وقتی میگن تا کی دانشگاهی؟ واکنش صادقانه‌ی من:

کی گفته دانشجوها دل ندارن؟💅🏻

بیاید پلی کنیم و غرق بشیم توی شعر مولانا 💖

چیزی نیست حساسیت فصلیه به دانشگاه حساسیت دارم

درست در یک لحظه،  هم گریه می کرد و هم می خندید؛ شبیه تلاوت آیه‌ی "ان مع العسر یسرا"* *بی تردید، با هر سختی آسانی ای هست...

وقتی میگن چرا ازهمه چی فیلم میگیری:

داشتم فکر میکردم چرا جدیدا مودی عمل میکنم؟ مثلاً همین امروز صبح چشمام از گریه باز نمیشد و الان ساعت سۀ نصفه شب از خنده قهقهه می‌زنم چرا نمیتونم روی یه احساس تمرکز کنم و همونو بروز بدم؟ جدیدا از هر احساسی که دارم فرار میکنم بدون اینکه تجربه‌شون کنم و حقیقتا این موضوع منو داره به سمت خنثی شدن می‌بره دیگه چیزی به وجدم نمیاره یا چیزی انقدرها هم ناراحتم نمیکنه این خنثی شدن احساسات خوب نیست ، چون جریان زندگی رو مختل می‌کنه فقط باید سعی کنیم احساسی که داریم رو تجربه کنیم نه اینکه دفن کنیم که بعدها ممکنه قلبمون از حجم احساسات دفن شده بوی تعفن بگیره

درحال حاضر نیاز دارم ژن برتر باشم یا یه مسکن فوق قوی داشته باشم برای خواب

برای دووم آوردن پلن B رو اجرا میکنم یعنی قدم زدن توی خیابون‌های انقلاب

از برای امروز🤍 [دوست قدیمی/موکای خنک/رژیم فست/خندیدن به ترک دیوار/پلنگ صورتی/ایستگاه مترو اشتباهی/باشگاه هشت صبح/پیراشکی پیتزا/بریم بستنی بخوریم؟]