احمد قائدیان: ✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «همراهی اهل‌بیت در کربلا؟!»        روز چهارشنبه، ١۴٠٠/٠۵/٢٠ ✍️ مناسبت روز: امروز دومین روز از ماه خون و قیام، ماه محرم‌الحرام است که طبق تاریخ، امام حسین(ع) به همراه اهل‌بیت و یاران خود، وارد سرزمین نینوا شدند و «حرّ» در نامه ای به ابن زیاد، ورود امام(ع) به کربلاء را به اطلاع او رساند و همین آغازی بر مصائب اهل بیت امام بود و روز به روز نیز، کار بر آنها سخت تر شد تا بالاخره در روز عاشورا، در حالی‌که تشنگی بر آنها غلبه کرده بود، همه‌ی مردان (بجز امام سجاد (ع) که سخت بیمار بودند) را کشتند و خیام اهل‌بیت را آتش زدند و زنان و کودکان وحشت‌زده را به اسارت بردند... (وقایع الایام شیخ عباس قمی ره) ❓حال برخی این سؤال و شبهه را مطرح می‌نمایند که «امام حسين(ع) که علم غیب داشتند و می‌دانستند که چگونه شهيد می‌شوند و خانواده گرامیشان به سختی‌ و اسارت دچار می‌گردند، چرا آنها را به همراه خود به طرف کوفه آوردند؟!» ✅ در جواب به این پرسش، توجه شما را به چند نکته جلب می‌نمائیم: 1️⃣ اولاً باید بدانیم که بين بردن اهل بيت امام حسين(ع) به سوی کربلا و علم غيب امام، منافات وجود ندارد! زيرا ائمه اطهار (ع) در امور فردی، سياسی و اجتماعی از علم غيب بهره نمی‌گرفتند، چراکه اگر چنين نبود، بسیاری از کردار آنها، نمی‌توانست دارای فضیلت بالایی باشد و همچنین رفتار و زندگی آنان نمی‌توانست الگو برای عموم مردم باشد! لذا می‌توان گفت که امام حسين(ع) در اين قيام از علم غيب بهره نگرفته‌اند و طبق ظواهر عمل نموده‌اند و بر اساس هزاران نامه دعوت کوفیان و همچنین تأیید حضرت مسلم (ع)، با اهل‌بیت خود به طرف کوفه حرکت کردند! 2️⃣ ثانیاً بر فرض استفاده امام از علم غیب، باید بدانیم که امام، مأمور به تکلیفند و طبق برخی روایات، اصل قيام امام حسين(ع) و همچنین بردن اهل بيت(ع) به سوی کربلاء، وظیفه و تکلیف الهی بوده و امام، چیزی جز رضايت و اراده خداوند را طلب نمی‌کنند! البته مسلماً هیچ کار و دستوری از جانب خداوند حکیم، بی‌حکمت صادر نمی‌شود! لذا قطعاً در بردن اهل‌بیت به کربلا نیز مصالح دنیوی و اخروی مهمی وجود داشته که علم به آنها نزد خداوند و امام معصومش محفوظ است! اما در حد عقل بشری، می‌توان به برخی از آنها اشاره نمود: ⬅️ «پيام رسانی»: انقلاب عاشورا را باید به دو بخش اصلی تقسیم کرد، که بخش اول آن، تا عصر عاشورا و به رهبرى و پرچم‏دارى شخص امام حسین (ع) بود! و بخش دوم قیام، پس از آن و با حضور و اسارت اهل‌بیت امام، شکل گرفت، که پرچم‏دارى این بخش را امام سجاد(ع) و حضرت زينب(س) به‌عهده داشتند! چنانچه اگر نبود سخنان آتشين حضرت زینب (س)، و روشنگرى‏هاى حضرت زین‌العابدین (ع) در کوفه و شام و در طول مسیر اسارت، قطعاً پيام انقلاب و شهادت سرخ حضرت سيدالشهداء (ع) و ياران فداکارشان بی اثر و یا حداقل کم‌اثر می‌شد! ⬅️ «رد تبلیغات و ادعای بنی امیه»: یزیدیان، طوری برنامه‌ریزی و برای عموم مردم وانمود کرده بودند، که امام حسین (ع) برای حُبّ جاه و مقام و خلافت به طرف کوفه لشگرکشی نموده‌اند! لذا با حضور جمعی از زنان و کودکان در کاروان امام و عدم وجود هرگونه لشگر منسجم، این دسیسه دشمن نیز نزد عموم مردم، باطل گردید! ⬅️ «افشاى ماهيت واقعی امویان»: بُعد ديگر علت حضور خاندان امام، نشان دادن چهره سفّاك، بى‏رحم و غيراسلامی و غیرانسانى يزيد و حكومت وى بود! لذا می‌توان گفت که يكى از عوامل مؤثر در پذيرش پيام عاشورا از سوى عموم مردم، «عنصر مظلوميت» اهل‌بیت به اسارت رفته است! چنانچه امام سجاد(ع) در شام، وقتی كه خواستند تیر خلاص را به دستگاه بنى‌اميه وارد کنند، فرمودند: پدرم امام حسين(ع) را قطعه قطعه كردید...اما اگر قصد كشتن پدرم را داشتید... چرا پس از شهادت او به خيمه‏هاى زنان و کودکان حمله كرديد؟ و چرا كودكان او را به شهادت رساندید؟» (مقتل الحسين(ع)، ص٣٣۴) اين جملات امام، به قدرى تکان دهنده و نزد عموم مردم، غيرقابل خدشه بود كه همه‌ی تبلیغات یزید را در هم شکست و شام را طوفانى كرد و جنبش بزرگ فكرى و فرهنگى، عليه رژيم اموى به راه انداخت! 3️⃣ البته از همه‌ی موارد فوق هم، که بگذریم، طبق نوشته مورخین، اصلاً امام(ع) در مکه و مدينه، خانه امنی سراغ نداشت تا اهل‌بیت خود را به آن‌جا بفرستند و طبیعتاً امام (ع) مجبور بودند زنان و کودکان را همراه خود ببرند، چون نگران اسیر شدن خانواده خود در حال حیاتشان بودند؛ زیرا احتمال قوی وجود داشت که یزیدیان نامرد، زنان و فرزندان امام را در همان مدینه، دستگیر کرده و گروگان بگیرند و در نتیجه، امام به ناچار برای خلاصی و رهایی آنها، مجبور به معرفی خود و تسلیم در برابر آنها شوند! ✍️ در پایان، قضاوت را به شما می‌سپاریم! https://eitaa.com/

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «حسابداری در اسلام» روز سه‌شنبه، ١۴٠١/٠٩/١۵ مناسبت روز: امروز در تقویم شمسی به‌عنوان «روز حسابدار و حسابداری» نامگذاری گردیده است، لذا به همین مناسبت در روزبرگ امروز در رابطه با ضرورت حسابداری و حسابرسی از نگاه قرآن و روایات سخن می‌گوئیم؛ «حسابداری» حرفه‌ی بسیار حساسی است که نیاز به دقت و تمرکز بالایی دارد و به عنوان زبان تجارت شناخته می‌شود؛ شغل حساس حسابداری در به موفقیت رسیدن تمامی فعالیت‌های اقتصادی، نقش بسیار با اهمیت و حیاتی دارد و برای تعالی و پیشرفت در تمامی کارها، به وجود حسابداران متعهد و متخصص نیاز است. در «دین مبین اسلام» به‌عنوان آخرین و کامل‌ترین دین الهی نیز بر اهمیت حسابداری و حسابرسی در دنیا و آخرت تأکید فراوان شده؛ چنانچه یکی از مهمترین دستورات و احکام دین مبین اسلام، بررسی تمامی کَمیَّت‌های دنیوی است، لذا خدای متعال در آیات مختلف به چگونگی حسابداری در دنیا و حسابرسی در آخرت اشاره نموده، که در این مجال کوتاه به چند نمونه از آنها اشاره می‌نمائیم: ✅ حضرت حق در آیه ٢٨٢ سوره مبارکه بقره در زمینه چگونگی داد و ستد و مکتوب کردن حساب‌ها در امور دنیا تأکید نموده و می‌فرماید: «ای­ کسانی­که ایمان آورده‌اید، هنگامی‌که بدهی مدت­ داری (به­ خاطر وام یـا داد و ستد) به یکدیگر پیدا می‌کنید، آن را بنویسید، و یا...نویسنده‌ای از روی عدالت، (سنـد آن را) در میان شما بنویسد... و آن‌کس که حق بر عهده اوست، باید املاء کند، و از خدا که پروردگار اوست، پروا کند و چیزی را (در حساب) فروگـذار ننماید... و از نوشتـن بدهی خود، چه کوچک باشد یا بـزرگ، ملول و خسته نشویـد و هرچـه باشد بنویسید؛ که این موضوع در نزد خـدا به عدالت نزدیکتر است...»: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَدَايَنْتُمْ بِدَيْنٍ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ ۚ وَلْيَكْتُبْ بَيْنَكُمْ كَاتِبٌ بِالْعَدْل...»؛ ✅ در آیه ٩٣ سوره نحل نیز، خداوند متعال درباره حسابرسی در دنیا و آخرت می‌فرماید: «یقینا شما از آنچه انجام داده‌اید، حسابرسی و بازپرسی خواهید شد»: «وَلَتُسْأَلُنَّ عَمَّا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ»؛ ✅ همچنین در آیه ٢۵ سوره غاشیه آمده: «رجوع همه‌ی مردم به سوی ما است و سپس حسابرسی اعمال آنان نیز بر عهده ماست»: «إِنَّ إِلَیْنا إِیابَهُمْ؛ ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنا حِسابَهُمْ»؛ ✅ خداوند در آیه ٢٨۴ سوره بقره نیز تأکید می‌نماید: «اگر آنچه را در دل دارید، آشکار سازید یا پنهان نمایید، (تفاوتی ندارد، چراکه) خداوند شما را بر طبق آن (اعمالتان)، محاسبه می‌کند»: «انْ تُبْدُوا مَا فِی أَنْفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوهُ یُحَاسِبْکُمْ بِهِ اللَّه»؛ ✍️ در آیه ۴٧ سوره انبیاء نیز خداوند می‌فرماید: «و برای همه کافی است که ما (خداوند) حسابرس آنها باشیم»: «وَ کَفَیٰ بِنَا حَاسِبِینَ»؛ ✍️ بنابراین باید بدانیم که خداوند بالاترین حسابدار و حسابرس ماست و افتتاح و اختتام همه حساب‌ها در دنیا و آخرت با اوست؛ حسابدار عادلی که تَرازَش همیشه موزون است و هرگز مطالبات مشکوک‌الوصولی ندارد و حسابداریش آنقدر خالص است که حتی نیاز به تعریف دوره مالی برای او نیست؛ همچنین باید بدانیم که حسابداری خداوند، همیشه بر مدار عدالت است، و هرگز چیزی را از قلم نمی‌اندازد و به مثقال و ذره اعمال هم رسیدگی می‌کند: «فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ؛ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً يَرَهُ‏»: «پس هر کس به قدر ذره‌ای کار نیک کرده باشد (پاداش) آن را خواهد دید و هر کس به قدر ذره‌ای کار زشتی مرتکب شده، آن هم به کیفر اعمالش خواهد رسید؛ (زلزال/٧و٨) در روایات اسلامی نیز همواره بر اهمیت محاسبه در دنیا و آمادگی برای حسابرسی در آخرت تأکید شده، که در پایان سخن به چند روایت در این زمینه اشاره می‌نمائیم: ✅ پيامبر اکرم (ص): «پيش از آن كه مورد حسابرسى قرار گيريد، خود به حساب نفْستان برسيد و پيش از آن كه سنجيده شويد، نفستان را در ترازوى سنجش بگذاريد و براى حسابرسى بزرگ (در قیامت) آماده شويد» (بحارالأنوار، ج٧٠، ص٧٣) ✅ امیرالمؤمنین (ع): «چه سزاوار است كه انسان ساعتى از روز را فقط به حسابرسى نَفْسِ خود اختصاص دهد و ببيند كه در شبانه روز چه كارهايى به سود يا زيان خود انجام داده است!» (شرح غررالحكم، ج۶، ص١٠۵) و در کلام ارزشمند دیگری فرمودند: «هركه نفس خود را حسابرسى كند، نيكبخت خواهد شد» (شرح غررالحكم، ج۵، ص١٨٣) ✅ پيامبر اکرم (ص): «نخستين چيزى كه بنده درباره آن حسابرسی می‌شود، محبت ما خاندان است» (عيون أخبارالرِّضا، ج٢، ص۶٢) https://eitaa.com/ROOZBARG