عزیزِ من ، ما آدم‌ها چیزی به اسمِ فراموشی نداریم ، می‌دانم شب‌هایت سخت می‌گذرد و روز‌هایت را به امید فراموشش‌میکنم میگذرانی اما از من به تو - منتظر فراموش‌کردنش‌ نباش - تو فقط میتوانی خاطراتِ‌ اورا لایِ یک کتاب بگذاریُ ببندی و خودت را مجبور کنی سمتِ آن کتاب نروی و بعد از مدت‌هایِ طولانی، گریه‌هایِ ممتد، شب‌هایِ سخت، تازه عادت میکنی که دیگر سمتِ آن کتاب نروی، پس در واقع فراموشی در کار نیست، ما فقط به نبودن‌ها عادت میکنیم .

عزیزِ من، آدمِ موندنی نمیشه و نداریم و قسمت نیست و نمیتونیم و نمی‌خوامت و از چشمم افتادی و خدا نخواست و .. نمی‌شناسه . همچنین آدمِ رفتنی بمون بسازیمُ بخاطرِ من خودتو درست کن و هر چی میخوای میشم و دوست دارم و نرو بمون نمی‌شناسه . آدمِ موندنی میمونه، آدمِ رفتنی هم میره ؛ مواظب باش صدتو واسه کی میزاری .

ولنتاین ؟ ما که هر روز و هر لحظه دوست داریم ، اما رفتنت ، هدیه‌یِ زیبایی نبود عزیزِ من .

اشک‌هایم برایم عزیزند ، چون برایِ تو می‌ریزند .

. 🤍

خدایِ اشک‌هایِ یعقوب، ما صبرِ ایوب نداریم، سخت نگیر .

ما را به سخت جانیِ خود ، این گمان نبود ‌.

خیلی خوشگله.

_ 🤍 .

سلام عزیزِ من ؛ هیچی فقط خواستم بگم که خَستم، لطفا بغلم کن .

دلم می‌خواهد به دهه‌پنجاه بروم و محبوبم را در کوچه‌ پس‌ کوچه‌هایِ شهرمان ببینم، صبح‌ را به امید آمدنِ پستچی و گرفتنِ نامه از او بیدار شوم، شب‌‌ها نامه‌هایش را بغل کنم و جمله‌یِ آخر نامه‌ که [ احبک‌یا‌رقیق‌القلبِ‌و‌‌نورَ‌عَینی ] هست را تکرار کنم و آرام‌ چشم‌هایم را ببندم، برایِ دیدنَم با گلِ‌سرخ و روسریِ‌گلگلیِ‌قرمز پشتِ مدرسه بایستد و تند و هول‌هولکی هدیه‌ها را به دستم برساند و برود، به نامه‌یِ کنار گل [ فقط‌برایِ‌لبخندت ] نگاه کنم و لبخندِ پهن بزنم و در آخر عشق‌مان به وصال ختم شود .

از این عشق‌ورزیدن و به‌ هم نرسیدن‌‌ها خسته‌ام ؛ نکند عشق و وصال فقط در دآستان‌هاست ؟ چرا هر که را که میبینم یارِ‌جدا‌گشته‌ز‌جان دارد ؟ چرا در این سرزمینِ‌ پر‌ از‌ فراق کسی از وصال حرف نمی‌زند ؟