متاسفانه حاکمیت انسان خردمند بر زمین تا کنون چندان حاصلی به بار نیاورده است تا به اعتبار آن بر خود ببالیم. ما محیط اطرافمان را تحت کنترل درآورده‌ایم، محصولات غذایی را افزایش داده‌ایم، شهرها ساختیم، امپراتوری‌ها برپا کردیم و شبکه‌های تجاری گسترده ایجاد کردیم.

بارها ثابت شده است که افزایش دائمی قدرت بشر لزوما به رفاه آحاد انسان‌های خردمند نینجامیده است و منجر به فلاکتی غیرقابل تصور برای موجودات دیگر شده است.

«کسی که مولوی را قدری بشناسد، حافظ را قدری بخواند، خیام را گهگاه زیر لب زمزمه کند، و تک‌بیت‌های ناب صائب را دوست بدارد،

کسی که زیبایی نستعلیق شکسته، اندوه مناجات سحری در ماه رمضان، عظمت خوف‌انگیز کاشیکاری‌های اصفهان، و اوج زیبایی طبیعت را در رودبارک احساس کرده باشد، چنین کسی به درستی زندگی خواهد کرد. شاید سخت، شاید دردمندانه، شاید با فشار، اما بدون شک به‌ درستی زندگی خواهد کرد.»

نمی‌دانی که چه قدر به تو علاقه دارم. من نیازم به تو از نان، و از آب هم بیشتر است. این که به تو بگویند: "نمی‌توانم همه چیز را به تو توضیح بدهم" واقعاً چه نقش و اثری می‌تواند که داشته باشد.

اگر هم چنان به من علاقه داشته باشی، توضیح به چه کارت می‌آید؟

.🤍🪴.

کودکان سوال‌های جالبی می‌کنند. «چرا انسان وجود دارد؟» «چرا گربه این‌گونه رفتار می‌کند؟» «اولین اسم دنیا چیست؟» «آیا خداوند برای خلق دنیا دلیل دارد؟» اینها سوالاتی است که بچه‌ها می‌پرسند. هرچند این پرسش‌ها ممکن است کاملا خردمندانه نباشد ولی

به قول ارسطو سرمنشأ فلسفه تعجب است.

بدون اینکه در مورد فردی که به او تبدیل شده بود قضاوتش کنند، و او را همانطور که بود پذیرفتند.

گفت مردم می‌گویند من آدمی کم‌حرف و گوشه‌گیر هستم. جواب دادم: راستش هیچ‌ وقت

که بزنم برای همین ساکت می‌مانم.

اين‌جور آدما صبح که از خواب پا میشن توی آينه به خودشون نمی‌گن: عجب لجنی‌ام من!
اين‌جور آدما هيچ احساس گناه و عذاب وجدانی ندارن. 
احساس گناه برای احمق‌هایی مثل ماست..!