یک‌بار در رزمایش نیروهای بسیجی، علی آقا از فرصت استفاده کرد و صحبتهائی در خصوص مباحث سیاسی داشت. بعد صحبت‌ها را به خاطرات شهدا مخصوصاً شهید ابراهیم هادی وصل کرد. خیلی با حرارت و انرژی صحبت می‌کرد و برخی از بسیجیهای حاضر که رزمنده و آزاده بودند مجذوب صحبتهای علی آقا شده و با صلوات و تکبیرهای مداوم صحبت‌های او را تأیید می‌کردند. یکی از این رزمندهها که کنار من نشسته بود گفت: "این پاسداری که امشب برای ما صحبت کرد کی بود؟! تا حالا کمتر جوانی رو به این صلابت و با این قدرت تحلیل بالا دیده بودم". علی نسبت به خیانت خواص بی‌تفاوت نبود و روشنگری می‌کرد، او شدیدا از مسؤلین خائن بیزار بود. خیلی مسائل را خوب تحلیل می‌کرد و جریان نفوذ که از زمان حضرت امام هم بودند را برایمان توضیح می‌داد؛ او معتقد بود باید جریان نفوذ را بشناسیم و رسوا کنیم. ولایت فقیه، مهم‌ترین اصل جامعه ماست (خانواده ودوستان) براساس دلایل دقیق دینی و شرعی به ولایت علاقه‌ی زیادی داشت و می‌گفت: "با این‌که پدر و مادرم رو بی‌اندازه دوست دارم اما اگر حتی اون‌ها هم مخالف ولایت باشن حتماً جلوی اون‌ها می‌ایستم، با این‌که نور چشمان من هستند اما ولایت خط قرمز در زندگی من است". هرجا انتقادی می‌شد، علی آقا خیلی صحبت میکرد. جایی بحثی بود و یک نفر به رهبری توهین کرد، علی‌آقا خیلی ناراحت شد و خیلی با او صحبت کرد و وظایف رهبری را تبیین کرد. گاهی بعضی مواقع که فضا برای بحث نبود، مجلس را ترک می‌کرد و حتی در مسجد هم این برخورد را از او دیده بودم. در هر مجلسی که انتقاد غلط می‌شد و مقام معظم رهبری را مقصر همه‌ی اتفاقات می‌دانستند، علی خیلی منطقی و مستدل جواب می‌داد. هیچ‌وقت حرف زور را قبول نمی‌کرد؛ در بیمارستان که بستری بود، یک نفر که از افکار علی خوشش نمی‌آمد با کنایه گفت: "حالا حالاها کارت دست من گیره". من خیلی ناراحت شدم و علی هم خیلی محکم گفت: "من فقط تو این دنیا سرم رو جلوی یک نفر خم می‌کنم، اونم رهبرم سیدعلی هستش". این حرف را که زد من خیلی احساس غرور کردم، آن بنده‌خدا حسابی پا پس کشید و گفت: "من منظوری نداشتم"، علی در آن روزها هم همچنان پشت ولایت فقیه بود. در بیمارستان وقتی همراهان بیمارها شروع می‌کردند به گلایه و این‌که مشکلات کشور به‌خاطر کم‌کاری رهبری هست، علی مثل همیشه با بیان خوبش خیلی شفاف مسائل را توضیح می‌داد: "رهبری طبق قانون اساسی وظایف مشخصی دارد و واقعاً نمی‌تونه در خیلی از موضوعات دخالت مستقیم داشته باشد؛ از مظلومیت رهبری همین که متاسفانه کوتاهی و کم‌کاری همه‌ی مسئولین به پای ایشان نوشته می‌شه". غالباً با صحبت و گفتگو نظرشان عوض می‌شد و می‌گفتند ما از این موضوعات اطلاع نداشتیم. حتی چندبار دیدم در مورد انتخابات ریاست‌جمهوری راهنمایی‌شان میکرد، با این‌که هنوز چند ماهی تا انتخابات زمان باقی مانده بود. علی در همه‌حال همچنان دغدغه‌ی انقلاب و ولایت را داشت و تا آخرین لحظه کوتاهی نکرد. همیشه می‌گفت: "به رهبری امام خامنه‌ای بگید؛ منظور از امام، معصوم بودن نیست! امام یعنی پیشوا، فرمانده و سکان‌دار انقلاب". خیلی روی کلمه‌ی امام خامنه‌ای حساس بود و همیشه اسم آقا رو این‌طور به زبان می‌آورد. یک‌بار با هم رفته بودیم تهران، با اصرار علی آقا به دفتر رهبر معظم انقلاب مراجعه کردیم. علی می‌گفت: "دوست دارم فضای زندگی آقا رو از نزدیک ببینم! تمام آرزوی من دیدن چهره‌ی مبارک حضرت آقاست. نامه‌ای نوشته بود و آن‌جا نامه را تحویل مسئول دفتر دادند. در دفتر که نشسته بودیم نگاهش به تصویر رهبر معظم انقلاب بود و اشک شوقش سرازیر. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

دلار در زمان شاه سال‌ها قیمتش ثابت و ارزان بود ✍اما: 🔹سال ۱۳۵۰، هر دلار آمریکا به قیمت آزاد ۸۰ ریال فروخته می‌شد. کارمندی که حقوق ماهیانه‌ اش ۲۰۰ تومان یا دوهزار ریال بود می‌توانست با حقوق ماهانه‌اش تقریباً ۲۵ دلار بخرد الان یک کارگری که حداقل دستمزد را می‌گیرد می‌تواند با دستمزد یک ماهش حداقل۱۲۰ دلار بخرد 🔹ضمن اینکه قیمت دلار، تنها شاخص اقتصادی نیست و در کنار آن شاخص توسعه انسانی، کاهش فقر‌، ارتقاء بهداشت و سلامت عمومی و... هم هست که همگی بعد از انقلاب رشدچشمگیری داشتند 🔹توجه به این نکته هم مهم است که ایران در دوران پهلوی، مستعمره آمریکا بوده و آنها بابت حضور در ایران حق توحش میگرفتند. مقایسه رژیم شاه با رژیم جمهوری اسلامی که به خاطر شعارها و ایدئولوژی ذاتی، پنجه در پنجه آمریکا و قدرتهای زورگو انداخته و تحت فلج کننده ترین تحریمهاست اشتباه است 🔹و زمان شاه کانالهای تلگرامی نبودند که از خارج کشور با عملیات روانی قیمتها را بالا ببرند 🔹مردم هم با حرص و ولع، دارایی‌های خود را نمیفروختند که دلار بخرند و سود کنند طبق آمار رسمی، حدود ۴۰ میلیارد دلار ارز، دست مردم وجود دارد زمان شاه، چه کسی از دلار و قیمتش سر در می آورد؟ 🔹البته این دلایل، نافی وجود خیانت، نفوذ، ترک فعل ،سوء تدبیر، و ناکارآمدی برخی مسئولین نیست 🔗@t_hamedan

دانلود کنید و به دوستان خود ارسال کنید💔👆👆 #شهید_علی_خاوری ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

در منطقه‌ی مرزی مستقر بودیم و من هم به عنوان نیروی بسیجی داوطلبانه رفته بودم. خبر رسید به‌خاطر افزایش قیمت بنزین، در برخی از شهرها اغتشاشاتی انجام شده است. علی‌آقا آمد سراغ من و با تشر گفت: "شما چرا شهر رو رها کردید؟ ما این‌جا هستیم و شهر رو به شما سپردیم". خیلی نگران بود، چون در ملایر پرچم ایران را آتش زده بوند و در تویسرکان هم چند نفر کشته شده بودند. در اوج فتنه‌ و اغتشاشات 1401 بود که متاسفانه با طراحی دشمن، تیغ تیز حملات به سمت ولایت بود و توهین‌های زیادی به مقام معظم رهبری می‌شد؛ ارادت عجیب علی‌آقا بر ولایت بر هیچ‌کس پوشیده نبود و وقتی این فضا را میدیدم خیلی غصه می‌خوردم. در ذهنم خاطرات علی مرور می‌شد، علی جان کجایی که ببینی چه‌قدر ما کوتاهی کردیم که این‌قدر به ولایت توهین شد. همان‌روزها بود که در عالم رویا علی را دیدم، مثل همیشه قبراق و آماده بود. گفتم: "علی جان کجایی، دلمون برات تنگ شده". گفت: "می‌بینی که من هنوز دارم میجنگم، این‌جا هنوز جنگ تمام نشده". به او گفتم: "آن طرف چه خبره؟". علی گفت: "جام خیلی خوبه". این خواب نوید خوبی برای من داشت، آن هم این بود که این‌بار هم دشمن شکست خواهد خورد. میدان‌دار مبارزه با فتنه‌گرها، شهدا بودند و شهدا این‌بار هم برای دفاع از ولایت به میدان آمده بودند؛ خیلی زود بساط فتنه‌ی 1401 هم به برکت دعای حضرت ولیعصر (عج) و خون شهدا برچیده شد. اعزام. دیگه حق ندارید تو خانه روضه بگیرید (خانواده) سال 1394 اوج جنگ در سوریه بود و هرروز اخبار ناگواری از جنگ سوریه در رسانه پخش می‌شد. یک روز نزدیک اذان مغرب، علی با خوشحالی وارد منزل شد و ما مشغول پاک کردن سبزی بودیم. علی با شور و هیجان خاصی گفت: "مامان اگر خدا بخواد ان‌شاءالله میخوام برم سوریه". همه‌ی ما شوکه شدیم و دست از کار کشیدیم. من گفتم: "امکان نداره، مگه می‌شه نیروی بسیجی اعزام کنند؟". گفت: "حالا می‌بینید، قضیه کاملاً جدیه". من بی‌اختیار بغض کردم و گریه‌ام گرفت، گفتم: "آخه این‌همه نیرو، چرا فقط شماها باید برید؟". سوالم خیلی برای علی سنگین بود، گفت: "یک عمره که برای این روزها خودم رو آماده کردم، چرا من نباشم". مامان برای این‌که اول به خودش بعد به ما دل‌داری بده گفت: "ان‌شاءلله که چیزی نیست، یک هفته می‌ره دوره و برمیگرده". چند روزی در خانه علی مدام حرف رفتن می‌زد و ما نگران رفتن علی بودیم. بالاخره بعد از یک هفته علی با یک ساک خیلی بزرگ وارد خانه شد که تمام تجهیزات نظامی داخلش بود. مامان خیلی خیلی علی را دوست داشت و زیاد مایل نبود که علی برود. گفت: "علی قوت قلب ما فقط تویی؛ تک پسر خانواده هستی، چه‌طوری من راضی بشم شما بری تو دل آتش؟ رفتنی که بازگشتش خیلی سخته". علی گفت: "مامان جان یک شرط داره که من نرم، قبول می‌کنی؟". خانه‌ی ما سال‌ها بود که مراسم روضه برپا می‌شد و حداقل هر ماه چند برنامه‌ی توسل و روضه داشتیم و بابا در مناسبت‌های مختلف نذری میداد. علی خیلی جدی گفت: "مامان شرط من اینه که دیگه شما حق ندارید تو خونه روضه بگیرید، نذری بدید و از این فعالیت‌ها بکنید. این‌طوری فایده نداره، دیگه حق ندارید اسم خانم حضرت زهرا (س) و حضرت زینب (س) رو تو خونه بیارید و حتی حق ندارید تو روضه‌ها گریه کنید. شما وقتی حاضر نیستی از پسرت در راه اهل‌بیت (ع) بگذری چه‌طوری می‌خوای از اهل‌بیت (ع) دم بزنی؟ این‌طوری می‌شی عالم بی‌عمل! اهل‌بیت (ع) فقط برای زمان نذر و نیاز که نیستند، الان وقت یاری کردنه و اگر ما غافل باشیم مثل کوفیان خواهیم شد که سر امامشان بر نیزه رفت. وقتی برای اهل‌بیت (ع) از مال مایه میذاریم باید از جان هم مایه بذاریم. اون‌وقت ارزش پیدا می کنه، قرار نیست فقط محرم بیایم قیمه بخوریم و بریم سراغ زندگی‌هامون". حرف‌های علی همه‌ی ما را شوکه کرد؛ مامان به گوشه‌ای زل زده بود، چیزی نمیگفت و آرام‌آرام اشک میریخت. سکوت سنگینی حاکم بود و همه‌ی ما منتظر مادر بودیم. علی همه‌ی حرفهایش را زده بود و مادر با بغض خاصی گفت: "علی جانم برو به سلامت، ان‌شاءلله بی‌بی (ع) حضرت زینب پشت و پنهات باشد، ما عمری افتخارمون نوکری این خانواده است". علی آمد صورت مامان را بوسید و گفت: "به خدا مامان اگر اجازه نمی‌دادی من نمی‌رفتم اما الان پیش خانم حضرت زینب (س) روسفید شدی". حرف حساب علی جوابی نداشت، اما ما هم مادر و خواهر بودیم و باید نگران رفتن علی میشدیم. این مسیری بود که علی و ما کاملاً آگاهانه در آن قدم گذاشته بودیم و خیلی زود فضای خانه عوض شد. همه علی را برای رفتن به این مسیر عشق بدرقه می‌کردیم. هروقت کارش گیر میکرد اول میرفت مزار شهدای گمنام، این دفعه رضایت مادر را که گرفت با هم رفتیم مزار شهدا و یادم هست که همیشه در گلزار شهدا دو رکعت نماز و زیارت‌نامه‌ی حضرت زهرا (سلام الله) را می‌خواند. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

حسابی از شهدا تشکر کرد که توفیق نوکری حضرت زینب (س) را به او داده‌اند و خیلی خوشحال بود. من بی‌اختیار از تمام حرکاتش عکس میگرفتم و علی هم دیگر روی زمین نبود. یکی دو روز بعد دم غروب، علی با عجله آمد خانه با خوشحالی گفت: "بیایید ساک من رو ببندید". گذشت و با گریه از زیر قرآن راهی‌اش کردیم. مامان گفت: "علی جان، تو جگرگوشه‌ی من هستی، حالا که داری می‌ری قول بده که برگردی، عصای ما باشی". علی گفت: "باشه مامان جان، این دفعه رو قول می‌دم برگردم". چند صفحه کاغذ که با چسب چسبانده بود را به من داد و گفت: "این‌ها پیشت امانت بمونه، هر وقت خبر شهادت من آمد بازش کن". با دیدن کاغذ وصیت‌نامه و حرف علی تمام بدنم یخ کرد! واقعاً علی داشت میرفت و ما باورمان نمی‌شد. بعد از رفتن علی علی‌رغم تاکیدات علی، وصیت‌نامه‌اش را باز کردم و خواندم. وقتی وصیت‌نامه‌اش را خواندم خیلی عجیب بود که کلمه‌کلمه‌اش برای من درس بود؛ اشک بود که از چشمانم سرازیر می‌شد. این وصیت‌نامه عجیب بود، بسیار روشن‌گرانه و عرفانی. ده‌ها بار آن را خواندم و هربار نکته‌ای جدید می‌دیدم، بعدها از او سوال کردم: "علی‌جان این صحبت‌ها چطور تو ذهنت اومد؟". گفت: "به‌خدا دست خودم نبود، همه‌ی آن کلمات ناخودآگاه بر ذهنم سرازیر می‌شد و بر کاغذ جاری". البته علی که من میشناختم سال‌ها با تمامی این نکات که در وصیت‌نامه‌اش نوشته بود مانوس بود و اعتقاد عمیقی داشت. این تکه‌اش را من هرروز با خودم مرور می‌کنم: "ای کاش جان‌ها داشتم و در راه اسلام و امام زمان (ع) و حمایت از امام خامنه‌ای میدادم. خدایا تو خود می‌دانی اگر بندبند اعضای بدنم را از هم جدا کنند، بدنم را بسوزانند و خاکستر بدنم را به باد دهند، باز هم از ولایت‌فقیه دست برنمیدارم. سلامم را به امام خامنه‌ای عزیز برسانید و بگویید که آرزوی من دیدن چهره‌ی مبارکشان از نزدیک و بوسیدن قدم‌های ایشان عطشی همیشگی در وجودم گذاشته بود. به آقا جانم بگویید که برای سرباز کوچک خود دعا کند". علی چون تک پسر خانواده بود موقع پرواز سردار تماس گرفتند و برای اطمینان بیشتر خودشان رضایت ما را جویا شدند؛ این‌طور بود که علی ما هم مدافع حریم حرم عقیله‌ی بنی‌هاشم (س) شد. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

*** قبل از اولین اعزامش بود، یک روز مثل همیشه آمد دستم را بوسید و گفت: "مامان جانم دوست داری بریم زیارت؟"، گفتم: "بالام جان، کیه که دوست نداشته باشد بره زیارت؟! حالا کجا بریم؟". گفت: "مشهد امام رضا (ع)؛ خیلی دوست دارم قبل از این‌که برم سوریه، اول یک سر بریم مشهد؛ ان‌شاءالله آقام امام رضا (ع) توفیق مدافع حرم شدنم رو امضا کنه". خیلی زود مقدمات سفر فراهم شد و با علی راهی مشهد شدیم. پاسپورتش را هم با خودش آورده بود؛ داخل صحن شدیم، علی پاسپورتش را برد و گذاشت گوشه‌ای از صحن. اعتقاد داشت امضای ویزای مدافع حرمین دست آقا امام رضا (ع) است؛ حال عجیبی داشت و مثل همیشه خم شد و پای من را بوسید. بعد گفت: "مامان جان، این‌جا بهترین جای زمینه و در محضر ولی نعمت‌مون هستیم، توروخدا از امام رضا (ع) برایم شهادت و مدافع حرم شدنم رو بخواه". خیلی خیلی برایم سخت بود این دعا را در حق میوه‌ی دلم انجام بدم اما چهره‌ی علی و برق نگاهش را که می‌دیدم، آن شوق و عشقی که به شهادت داشت، نتوانستم در حقش دعا نکنم. در حال خودمان بودیم، دست هایم را بالا آوردم و با چشمانی اشک‌بار دعایش کردم؛ علی سرش پایین بود و نمی‌دانم در خلوتش چه می‌گذشت، اما حال خوبی داشت و اشک‌هایش جاری بود. از علی پرسیدم: "چرا گذرنامه‌ات رو آوردی؟". گفت: "مامان جان می‌خوام به آقام بگم من آماده‌ی آماده هستم، حتی گذرنامه‌ی رفتنم رو هم گرفتم و آوردم تا آقا جانم زیر گذرنامه رو امضا کنه؛ من از هیچی نمی‌ترسم، از مرگ، غربت، اسارت و هر سختی‌ که ممکنه تو این مسیر برام پیش بیاد ترسی ندارم". علی از همان کودکی شجاع بود و حتی صحرا که می‌رفتیم اصلاً از مار و عقرب نمی‌ترسید. من خیلی از آدم بزرگ‌ها را دیدم که از سوسک می‌ترسند اما علی این‌طوری نبود. از دوستانش شنیدم در ماموریتی که بودند یک مار آمده بود داخل سنگر و علی آن مار سمی را بدون هیچ ترسی گرفته بود که شهید احمد شوهانی به عنوان فرمانده به علی توصیه کرده بود که دیگر از این کارهای خطرناک انجام ندهد. بعضی نیش و کنایه‌ها در خصوص مدافعان حرم خیلی اذیتش می‌کرد. یک‌بار فیلمی از شهید الوانی را میدیدیم که با محمدقاسم پسرش بازی می‌کرد. علی با بغض میگفت: "آخه این چه حرفیه که می‌گن مدافعان حرم به‌خاطر پول رفتن؟! چه‌قدر به امثال رضا باید پول بدی تا از زن و بچه‌اش دل بکنه و بره؟". علی‌آقا رضا را خیلی دوست داشت و جنس دوست داشتنش هم فرق میکرد. من به او می‌گفتم: "علی به نظرم تو خیلی شبیه آقا رضا هستی. وقتی گمنامی و مظلومیت آقا رضا رو میبینم انگار تو رو میبینم". همین اواخر عمرش مشهد رفته بود و آن‌جا کفش زائرین را واکس می‌زد، می‌گفت: "به نیت شهدا، مخصوصاً آقا رضا این کار رو انجام میدم، آخه شهدای مدافع حرم خیلی غریب و مظلومن". این‌قدر نیش و کنایه‌ها پشت سرش بود که علی چه‌قدر پول گرفته رفته سوریه و...؟ قیمت‌ها هم متفاوت بود از ده میلیون تا صد میلیون تومان مي گفتند! کنایه‌ها گاها هنوز هم ادامه دارد... برای بی‌بی (ع) زینب (س)، جان ما قابلی ندارد.. احسان خلج و ... از سال 1392 مقدمات رفتن به سوریه را بنا گذاشت. با خیلیها صحبت کرد و چند سال در گردان‌های بسیج فعالیت داشت؛ همه از توان فکری و نظامیاش مطلع بودند. آن موقع بیشتر بچههای سپاه اعزام میشدند و نیروهای آزاد خیلی سخت پذیرش میشدند، ولی علی کوتاه نیامد. در پادگان دوره رفته بودیم و داعش تازه پا گرفته بود که برای تعیین سطح روحیه و آمادگی بچه‌ها گفتند دوستانی که داوطلب جنگیدن با داعش هستند اعلام آمادگی کنند. علی جزو اولین نفرات بود که اعلام آمادگی کرد. بحث اعزام به سوریه که پیش آمد من اولین نفر با علی آقا تماس گرفتم، به‌قدری خوشحال شد و تشکر کرد که گفت یکی از بهترین خبرهایی که در تمام عمرم شنیده بودم همین بود. علی واقعاً عاشق رفتن بود. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

اوایل سال 1394 جنگ سوریه به مراحل خیلی حساسی رسیده بود و طرحی مطرح بود که از بین بسیجیان زبده‌ی گردان‌های عملیاتی بسیج، عده‌ای را برای اعزام به سوریه انتخاب کنند. علی‌آقا هم جزو یکی از زبده‌ترین نیروهای گردان بود که چند سالی در گردان‌های بسیج فعالیت داشتند. از بین ده‌ها بسیجی داوطلب ما انتخاب شدیم و با هزینه‌ی خودمان تمام دوره‌ها را می‌رفتیم. تا یک ماه هر روز از رزن تا همدان به عشق دفاع از حرم می‌رفتیم. هروقت فرماندهان برای سخنرانی و بازدید میآمدند علی‌آقا سریع میرفت عاجزانه درخواست میکرد که بحث اعزامش را پیگیری کنند؛ یک‌بار سردار ابوحمزه برای بازدید آمده بود و علی خیلی با سردار صحبت کرد، میگفت: "چرا زمان جنگ بسیجی‌ها بار اصلی جنگ را بر دوش داشتند، اما الان خیلی این موضوع مطرح نیست؟". سردار خیلی با محبت گفت: "ان‌شاءالله شما هم اعزام می‌شید". به‌شدت برنامه‌های آموزش را جدی می‌گرفت و حتی گاهی اوقات به مربی‌ها ایراد می‌گرفت که چرا سخت‌گیری نمی‌کنند. یکی از مربیان خوب ما، شهید احمد شوهانی بود که آموزش قطب‌‌نما برای ما انجام می‌داد. یک ماه دوره فشرده‌ای داشتیم و علی با اشتیاق تمام دوره را طی کرد، بالاخره بعد از مدت‌ها خبر اعزام به گوش‌مان رسید. بار و بندیل‌مان را بستیم و به راه افتادیم، خوشحال بودیم که بالاخره روز موعود دارد فرامی‌رسد. ما قدم در راه بزرگی گذاشته بودیم، شب قبل از اعزام سردار شهید ابوحمزه، سخنرانی حماسی و معنوی بسیار زیبایی انجام دادند و خیلی از بچه‌ها اشک می‌ریختند. یک هفته‌ای در تهران مجدد آموزش دیدیم و آقای قرائتی چند شبی آمدند و برای ما صحبت کردند. علی خیلی در این مسائل پیگیر بود، بعد از سخنرانی همیشه میرفت سراغ آقای قرائتی و از ایشان سوال میپرسید و نصیحت میخواست؛ همیشه صف اول مینشست و پامنبری خیلی خوبی بود. مدتی که تهران بودیم روحیه‌ی بچه‌ها خیلی بالا بود، شهید سید میلاد مصطفوی با علی و سایر بچه‎ها کشتی میگرفت و همه‌ را خاک میکرد. علی با آن قد و هیکلش از سید میلاد ضربه فنی شد. سید میلاد جودوکار قَدَری بود. شور و نشاط با حضور این دو نفر بین بچه‌ها حسابی بالا میگرفت. نکته بسیار مهمی که از علی‌آقا دیدم، نظم و انضباط تشکیلاتی ایشان بود. موقع اعزام زنگ زد از فرمانده گردان شهرستان خودشان اجازه گرفت و حتی روزی هم که از سوریه برگشتیم تهران مجدداً تماس گرفت و حضور خودش را در کشور اعلام کرد، با این‌که نیروی بسیجی بود اما این‌قدر تشکیلاتی و مودبانه رفتار می‌کرد. #شهید_علی_خاوری #کتابخوانی ‏#مثل_ابراهیم https://eitaa.com/haj_ali_khavari

🌷🌷🌷🌷 🌷🌷🌷 🌷🌷 🌷 🔹سلام بر آنهایی که از نفس افتادند تا ما از نفس نیفتیم، قامت راست کردند تا ما قامت خم نکنیم. سلام بر شهدا!   🔸امروز 🔸چهل و سومین #سالگرد 🔸شهید ۱۹ ساله #سعدالله_وثاقتی‌فاضل 🔸از #روستای_خورونده 🔸تاریخ شهادت ۱۳۶۰/۱۰/۱۳ 🔻شهدا را یاد کنید با ذکر صلوات🔻 #زندگی_با_شهدا #خادمین_شهدا_سردرود ⬇️ ✅ @khadem_o_shohada_sardrood ا🌷 ا🌷🌷 ا🌷🌷🌷 ا🌷🌷🌷🌷