنیم. ✍🏽 #پونه_مقیمی 📕 #تکه‌هایی_از_یک_کل_منسجم @ketabbuz

#تیکه_کتاب تصویرت مدت‌ها بود از ذهنم پاک شده بود، امّا چشمانت را شناختم همان چشمانِ زیبایِ آشنا. دوباره با چشم‌هایی برخورد کردم که امن‌ترین و البته غمگین‌ترین نگاه جهان را داشت، امن چون همیشه منتظرم بوده و غمگین از گمگشتگی طولانی‌اش، به سمتت آمدم و آن لحظه تنها حسی که داشتم عشقی عمیق و بسیار قدیمی بود به تو و به وجودت. همان لحظه تمام زندگیم را مرور کردم و تو را دیدم که در هر خاطره‌ای حضور داشته‌ای. 📕 #تکه‌هایی_از_یک_کل_منسجم ✍ #پونه_مقیمی @ketabbuz

#تیکه_کتاب 《شاید زندگی پیدا کردن بخش‌هایی از خودمان در تکه‌تکه‌هایی از یک کُلِ منسجم است. پیدا کردنی که به‌ اندازهٔ یک عمر طول می‌کشد.》 اگر زندگی را اینگونه ببینیم، هر فرد، هر رخداد و هر رابطه‌ای می‌تواند بخشی از ما را به خودمان بشناساند. از این منظر زندگی کردن متفاوت است. چون ما را با آغوش باز به سمت پذیرش خود و احساساتمان می‌برد. مسئولیت ما را در قبال احساسات، تجربیات و در یک کلام، زندگی را به ما نشان میدهد. و آن زمان که مسئولیت زندگی خودمان را به عهده بگیریم و از نقش قربانی بیرون بیاییم، می‌توانیم زندگی را آنگونه که دوست داریم زندگی کنیم. ✍🏽 #پونه_مقیمی 📕 #تکه‌هایی_از_یک_کل_منسجم @ketabbuz

#تیکه_کتاب زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم، درمی‌یابیم نوعِ ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها تغییر می‌کند. وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم، دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها «پناه» ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بویِ نیاز و خواهش ندارد. طعمِ «ترسِ از دست دادن» ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزوهای ما شوند. حالا آدم‌ها را می‌بینیم، تنهاییِ آدم‌ها را هم می‌بینیم و دست در دست تنهاییِ خودمان در کنار دنیای زیبای آدم‌های دیگر قدم می‌زنیم و هر از گاهی به خودمان افتخار می‌کنیم که جایی، در مسیر زندگیمان، «تنهاییمان» را دیدیم و طَردَش نکردیم. 📕 #تکه‌هایی_از_یک_کل_منسجم ✍ #پونه_مقیمی @ketabbuz