این شب‌ها چه بخواهیم؟ حضرت علی(علیه‌السلام) در روایتی می‌فرمایند: «هرکس ما را با قلبش دوست بدارد و با زبانش یاری کند و در کنار ما با دشمنانمان بجنگد، در بهشت در درجۀ ماست. کسی که ما را دوست بدارد و با زبانش یاری کند، اما با دشمنانمان نجنگد، درجه‌اش پایین‌تر است. کسی هم که ما را دوست بدارد، اما نه با زبان و نه با دستش یاری‌مان نکند، در بهشت است.» (خصال شیخ‌صدوق، ج2، ص629) این یعنی همین که او را دوست داریم، هیچ کاری هم نکنیم، برات #بهشت برایمان صادر شده است. پس دیگر چه می‌خواهیم؟ حتی اگر در پی #هدایت و سعادت شخصی خود هستیم، نگران نباشیم و این شب‌ها دغدغه‌‌اش را نداشته باشیم. اما به این بیندیشیم که بهشت بی او چه حُسنی دارد؟ اصلاً کجا بهشت است، جایی که او نباشد؟ اگر او را می‌خواهیم، پس خودش را بخواهیم و دغدغۀ خودش را داشته باشیم. اما نه برای خودمان؛ برای خودش و برای تمام هستی. این شب‌ها #لباس_خودبینی و خودخواهی را حتی در امور معنوی از جان خود خلع کنیم و عاری از تمام رنگ‌ها و پیرایه‌ها، هدایت را برای همه بخواهیم: "اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج". #شب_قدر