برای آرزوهای محال خویش می‌گریم اگر اشکی نمانَد، در خیال خویش می‌گریم

شب دل کندنت می پرسم آیا باز می‌گردی؟ جوابت هرچه باشد، بر سوال خویش می‌گریم

نمی دانم چرا اما به قدری دوستت دارم که از بیچارگی گاهی به حال خویش می‌گریم

اگر جنگیده بودم، دستِ‌کم حسرت نمی خوردم ولی من بر شکست بی جدال خویش می‌گریم

به گردم حلقه می بندند یاران و نمی دانند که‌ من چون شمع هرشب بر زوال «خویش» می‌گریم..

نمی‌گریم برای عمر از کف رفته‌ام، اما به حال آرزوهای محال خویش می‌ گریم

من وسیله‌ی شخصی شما نیستم که هرطوری دوست دارید با من رفتار کنید

از‌‌ساعت‌ ۱۲‌ شب ؛ ‌به‌بعد‌ میرسیم‌به‌یه‌جایی‌که‌ دلتنگی‌به‌اوج‌میرسه‌ ؛ جنون‌به‌آدم ‌غلبه‌میکنه‌ُ‌ ؛ بغض‌به‌گلوت‌چنگ‌میزنه‌ُ‌ ؛ اشکات‌پشت‌ ِ پرده‌ی ِ چشمات‌دستُ‌ پامیزنن ؛ و‌تقلا‌میکنن‌برای ِ ‌بارش ِ بی‌امان‌شون و‌تو‌ ؛ غرق ِ در‌سکوت‌‌در‌حال ِ کلنجار‌رفتن‌ با‌خودتی‌ُ ؛ سعی‌داری‌‌بخوابی‌ ؛ اما‌خوابت‌نمیبره‌ ..

جایی از زندگی ایستادم که دیگه دوست ندارم به هیچ ارتباطی ادامه بدم..

‏تغییر که نمیکردی. مثل سازمان ملل بودی، فقط اظهار تاسف میکردی.

خوشی با توست ، اشارت به بهشت میکنی؟

هرچقدر که میگذره کمیت آدم های اطرافمون کم میشه و به کیفیتشون اضافه