#خودمانی سحرگاهی شبیهِ اشکی که ناگهانی، راهش باز می‌شود و... دلت می‌خواهد، تمام نشود، شبیهِ آغوشی که در آن حل می‌شوی و دلت می‌خواهد تمام نشود، شبیه صدایی که ناگاه همه‌ی قلبت را می‌لرزاند و دلت می‌خواهد تمام نشود، شبیه دستی که حرارتش، از سرانگشتانت به تمام وجودت سرایت می‌کند و دلت می‌خواهد تمام نشود، سحرهای رمضان هم ....همینطوری اَند ... نه؟ هر سحر که خلوتش، تمام جانت را در خویش می‌کِشد و حل می‌کند؛ نگرانِ سحرِ آخری ... و دلت نمی‌خواهد که تمام شـــود ... ➖ سالهاست شریک سفره‌ی سحرهایمان شده‌اید، خوب و بدمان را بخشیده‌اید و همراهمان بوده‌اید.... امسال سحرهایمان کمی فرق کرده ؛ ➖ داریم تمرین می‌کنیم در #حرفهای_من_و_خدا ، أسمائش را همین دور و برها پیدا کنیم، ➖ در #اوست ها، بگردیم در سینه‌ی خودمان و آیاتِ قرآن را بیرون بکشیم، ➖ با سیر در عوالِم هستی، کمی از طعم "هستی‌شناسی" های کارگاه فکر و ذکر را مرور کنیم ، ➖ با موزیک ویدئوهای توحیدی، رقّت و لطافت عاشقی را مزمزه کنیم، ➖ و با هفته‌ای یکبار مجموعه مستند #حالا با آنچه رهیافتگان این مسیر، تجربه کرده‌اند، از حجم ترس‌هایمان بکاهیم .... شاید این تغییر، اولِ کار، کمی بابِ میلِ‌تان نیفتد، اما مطمئنیم ... چند روز دیگر که بگذرد، گوشه‌ی قلب شما نیز، به این تفاوتِ نگاه، گیر خواهد کرد... إن‌شاءالله سحر پنجم، مبارک و گوارا ....