«شاید دستِ من هرگز دستِ تُ را نگرفت اما قلبم بارها این کار را کرد.» 1:00

مکثی کرد و نوشت: «ممنون که در دلم ریشه دواندی» گفتم: «خاکت خوب بود، من گیاهی نیمه‌جان بودم، خسته از زیستن و از ماندن، هوای تو سبزم کرد…»

"پشتیبان" تکیه‌گاه داشتن خیلی مهمه گریه داری؟ من بغل دارم حرف داری؟ من گوش شنوا دارم ناراحتی ؟ من کنارتم دلت چیزی میخواد؟ من برات میگیرم تنهایی؟ من پیشتم درکل که تکیه‌گاه و پشتیبان داشتن تورو از بقیه ۱۰ هیچ میندازه جلو:))

درحال حاضر مشترک مورد نظر به علت در آغوش گرفتن غم‌های کثیر از دسترس خارج می‌باشد*

وقتی چند روزی از هیاهوی شهر و مردم از کثیفی هوا ، از دلسردی آدما از بدی‌های دنیا پناه میارم به این کلبه‌ی کوچیکِ توی قلب کوه‌ها میتونم بگم واقعا زندگی کردم:)) نه فکر و خیالی ، نه صدای بوق و ترافیکی ، نه هوای آلوده‌ای و نه دیدن آدم‌ها پ.ن: به وقت آخرین نفس‌های تعطیلات بهاری ۴۰۴

قلبم می‌ره برای این ویو این عید خیلی ماچیدنی و گل گلی شروع شد🤏🏻 برف‌های روی کوه‌ها😭>

بدترین تبریک وجود ندا..

کاش میشد صحبت کرد صحبت کرد تا از حرف‌های ته‌نشین شده‌ی قلبمون نمیریم

‌«می‌شناسم زخم‌‌هایی که آدم یه عمر براشون گریه می‌کنه و هیچ‌‌ وقت خوب نمی‌شن...»‌ برای نه اسفند صفر سه:)

می‌روم؛ از دل من دست بدار ای اميد عبث بی‌حاصل.

زندگی گر هزار باره بود بار دیگر کربلا بار دیگر کربلا

در آغوشم بگیر که این شب طولانی است و استخوان‌هایم خسته‌اند.