هر🌼صبح🌼یک آیه از #قرآن_کریم
اَعوذُ بِاللّهِ مِنَ الشّیطانِ الرَّجیم
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺘﺶ ﺑﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﺵ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ.
🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺
المؤمنون
وَإِنَّكَ لَتَدْعُوهُمْ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ
ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺗﻮ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﻲ ،(٧٣)
🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺
💛سوره مبارکه #مؤمنومن🌷
🌱 #امام_زمان🌱
🍃🌸🌸🌼🌼🌼🌸🌸🍃
🆔 @ketabchi313
#ﺗﻔﺴﻴﺮ:
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮﻯ ﻛﻠﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ:
" ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻗﻄﻊ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ" (ﻭَ ﺇِﻧَّﻚَ ﻟَﺘَﺪْﻋُﻮﻫُﻢْ ﺇِﻟﻰ ﺻِﺮﺍﻁٍ ﻣُﺴْﺘَﻘِﻴﻢٍ).
ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺩﻗﺘﻰ ﺻﺎﻑ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ.
ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻳﻚ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻰ- ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺳﺖ.
ﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻋﻠﻰ ﻉ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﺼﺪﺍﻗﻬﺎﻯ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﺎﻓﺎﺕ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺼﺎﺩﻳﻖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺒﺪء ﻭ ﻣﻌﺎﺩ ﻭ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺟﻬﺎﺩ ﻭ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
#تفسیر_نمونه ذیل آیه۷۳ #سوره_مؤمنون
@ketabchi313
هر🌼صبح🌼یک آیه از #قرآن_کریم
اَعوذُ بِاللّهِ مِنَ الشّیطانِ الرَّجیم
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺘﺶ ﺑﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﺵ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ.
🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺
المؤمنون
وَإِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاكِبُونَ
ﻭ ﺑﻲ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺍﺯ [ ﺍﻳﻦ ] ﺭﺍﻩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺍﻧﺪ .….(٧٤)
🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺🌼🌺
💛سوره مبارکه #مؤمنومن🌷
🌱 #امام_زمان🌱
🍃🌸🌸🌼🌼🌼🌸🌸🍃
🆔 @ketabchi313
ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ" ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﻨﺤﺮﻓﻨﺪ" (ﻭَ ﺇِﻥَّ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﻟﺎ ﻳُﺆْﻣِﻨُﻮﻥَ ﺑِﺎﻟْﺁﺧِﺮَﺓِ ﻋَﻦِ ﺍﻟﺼِّﺮﺍﻁِ ﻟَﻨﺎﻛِﺒُﻮﻥَ).
" ﻧﺎﻛﺐ" ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ" ﻧﻜﺐ" ﻭ" ﻧﻜﻮﺏ" ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ" ﻧﻜﺒﺖ ﺩﻧﻴﺎ" ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﭘﺸﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ" ﺻﺮﺍﻁ" ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺣﻖ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺻﺮﺍﻁ ﺑﻬﺸﺖ، ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺳﺖ، ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﻭﻯ ﻋﺪم ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻋﻠﻰ ﻉ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ:
ﺍﻥ ﺍﻟﻠَّﻪ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﺍﺑﻮﺍﺑﻪ ﻭ ﺻﺮﺍﻃﻪ ﻭ ﺳﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﺍﻟﻮﺟﻪ ﺍﻟﺬﻯ ﻳﺆﺗﻰ ﻣﻨﻪ، ﻓﻤﻦ ﻋﺪﻝ ﻋﻦ ﻭﻟﺎﻳﺘﻨﺎ ﺍﻭ ﻓﻀﻞ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﻏﻴﺮﻧﺎ ﻓﺎﻧﻬﻢ ﻋﻦ ﺍﻟﺼﺮﺍﻁ ﻟﻨﺎﻛﺒﻮﻥ:
" ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﺶ ﻭ ﺻﺮﺍﻁ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻭ ﺟﻬﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺭﺳﻨﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ، ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺮﺩﻧﺪ، ﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺻﺮﺍﻁ ﺣﻖ ﻣﻨﺤﺮﻓﻨﺪ" .
ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺎ:
1- ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﻫﻮﺍ ﭘﺮﺳﺘﻰ
ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﻓﻮﻕ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺗﻀﺎﺩ ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﻫﻮﺍ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﺣﻖ ﺗﺎﺑﻊ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻫﻮﺱ ﻣﺮﺩم ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻫﻠﺶ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ:
1- ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻚ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻫﻮﺳﻬﺎﻯ ﻣﺮﺩم ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻀﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻫﻮﺳﻬﺎﻯ ﻳﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺿﺪ ﻭ ﻧﻘﻴﺾ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺣﻖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﻳﻠﺎﺕ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻯ ﺟﺰ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﮔﻰ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺒﻮﺩﻯ ﺭﺍ ﻣﻰ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ، ﻭ ﺑﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺣﻖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺒﻮﺩﻫﺎﻯ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻓﺴﺎﺩ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
2- ﺗﻤﺎﻳﻠﺎﺕ ﻫﻮﺱ ﺁﻟﻮﺩ ﻣﺮﺩم، ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ (ﻗﻄﻊ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﺎﻗﻀﻬﺎﻳﺶ) ﻧﻴﺰ ﻣﻔﺴﺪﻩ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﻳﻠﺎﺕ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻰ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﺮﻯ ﺧﻂ ﺑﺪﻫﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻯ ﺟﺰ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﻧﻤﻰ ﺁﻭﺭﺩ.
3- ﺗﻤﺎﻳﻠﺎﺕ ﻫﻮﺱ ﺁﻟﻮﺩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺑﻌﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﻬﻢ ﻓﺴﺎﺩ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﻳﻚ ﺑﻌﺪﻯ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﺩ.
ﺁﻳﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﺕ ﺑﻰ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ 22 ﺳﻮﺭﻩ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ: ﻟَﻮْ ﻛﺎﻥَ ﻓِﻴﻬِﻤﺎ ﺁﻟِﻬَﺔٌ ﺇِﻟَّﺎ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻟَﻔَﺴَﺪَﺗﺎ:" ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻰ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ".
ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺍﺳﺖ" ﺣﻖ" ﻫﻤﭽﻮﻥ" ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ" ﻳﻜﺘﺎ ﻭ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻫﻮﺳﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﭘﻨﺪﺍﺭﻯ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ.
ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﻭ ﻛﺸﻤﻜﺶ" ﺣﻖ" ﻭ" ﻫﻮﺍ" ﺍﺯ ﻛﺪﺍم ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻛﺮﺩ، ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺣﻖ ﻛﻪ ﺭﻣﺰ ﻭﺣﺪﺕ ﻭ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭ ﻧﻈﻢ ﻭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ.
2- ﺻﻔﺎﺕ ﺭﻫﺒﺮ
ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻓﻮﻕ ﺿﻤﻨﺎ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ:
ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻴﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﺮﻣﻮﺯﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ" ﺃَمْ ﻟَﻢْ ﻳَﻌْﺮِﻓُﻮﺍ ﺭَﺳُﻮﻟَﻬُﻢْ ﻓَﻬُﻢْ ﻟَﻪُ ﻣُﻨْﻜِﺮُﻭﻥَ"، ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻫﻮﺳﻬﺎﻯ ﻣﺮﺩم ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻰ ﭘﺴﻨﺪﺩ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻳﻠﺎﺕ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ (ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﻰ ﺑﺎﺷﺪ) ﺻﺤﻪ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﻜﺘﺐ ﺣﻖ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻭﺭﺯﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﺁﻳﻨﺪ ﮔﺮﻭﻩ ﻛﺜﻴﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﺎﺩﻯ ﻧﻤﻰ ﻃﻠﺒﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺘﻬﺎ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻰ ﻣﺎﺩﻯ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻰ ﺯﻧﺠﻴﺮﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻗﻔﻞ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻓﻜﺮﺷﺎﻥ!.
3- ﭼﺮﺍ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ، ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؟!- ﻛﺪﺍم ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ؟
ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ- ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﻓﻮﻕ-" ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ" ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺬﻣﺖ ﻭ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻭ ﺳﻨﺠﺶ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺆﺍﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺫﻛﺮ ﻛﻠﻤﻪ" ﺍﻛﺜﺮ"، ﺿﻤﻴﺮ" ﻫﻢ" ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ" ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻟﻨﺎﺱ" (ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩم) ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪ:
ﻭَ ﻟﻜِﻦَّ ﺃَﻛْﺜَﺮَ ﺍﻟﻨَّﺎﺱِ ﻟﺎ ﻳَﺸْﻜُﺮُﻭﻥَ:" ﻭﻟﻰ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩم ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ" (ﺑﻘﺮﻩ- 243).
ﻭ ﻟﻜِﻦَّ ﺃَﻛْﺜَﺮَ ﺍﻟﻨَّﺎ
ﺱِ ﻟﺎ ﻳَﻌْﻠَﻤُﻮﻥَ:" ﻭﻟﻰ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩم ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ" (ﺍﻋﺮﺍﻑ- 187).
ﻭَ ﻟﻜِﻦَّ ﺃَﻛْﺜَﺮَ ﺍﻟﻨَّﺎﺱِ ﻟﺎ ﻳُﺆْﻣِﻨُﻮﻥَ:" ﻭﻟﻰ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩم ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ" (ﻫﻮﺩ- 17).
ﻭَ ﻣﺎ ﺃَﻛْﺜَﺮُ ﺍﻟﻨَّﺎﺱِ ﻭَ ﻟَﻮْ ﺣَﺮَﺻْﺖَ ﺑِﻤُﺆْﻣِﻨِﻴﻦَ:" ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻮﺷﺶ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻛﻨﻰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ" (ﻳﻮﺳﻒ- 103).
ﻓَﺄَﺑﻰ ﺃَﻛْﺜَﺮُ ﺍﻟﻨَّﺎﺱِ ﺇِﻟَّﺎ ﻛُﻔُﻮﺭﺍً:" ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩم ﺟﺰ ﻛﻔﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺣﻖ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ" (ﺍﺳﺮﺍء- 89).
ﻭَ ﺇِﻥْ ﺗُﻄِﻊْ ﺃَﻛْﺜَﺮَ ﻣَﻦْ ﻓِﻰ ﺍﻟْﺄَﺭْﺽِ ﻳُﻀِﻠُّﻮﻙَ ﻋَﻦْ ﺳَﺒِﻴﻞِ ﺍﻟﻠَّﻪِ:" ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩم ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ" (ﺍﻧﻌﺎم- 116).
ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺁﻳﻪ 115 ﺳﻮﺭﻩ ﻧﺴﺎء ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ
ﻭَ ﻣَﻦْ ﻳُﺸﺎﻗِﻖِ ﺍﻟﺮَّﺳُﻮﻝَ ﻣِﻦْ ﺑَﻌْﺪِ ﻣﺎ ﺗَﺒَﻴَّﻦَ ﻟَﻪُ ﺍﻟْﻬُﺪﻯ ﻭَ ﻳَﺘَّﺒِﻊْ ﻏَﻴْﺮَ ﺳَﺒِﻴﻞِ ﺍﻟْﻤُﺆْﻣِﻨِﻴﻦَ ﻧُﻮَﻟِّﻪِ ﻣﺎ ﺗَﻮَﻟَّﻰ ﻭَ ﻧُﺼْﻠِﻪِ ﺟَﻬَﻨَّﻢَ ﻭَ ﺳﺎءَﺕْ ﻣَﺼِﻴﺮﺍً:" ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺟﺰ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻛﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻣﻰ ﺑﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻣﻰ ﻓﺮﺳﺘﻴﻢ، ﻭ ﺑﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﺩﺍﺭﺩ".
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺘﻌﺎﺭﺽ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﺋﻤﻪ ﻫﺪﻯ ﺍﺳﺖ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻣﺎم ﺻﺎﺩﻕ ﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻰ ﻣﺎ ﻛﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﻬﻤﺎ ﻋﻨﺎ ﻓﻰ ﺫﻟﻚ ﺍﻟﺬﻯ ﺣﻜﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻟﻤﺠﻤﻊ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﻨﺪ ﺍﺻﺤﺎﺑﻚ ﻓﻴﺆﺧﺬ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻜﻤﻨﺎ ﻭ ﻳﺘﺮﻙ ﺍﻟﺸﺎﺫ ﺍﻟﺬﻯ ﻟﻴﺲ ﺑﻤﺸﻬﻮﺭ ﻋﻨﺪ ﺍﺻﺤﺎﺑﻚ ﻓﺎﻥ ﺍﻟﻤﺠﻤﻊ ﻋﻠﻴﻪ ﻟﺎ ﺭﻳﺐ ﻓﻴﻪ:
" ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻗﺎﺿﻰ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﻥ، ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺰﺩ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺷﻜﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ" .
ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻠﺎﻏﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ:
ﻭ ﺍﻟﺰﻣﻮﺍ ﺍﻟﺴﻮﺍﺩ ﺍﻟﺎﻋﻈﻢ، ﻓﺎﻥ ﻳﺪ ﺍﻟﻠَّﻪ ﻣﻊ ﺍﻟﺠﻤﺎﻋﺔ، ﻭ ﺍﻳﺎﻛﻢ ﻭ ﺍﻟﻔﺮﻗﻪ، ﻓﺎﻥ ﺍﻟﺸﺎﺫ ﻣﻦ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻟﻠﺸﻴﻄﺎﻥ، ﻛﻤﺎ ﺍﻥ ﺍﻟﺸﺎﺫ ﻣﻦ ﺍﻟﻐﻨﻢ ﻟﻠﺬﺋﺐ:
" ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺟﻤﻌﻴﺘﻬﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﻰ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻚ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻃﻌﻤﻪ ﮔﺮﮒ"! .
ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻠﺎﻏﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ:
ﻭ ﺍﻟﺰﻣﻮﺍ ﻣﺎ ﻋﻘﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﺒﻞ ﺍﻟﺠﻤﺎﻋﺔ:
" ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻫﺎ ﻣﻜﻨﻴﺪ" .
ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺗﻀﺎﺩﻯ ﺗﺼﻮﺭ ﺷﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﻠﺎم ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻰ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻰ ﺑﺮ ﺁﺭﺍء ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮﺩم ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺷﺪﻳﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﻛﻤﻰ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻭ ﻣﻔﻬﻮم ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ:
ﺟﺎﻥ ﻛﻠﺎم ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ، ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺘﺮم ﻭ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻛﺮﺩ.
ﻭﻟﻰ ﺍﮔﺮ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﺑﻴﺨﺒﺮ، ﻳﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻫﻮﺱ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﻠﺎﻟﺖ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻰ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ.
ﺭﻭﻯ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﻳﻚ" ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻰ ﺳﺎﻟﻢ" ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺳﭙﺲ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻰ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﮔﻤﺮﺍﻩ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺪ.
ﺫﻛﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻣﺎ ﺣﺘﻰ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻧﻈﺮﺍﺗﺸﺎﻥ ﻣﺤﺘﺮم ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﺳﻨﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﮔﻔﺘﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺍﻟﺰﺍﻣﺎﺕ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﺭﺍء ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺘﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺑﺎﺯ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩم ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺑﺨﺸﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻌﻠﺎﻭﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﻰ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺮﻓﻪ ﻣﻘﺮﻭﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﺸﻨﺪ، ﻟﺬﺍ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻛﻤﻰ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺮﺩﺩ.
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻭ ﻧﻈﺎﻣﺎﺕ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺑﺪﺑﺨﺘﻴﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮﺷﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭼﻪ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺯﺷﺖ ﻭ ﻛﺜﻴﻔﻰ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺫﻛﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮم ﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻧﺸﺪﻩ؟! ﻭ ﭼﻪ ﺁﺗﺸﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﮕﺸﺘﻪ؟ ﻭ ﭼﻪ ﻣﻈﺎﻟﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩﮔﺮﻳﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﺤﻪ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟