ایتا - کانون خادمیاران رضوی شهرکرد #صبر

🎁 #سبك_زندگي_پيامبر (صلی الله علیه و آله)

#فساد_ستیز بود.
 هنگام راه رفتن با آرامی و #وقار راه می‌رفت.
 در راه رفتن قدم‌ها را بر زمین نمی‌کشید.
 نگاهش پیوسته به #زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.
 هرکه را می‌دید #مبادرت به سلام می‌کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.
 وقتی با کسی دست می‌داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی‌کشید.
 با مردم چنان معاشرت می‌کرد که هرکس گمان می‌کرد #عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.
 هرگاه به کسی می‌نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی‌کرد.
 هرگز به روی مردم #چشم_نمی‌دوخت و خیره نگاه نمی‌کرد.
 چون اشاره می‌کرد با #دست اشاره می‌کرد نه با چشم و ابرو.
 سکوتی طولانی داشت و تا #نیاز نمی‌شد لب به سخن نمی‌گشود.
 هرگاه با کسی، هم صحبت می‌شد به سخنان او #خوب_گوش فرا می‌داد.
 چون با کسی سخن می‌گفت کاملا برمی‌گشت و #روبه_او می‌نشست.
 با هرکه می‌نشست تا او اراده برخاستن نمی‌کرد آن حضرت #برنمی‌خاست.
 در مجلسی نمی‌نشست و برنمی خاست مگر با #یادخدا.
 هنگام ورود به مجلسی در آخر و #نزدیک_درب می‌نشست نه در صدر آن.
 در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی‌داد و از آن نهی می‌کرد.
 هرگز در حضور مردم #تکیه نمی‌زد.
 اکثر نشستن آن حضرت رو به #قبله بود.
 اگر در محضر او چیزی رخ می‌داد که ناپسند وی بود #نادیده می‌گرفت.
 اگر از کسی خطایی صادر می‌گشت آن را #نقل_نمی‌کرد.
 کسی را بر لغزش و خطای در سخن #مواخذه_نمی‌کرد.
 هرگز با کسی #جدل و منازعه نمی‌کرد.
 هرگز سخن کسی را #قطع نمی‌کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید.
 پاسخ به سوالی را چند مرتبه #تکرار می‌کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.
 چون سخن ناصواب از کسی می‌شنید. نمی‌فرمودـ «چرا فلانی چنین گفت» بلکه می‌فرمود «بعضی مردم را چه می‌شود که چنین می‌گویند؟»
 با فقرا #زیاد نشست و برخاست می‌کرد و با آنان #هم_غذا می‌شد.
 دعوت بندگان و غلامان را #می‌پذیرفت.
 هدیه را #قبول می‌کرد اگرچه به اندازه یک جرعه شیر بود.
 بیش از همه #صله_رحم به جا می‌آورد.
 به خویشاوندان خود #احسان می‌کرد بی آنکه آنان را بر دیگران برتری دهد.
 کار نیک را تحسین و #تشویق می‌فرمود و کار بد را #تقبیح می‌نمود و از آن نهی می‌کرد.
 آنچه موجب صلاح #دین و #دنیای مردم بود به آنان می‌فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می‌شنوند به غایبان برسانند.
 هرکه عذر می‌آورد عذر او را #قبول می‌کرد.
 #هرگز کسی را #حقیر نمی‌شمرد.
 هرگز کسی را #دشنام نداد و یا به لقب های بد نخواند.
 هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را #نفرین نکرد.
 هرگز عیب مردم را #جستجو نمی‌کرد.
 از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی‌گرفت و با همه #خوشخو بود.
 هرگز مذمت مردم را نمی‌کرد و بسیار #مدح آنان نمی‌گفت.
 بر جسارت دیگران #صبر می‌فرمود و بدی را به نیکی جزا می‌داد.
 از بیماران #عیادت می‌کرد اگرچه دور افتاده ترین نقطه مدینه بود.
 سراغ اصحاب خود را می‌گرفت و همواره #جویای_حال آنان می‌شد.
 اصحاب را به #بهترین نام هایشان صدا می‌زد.
 با اصحابش در کارها بسیار #مشورت می‌کرد و بر آن تاکید می‌فرمود.
 در جمع یارانش #دایره‌وار می‌نشست و اگر غریبه ای بر آنان وارد می‌شد نمی‌توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است.
 میان یارانش #انس و الفت برقرار می‌کرد.
 وفادارترین مردم به #عهد و پیمان بود.
 هرگاه چیزی به فقیر می‌بخشید به #دست_خودش می‌داد و به کسی حواله نمی‌کرد.
 اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می‌آمد نمازش را #کوتاه می‌کرد.
 اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می‌کرد نمازش را #کوتاه می‌کرد.

#پيامبر_مهربانی
#محمد
#مشق_زندگي

🌷🇮🇷🌷

262 مشاهده15:25

کانون خادمیاران رضوی شهرکرد

#صبر
🔹بعضی از معصومین فرمودند: صبر بر دو قسم است: یا برای نعمتی است یا برای ناراحتی.  یعنی آنچه به انسان می‌رسد یا نعمت و رحمت و برکت است که باید شکرش را بجا بیاورد و صبر کند تا مبادا با آن نعمت، گناه و طغیان نکند. یا بلا و گرفتاری و ناراحتی و ضرر و زیان است که باید صبر بکند تا مبادا جزع و فزع و اعتراض به حضرت حق نکند. 
مرحوم مجلسی اعلی الله مقامه الشریف می‌فرماید که: صبر چهار قسم است. صبر بر بلا و مصیبت؛ صبر بر طاعت و عبادت؛ صبر بر بد اخلاقی دیگران؛ و صبر بر معصیت. 
 🔺صبر بر ناراحتی‌های اجتماع، خودش یک مقام عالی است! انسان، بد اخلاقی‌های دوستان اهل بيت عليهم السلام را، تحمل بکند بسیار عالی است. در روایتی دارد که بعد از یکی از جنگ ها، ایتام زیاد شدند. نبی اکرم صلی الله علیه و آله یک بچه یتیم را برداشتند و در خانه پرستاری می‌کردند، این بچه بعد از مدتی فوت کرد حضرت گریه کردند، اصحاب عرض کردند: یا رسول الله! چرا گریه می‌کنید؟ فرمودند: برای این بچه . عرض کردند این همه بچه یتیم هست یکی دیگر از آنها را بردارید. فرمودند: نه، این بچه من را خیلی اذیت می‌کرد و من به خاطر خدا اذیت های او را تحمل می‌کردم و اجر و مقام دیگری داشتم.  حالارفیق انسان، خانواده انسان، پدر انسان، مخصوصاً مادر انسان اخلاقش تند است انسان برای خدا تحمل کند. خود این صبر، عبادت است چه عبادتی از این بهتر؟ مبادا انسان عکس العملی نسبت به بد اخلاقی استادش، پدرش، مادرش، نشان بدهد.

196 مشاهده02:34

پرسش‌ها

قوانین

داغ‌ترین‌ها

چندسکویی