صد البته آدم وقتی وارد دوره های بعدی زندگی میشه مثل از مدرسه تا دانشگاه یا از مجردی به متاهلی کم کم از لحاظ عقلی رشد میکنه چون داره بزرگتر میشه و تجارب جدید بدست میاره و دایره انتخاباتش کوتاه تر میشه یعنی چی٫؟

یعنی مثال مجردی با همه نوع افرادی دوستی میکرد و حتی صمیمی بود ولی بعد ازدواج دیده بله، خانواده و همسر طوریه که ایجاب میکنه با افراد هم سطح فکری و اعتقادی خودت صمیمی باشی و پیش بری چون خودت رو میشناسی و میدونی اگر با همه نوع خلقیاتی دوستی کنی زندگیت بهم میریزه و خودت درگیر میشی این به کنار این صحیح

یا زمان مدرسه یه نوع رفقایی داشتی خوش گذرون ولی الان که داری لیسانست رو میگیری و علم و‌آگاهیت رفته بالا( ان شاالله که دانسجو هامون همینطورن و رفته رفته عاقل تر میشن) میدونی هر کسی لیاقت رفاقت نداره رفیق کسیه که عیب تو رو بهت هدیه بده کمک حالت باشه چه مادی چه معنوی چون رفاقت یک نوع نسبت به حساب میاد بنظرم مثال پسری هست بیشتر از برادرش به دوستش نزدیک تره بیشتر از برادرش براش وقت میگذاره اینم صحیح

و یک سری دوستی هایی که از اساس غلطه و کسی نیست آگاهت کنه یا انقدری غافلی که آگاهت هم میکنن قبول نمیکنی ولی داری اشتباه میکنی عزیز دل اشتباه بزرگ چون همین شکست ها و دردسر ها و کج فهمی ها و هزاران راه بیراهه و دین و ایمان از دست رفتن و کفر گویی و حرام خوری رو خیلی از رفقا به رفیقشون منتقل کردن😑

هیچکس آگاه تر از خودش بر خودش نیست باید دایره دوستی محدود باشه باید چارچوب مشخص باشه باید دلسوزی هر رفیقی رو پای خوبیش نگذاری باید طرفت رو خوب بشناسی و در جمع دوستات راهش بدی گاهی انقدر آروم خونه خرابت میکنن که حالیت نمیشه که چه کسی این بلا رو سرت آورد همون دوستی که بردت مهمونی یا اونی که سیگار تعارف کرد؟

تجربیاتتون کم کم داره میاد بالا بنویسین تو ناشناس از تجربیات خوب و تلخ رفیق داشتن بگید هم رفیق خوبش هم بدش 👇 https://daigo.ir/secret/7883154451