🔺جمله‌ای از یکی از منابع آزمون آموزش‌پرورش 👌 📗مسئوليت و سازندگى ؛ ص۷۶: 🔺ما كه در اين عالم خود را خرج مى‏كنيم، خرج چه كسى شويم كه سزاوارتر باشد؟ 🔺ما اگر اين‏گونه آزاد شويم و اين‏گونه آزاد فكر كنيم و مقايسه كنيم به نتيجه خواهيم رسيد. بگذر از اين كه نفس و خلق و دنيا و شيطان اين‏ها فقط مصرف كننده هستند و هيچ سودى نخواهند آورد و فقط استعدادهاى ما را خواهند بلعيد. اين‏ها چيزى ندارند و چيزى نمى‏دهند و بر فرض كه بدهند بيش از آن كه مى‏دهند پس مى‏گيرند و باز مى‏ستانند. ✨اين‏ها سراسر نيازند. ✨بر فرض هم كه نخواهند ما اسير نيازهايشان خواهيم شد و در يكى از سوراخ‏هايشان مدفون خواهيم گرديد. ولى، اللَّه 🔺نيازى ندارد و 🔺چيزى نمى‏خواهد تا ما را در راه آن فدا كند و به بازى بگيرد. ⚡️بر فرض كه ما به ثروت‏ها و لذت‏ها برسيم و از اوناسيس هم بگذرانيم و در هر دقيقه چند ميليون تومان به چنگ بياوريم، ⚡️آيا اين همه ثروت و لذت در ما چه استعدادى را زياد مى‏كند؟ اين ما هستيم كه ثروت‏ها را زياد كرده‏ايم اما ثروت‏ها، چه؟ ⚡️فقط نيروى ما را مصرف‏ كرده‏اند و روى هم جمع شده‏اند. ⚡️و بر فرض اين كه به ما رفاه و آسايشى بدهند بيشتر از اين‏ها از ما گرفته‏اند . 🔺ما براى رفاه به اين همه استعداد نياز نداشتيم. 🔺ما براى رفاه به انسان بودن نياز نداشتيم. ⚡️ يك بزغاله 🐐، يك گوسفند 🐑و يا يك زنبور عسل 🐝 به رفاه در سطح عالى‏ترى رسيده بدون اين كه اين همه استعداد داشته باشد. بدون اين كه از فكر، عقل، اختيار، وجدان و فرقان برخوردار باشد. آن‏ها لباسشان همراهشان است و خوراكشان دم دستشان و هيچ گاه خودكشى هم نكرده‏اند، زيرا خودآگاهى نداشته‏اند. #خودآگاهی #خودیابی #خدایابی 📕صفايى حائرى، على، مسئوليت و سازندگى، جلد، ليلة القدر - قم، چاپ: اول، ۱۳۸۵ ه.ش. 🌷🇮🇷🌷