"شعری در تبریک جلوس شاه شاهان، بایدنِ صاحب‌قران" آن روبَهِ مکّاران، آن خوش بر و یال آمد کابوسِ فراوان رفت، امّیدِ محال آمد این شاه به بالا شد، آن یک به زوال آمد با زیب و شکوه آمد، با فرّ و جلال آمد دل را به چه خوش کردی؟ سگ رفت و شغال آمد هرچند رها کرده، او نعره کشیدن را از یاد نخواهد بُرد، آیینِ جهیدن را آموخته از خُردی، قانونِ دریدن را این گرگ که می‌بینی، با نازِ غزال آمد دل را به چه خوش کردی؟ سگ رفت و شغال آمد آن قاتلِ خونخوار است، این سارقکی خندان آن تیغ به‌کف سرخوش، این زهرزده دندان سرمست مشو چندین، خوشحال مشو چندان: امروز اگر این‌یک خوش‌ خواب و خیال آمد دل را به چه خوش کردی؟ سگ رفت و شغال آمد این آش همان آش است آن کاسه همان کاسه این راه پر از مار است یا عقرب و چلپاسه صد دلشده را کشته‌است این دلبرِ رقّاصه باور مکنَش هرچند با رنگ و جمال آمد دل را به چه خوش کردی؟ سگ رفت و شغال آمد پیداست که از بختت ممنون شده‌ای ای شیخ! امشب به کدامین وِرد، افسون شده‌ای ای شیخ؟ از عشق چه لیلایی، مجنون شده‌ای ای شیخ؟ رویات محقق شد آن خوش خط و خال آمد دل را به چه خوش کردی؟ سگ رفت و شغال آمد #محمد_مرادی @drmomoradi @khabaretaze @khabaretaze