این آخر دنیاست. خود غصه. غصه ی تو دیگر جوابگویت نیست و باید به عقب برگردی، وسط آدم ها، هرکه میخواهد باشد. در این جور لحظه ها به خودت سخت نمی گیری، چون حتی به خاطر اشک ریختن هم باید به آغاز هرچیز برگردی، به جایی که همه ی دیگران هستند.

من هیچ‌وقت هیچ چیز نمی‌خواهم. همه چیز را پس می‌زنم. نه بوسه می‌خواهم، نه هیچ؛ فقط می‌خواهم ولم کنند. همین!

هنوز بیشتر به نفرت زنده‌‌ام تا به آب و نان! اما نفرت درست نه نفرتِ «تقریبی» یا «کم یا بیش».