یکی از بزرگترین تناقض های زندگی این است که

در ما میزانی از شعف در تماشای بدبختی واقعی و رنج دیگران سُکنا گزیده است که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد. 

هر وقت بخواهی، چیزی می‌گویی و هر وقت نمی‌خواهی، نمی‌گویی و بدون خداحافظی گم می‌شوی. می‌توانی

می‌توانی جواب حرفی را که دوست نداری ندهی، دست‌هایت را زیر چانه بزنی، خیره شوی به مانیتور و بگویی سرم شلوغ است.

_ هرگز نمی‌توان به امید و انتظار اعتماد کرد.
+ من هم همین فکر را می‌کنم، ولی چه می‌توان کرد؟ 

تو فقط می‌توانی مالک آن چیزی باشی که

الباقی، همه وَهم است!

وقتی‌دل‌به‌تودادم،
آرزوداشتم‌ترس‌هایم‌رابشکنی،
نه‌‌دلم‌را . .

روباه گفت:
خداحافظ
و اینک راز من که بسیار ساده است؛

وِنیز، پر از توریست هاییست که به کبوتر های ایتالیایی غذا می دهند،