طبق قرار هفتگیمون جمعه‌ها اختصاص داشت به "ما" و ما هم برای این قرار ، خودمون رو از مشغلۀها آزاد میکردیم تا بدقولی نکرده باشیم از هرجای شهر و از هر کجای دنیا که میشد خودمون رو میرسوندیم تا کنار هم باشیم حتی برای دقایقی..

امشب حوالی ساعت نُه دست توی دست همدیگه خیابون هارو متر میکردیم ،راهی که میشد با وسیله نقلیه ده دقیقه‌ای رسید طولش میدادیم و با پیاده اومدن به بیست دقیقه میکشوندیم همینطور که فضای آروم و بی‌هیاهوی شب لذت می‌بردیم چشمم خورد به ماشین قدیمی پیکان ، با ذوق گفتم ببین چقدر قدیمیه همیشه دیدن چیزای قدیمی بهم احساس زنده بودن میده مثل دیدن خونه‌ی قدیمی ، چهره‌های قدیمی ، وسایل قدیمی با لبخند آروم سرشو به سمتم کج کرد و گفت ، آره به نظرم جالبه اما من همیشه چیزای جدید و مدرن رو ترجیح میدم همین جمله کافی بود تا برسم به اینکه "ما اگر عاشق باشیم ، باید به تفاوت‌ها احترام بذاریم ، ازدواج یعنی درک و پذیرش تفاوت‌ها"

هنوز دانشگاه نرفته کلیم درد می‌کنه ، ببینم طی این چند ماه چه درد و مرضای دیگه میگیرم

دوباره ماجرای منو اسنپام شروع شد

احوالاتم

تو نمیتونی روز شنبه ساعت هشت صبح منو بخندونی تو استاد کلائی نیستی

به استاد میگم میشه یکم بلندتر صحبت کنید؟ میگه من یه شیرازیم همیشه خستم صدام همینه:)))😂

از برای روزِ اول ترم جدید [حرف‌های ریز ریز ، خنده‌های مستانه ، شوخی‌های استاد ، سردرد گرفتن از زیاد صحبت کردن استاد]

وقتی میگن تا کی دانشگاهی؟ واکنش صادقانه‌ی من: