🔸آن لحظه‌ی تاریخی ✍️ #فاطمه_داداشی 🔹سیدعلی بلند می‌شود و استدلال می‌کند. می‌گوید من به آقای هاشمی هم قبل از این گفته‌ام که این مسئولیت را قاطعاً قبول نخواهم کرد. اما، در همین لحظه‌ای که تصویرش را می‌بینید، کار تمام می‌شود. اجماع روی رهبری اوست. سیدعلی بعدها در توصیف این لحظه، یک کلمه می‌گوید. 🔸من این کلمه را اولین بار ۱۱ سالگی در توصیف این لحظه شنیدم. تا سالهای بعد معنی دقیقی از آن نمی‌دانستم. اما همیشه در گوشم زنگ می‌خورْد. حالا اما، روز به روز مفهوم و مصداق این کلمه عمق خود را بیشتر نشانم می‌دهد. سیدعلی بعدها در توصیف این لحظه می‌گوید: چاره‌ای نداشتم؛ آن موقع دیدم که این واجب(مسئولیت رهبری) در من «متعیّن» شده است. 🔹متعیّن شدنِ چیزی در کسی، به معنای لازم‌شدنِ آن چیز برای آن کس است و دیگران را در آن چیز شراکتی نیست. یعنی این امر(مسئولیت) بگونه‌ای نیست که غیر از این شخص، شخص دیگری هم بتواند آن را انجام بدهد. او می‌گوید تا زمانی که این وظیفه را در خود «متعیّن» ندیدم، از پذیرش آن إبا داشتم. او حتی ریاست‌جمهوری‌اش را هم این‌چنین توصیف می‌کند و می‌گوید در هر دو دوره، از کاندیداتوری إبا داشتم، اما این وظیفه در من «متعیّن» شد. واضح است که این تعیّن، به معنای مصون‌ماندنِ فرد از خطا در آن مسئولیت نیست. اما همه‌ی حرف این است؛ پذیرش مسئولیت، یک فضیلت و ارزش نیست که افراد برای پذیرفتن آن از یکدیگر سبقت بگیرند. 🔸این روزها وقتِ آن است که رفتار نامزدهای انتخاباتی را در این کانتکست مشاهده کنید و با این ملاک محک بزنید. ببینید این بزرگوارانی که با لبخند و هواداری و اعتمادبه‌نفس وارد رقابت می‌شوند، چه میزان به این اصل پایبند هستند؟ تا چه حد از پذیرش این مسئولیت إبا دارند، اما چون این وظیفه را در خود «متعیّن» دیده‌اند وارد میدان شده‌اند؟ آیا شما از نامزدهای حاضر در میدان إبایی از پذیرش مسئولیت می‌بینید؟ سنجش این امر برای ما کار سختی نیست؛ کافی است در گفتگوها و مناظرات انتخاباتی، تلاش هرکدام از آن‌ها را برای حذف دیگری از عرصه رقابت مشاهده کنید. . #فاطمه_داداشی @Jazveh_fatemedadashi