مردم این‌قدر ارزش ندارند که به خاطر آن‌ها جلوی هذیان گفتن خودمان را بگیریم. اصلاً گور پدر مردم ...

چرا انسانِ معاصر در مسیری قرار گرفته که تقریبن به عشق باور ندارد؟ 

تردید به یافتنِ عشق، به وجودِ عشق، به کارکردش، به نجات‌بخش بودنش، به دوام و ابدی بودنش. غم‌انگیز نیست؟

من روبروىِ تو ايستاده ام تا تمام ستاره هاىِ آسمان را با بوسه اى بر چشمانت بنشانم.

ازهوات‌بیرون‌نمیرم‌‌تب‌کنی‌میتونم‌بمیرم
وقتی‌بافکرتوتنهام‌تازه‌این‌دنیامیشه‌دنیام

من آرامش می‌خواهم. بله، حاضرم کل دنیا را به یک پول سیاه بدهم تا راحتم بگذارند و آرامشم حفظ شود. مثلا اگر قرار باشد دنیا خراب شود، ولی من چایم را بخورم، می‌گویم به درک! بگذار خراب شود، در عوض همیشه بتوانم با آرامش چایم را بخورم.

مِن‌ بَعد چه سود ار قدمی رنجه کند دوست
کز جان رمقی در تن مهجور نمانده‌ است . . 

اعتقاد داشتن به حرفی که میزند و دوست داشتن کاری که میکند ...!

هیچ چیز غم انگیزتر از آن نیست که کسی که دوستش داری هیچ تلاشی برای نگه داشتنت نمی کند.

نه در لحظات پیش از مرگ که فرصت زیادی باقی نمانده و نمی‌توان به آن سرعت ترک عادت کرد.

عشق دندان‌هایی دارد که گاز می‌گیرند و زخم‌ها هرگز بسته نمی‌شوند.

بزرگترین امنیتی که دوست برای دوست فراهم می‌کند: 

از سیاست چیزی سرم نمی‌شود، و راستش، علاقه‌ای هم به آن ندارم. این را می‌فهمم که آدم به خاطر کسی جان خودش را به خطر بیندازد،