گاهی چيزی تاريک در درون ما وجود دارد كه از دل آن زندگی می‌درخشد :

شبهاي 
هجر 
را 
گذرانديم 
و 
زنده ايم 
ما 
را 
به 
سخت 
جاني 
خود 
اين 
گمان 
نبود

در و دیوارِ این خونه
میریزه رویِ سَرم بعدِ تو دیوونه
اینا رو یادم میمونه . .

خیلی‌بهترمی‌شداگرمی‌توانستم‌دست‌ازفکرکردن‌بردارم

تا با تو خندیدم‌ خود را خدا دیدی
از نسل‌ خاکی‌ها خود را جدا دیدی . .

یکی از بزرگترین تناقض های زندگی این است که

در ما میزانی از شعف در تماشای بدبختی واقعی و رنج دیگران سُکنا گزیده است که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد. 

هر وقت بخواهی، چیزی می‌گویی و هر وقت نمی‌خواهی، نمی‌گویی و بدون خداحافظی گم می‌شوی. می‌توانی

می‌توانی جواب حرفی را که دوست نداری ندهی، دست‌هایت را زیر چانه بزنی، خیره شوی به مانیتور و بگویی سرم شلوغ است.