📌دیروز با چند تا از دوستان مشغول صحبت بودیم. موضوع بحثمون هم کار و فعالیت و خدمت به مردم و ... بود. 🤔صحبت یکی از دوستانم توجه من رو به این جمله جلب کرد تو ذهنم سوال ایجاد شد که چطور میشه که خستگی رو نشناخت؟❓ چطور یه نفر میتونه جسمش رو در کنار تمام خستگیهای طبیعی این دنیا، با خودش و برای انجام کاراش همراه کنه؟❓ 👈 اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که توان جسم من در حال حاضر، محصول #سبک_زندگی منه تغذیه م، ساعت خواب و بیداریم و ... ⏪ پس اگه بخوام خستگی منو متوقف نکنه یه قدم ساده و ابتدایی اینه که روی سبک زندگیم کار کنم تا جسمم که ابزار کار منه، توان و قدرت بیشتری بگیره 👈 یه چیز دیگه که تو ذهنم اومد این بود من و شاید بقیه آدما چه زمانهایی خسته میشیم؟ مثلا یه وقتایی که قدر کارم دونسته نمیشه، کارم دیده نمیشه و شااید حتی ارزش گذاری عرف، باعث دیده نشدنش میشه و به این فکر کردم چطور میشه این عامل، اثرگذار نباشه که وصل شدم به جلسه اول دوره نظم که الان در حال برگزاریش هستیم اینکه تنها قطعیت موجود اینه که روزی از این دنیا میرم و پروردگارم رو ملاقات می کنم ⏪ توجه به این مساله که اینجا ابدی نیست و روزی خواهم رفت باعث میشه سقف نیتم برای کارام، بالاتر بره و برسه به لحظه ملاقات🤲 ✨اون چیزی که واقعا و حقیقتا باعث میشه که بشه آدمی جسمش رو برای هر کاری بکشه، نقطه نگاه آدمه اینکه کارهاش رو برای کی و رضایت کی داره انجام میده✨ مثل 👇 #رئیسی_عزیز_خستگی_نمی_شناخت