خیلی خوشگله.

دلم می‌خواهد به دهه‌پنجاه بروم و محبوبم را در کوچه‌ پس‌ کوچه‌هایِ شهرمان ببینم، صبح‌ را به امید آمدنِ پستچی و گرفتنِ نامه از او بیدار شوم، شب‌‌ها نامه‌هایش را بغل کنم و جمله‌یِ آخر نامه‌ که [ احبک‌یا‌رقیق‌القلبِ‌و‌‌نورَ‌عَینی ] هست را تکرار کنم و آرام‌ چشم‌هایم را ببندم، برایِ دیدنَم با گلِ‌سرخ و روسریِ‌گلگلیِ‌قرمز پشتِ مدرسه بایستد و تند و هول‌هولکی هدیه‌ها را به دستم برساند و برود، به نامه‌یِ کنار گل [ فقط‌برایِ‌لبخندت ] نگاه کنم و لبخندِ پهن بزنم و در آخر عشق‌مان به وصال ختم شود .

از این عشق‌ورزیدن و به‌ هم نرسیدن‌‌ها خسته‌ام ؛ نکند عشق و وصال فقط در دآستان‌هاست ؟ چرا هر که را که میبینم یارِ‌جدا‌گشته‌ز‌جان دارد ؟ چرا در این سرزمینِ‌ پر‌ از‌ فراق کسی از وصال حرف نمی‌زند ؟

من یک آدمِ ماندنی می‌خوآهم، چیزی که برایِ دیگرآن سخت‌است و میبینم که چقدر زیاد شده‌اند کسانی که لیلی‌هایشآن را نصفِ راه رها کرده‌اند، اما عزیزِ من، برایت لیلی شوم، مجنونِ ماندنی شدن بلدی ؟