دردهایم که زیاد می شوند و غیرِ قابلِ تحمل... روزهایم که تاریک می شوند و غیرِ قابلِ گُذَر..‌ سَر به آسمان می گیرم و می گویم "کجایید ای شهیدان خدایی... بلاجویان دشتِ کربلایی..." من تمامِ عُمر؛شما را صدا می زنم... در جنگل های انبوه... در دریای بیکران... رو به آسمان... جلوی نَرده های کهکشان... مقابل ایستگاه های انتظار..‌. میان گریه هایم‌... بین خنده های بی جانَم... صدایتان می زنم...: "کجایید ای سَبُک روحانِ عاشق... پرنده تر زِ مرغان هوایی..." #سپیده_اباذری #دلنوشته_شهدایی