خوب می‌دانیم اگر کسی به شما توهین کند؛ ابتدا به خودش توهین کرده و بعد برای این‌که آن را بامزه کند، نسبت به شما بی حرمتی می‌کند و برای تکمیل کردن کارش اغراق هم گفته، همراه با گفته‌ها داد و بیداد هم راه انداخته تا از کاه کوهی بسازد، با این همه،

بهتر است به خاطر چیزی که هستی از تو متنفر باشند، تا اینکه به خاطر چیزی که نیستی دوستت داشته باشند.

آن ها از ما می کشند و ما از آن ها... اما اسیر وقتی گرفتار می شود تمام آنچه ظاهر او را ساخته، ناگهان زایل می شود.

با چنین آدمی که تو را یاد خودت می اندازد چطور می توانی بجنگی؟

دل بستن به دیگری کار بزرگیست؛

من دلم می‌خواد، یک بار بخوام بشه.
همون موقع که ذوقشو دارم، بشه!
همون وقتی که منتظرشم، بشه!
نه دیگه وقتی که بیخیالش شدم.

هر دوستی حقیقی نوعی جدایی از دیگران و حتی نوعی عصیان است. در دوستی باید استثنا قائل شد. وقتی من دوستتان می‌شوم، رابطه‌مان ما را از "دیگران" متمایز می‌کند و به این ترتیب کیستی و هویت هر دوی ما را مشخص می‌کند. پس وقتی دوستی ترکم می‌کند، نه فقط من بلکه آن کیستی و هویتی را که به واسطه رابطه‌مان به دست آورده پس می‌زند. 

در مباحث فلسفی، همیشه دوستی را رابطه‌ای می‌دانند که افراد را به هم پیوند می‌دهد، انگار نه انگار که هر پیوند در عین حال نوعی گسستن هم در خود دارد.

اگر از آن ها متنفر بودم، می دانستم چه کار کنم. نفرت روشن و واضح است، فلزگونه، یک سویه، بی تزلزل،

.🙃🖤.

به دشتی رسیدی بلندتر بخند
بلندتر بخند یاد خونه بیفتُم ..

‏«فراموش کردنِ کَسی مثل این است که شبی فراموش کنی چراغ حیاط پشتی را، خاموش کنى... چراغ، تمام روز بعد روشن می‌ماند، و نور خورشید مانع فهمیدنت می‌شود. اما

_ مرگ، هیچ به مرگ فکر کرده ای ستوان؟

فرصت می کردم لابد درباره ی مرگ هم عمیقا فکر کنم.