_ مرگ، هیچ به مرگ فکر کرده ای ستوان؟

فرصت می کردم لابد درباره ی مرگ هم عمیقا فکر کنم.

خوشحالی، به صورت لحظه ای از راه می رسد و

ممکن است سال ها طول بکشد. ناراحتی آن را ته نشین می کند.

جایی را ترک کردم که در آنجا خوشحال نبودم و ترک آنجا نیز مرا خوشحال نکرد...

از چشمانش معلوم است که آدم خوبی نیست، از حرف زدنش پیداست که آدم بی پدر و مادری ست،از راه رفتنش پیداست که لات بی سر و پاست؟

و چرا، حتی نام می تواند در تو آن حسی را ایجاد کند که احتمال نادرست بودنش وجود دارد؟

دیگر نمی‌خواهم کسی به من عادت کند. من به کسی عادت کنم. 

اما در این شکستگی، تنها، به تو فکر می‌کنم.

_ بابا پس چرا تو کار خودت را میکنی و نان خودت را میخوری و منت مردم را می‌کشی؟ آخر سعدی می‌گوید : آدمی که نان خودش را بخورد از کسی منت نمی‌کشد.

.🫀🎶 .

|.. شب‌بخیربه‌تو؛ 
وبه‌غمت‌دروداعی‌که‌آماده‌اش‌نبودی..!

 یک بار در فیلمی دیدم قهرمان زن داشت می مرد و برای همین فهرستی از ده کار تهیه کرد که می خواست قبل از مردن انجام بدهد. چه مزخرفات مفصلی. بسیار خوب. شاید نباید آنقدر سخت می گرفتم. اما واقعا، چه چیزی توی چنین فهرستی می آید؟ احتمالا یک عالم چرندیات. شاید بپرسید:«اما چطور می توانی این را بگویی؟» باشد، ببینید، نمی دانم، اما به هرحال امتحانش کردم و

فارغ از هر شرایطی، 
هیچ انسانی نمی تواند از

بگریزد.

آدمم همینطوریه وقتی یه تصویر قشنگ از آدمایی که دوسشون داشته واسش خراب می‌شه و آدما رو آروم رهاشون می‌کنه و می‌ره. اینجوری نیست که باز با یه سریا شروع کنه. دیگه حال و حوصله‌ی اینو نداره که بخواد خودشو ثابت کنه. باز با آدمای جدیدی بره و عقاید و علایقشو بگه. دیگه حال و حوصله‌ی اینکه با آدمای جدید خاطره بسازه رو نداره و اینا یه سری حقایق غیر قابل انکاره.